Η καπιταλιστική κρίση δεν είναι παίξε - γέλασε. Ποτέ δεν ήταν. Απλά, σήμερα, έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε για αυτήν όχι με θεωρητικά σχήματα και αναλύσεις επί του παρελθόντος, αλλά ως σύγχρονο βίωμα:
***
- Ο βιομήχανος που συνεχίζει να καταναλώνει στο κέντρο της Αθήνας «τα μπλίνις με το χαβιάρι τις γαρίδες και το σολομό» μια μέρα πριν συλληφθεί για ογκώδη χρέη προς το Δημόσιο (πραγματικό γεγονός).
- Οι αναξιοπαθούντες καπιταλιστές που κλαίνε γιατί οι μικροαστοί πελάτες τους επιλέγουν φτηνότερη λύση για την εκπαίδευση των παιδιών τους.
- Οι χρεωμένοι ως το λαιμό απόφοιτοι των διαφόρων Χάρβαρντ.
- Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, που μετακινείται για να πιάσει θέση «πρώτο στασίδι», ενόψει του επόμενου ξεκοκαλίσματος.
- Οι καπιταλιστές που μπροστά στο μεγάλο χαμό πλασάρουν το «μαζί μπορούμε».
Είναι όλα αυτά εικόνες ενός και μόνο σκηνικού: Ενός συστήματος που καιρό πριν έχει σαπίσει. Και που απλά σήμερα καταγράφεται δημόσια η εικόνα του.