Η ΓΕΝΕΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΟΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

 (14ος - 15ος ΑΙΩΝΑΣ)
της Δώρας Μόσχου
Υπάρχει η συνήθεια - τόσο στο επίπεδο της ιστορίας που διδάσκεται στη Μέση κυρίως Εκπαίδευση (και που, εν μέρει, συντελεί στη διαμόρφωση απόψεων για το ιστορικό γίγνεσθαι στο μη «ειδικό» κοινό), όσο και στο επίπεδο μιας ευρύτερης, πιο «λαϊκής», θα τολμούσαμε να πούμε, αντίληψης για την ιστορία - να θεωρείται η εποχή της Αναγέννησης (14ος - 15ος αιώνας) σαν μια από τις ευτυχέστερες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η αναδημιουργία ή η τόνωση των δραστηριοτήτων των πόλεων, η αναζωογόνηση της οικονομίας με την άνθιση του εμπορίου και της βιοτεχνίας, η συνακόλουθη άνθιση των γραμμάτων και των τεχνών, ένας πολύχρωμος νέος κόσμος που γεννιέται μέσα από το ζόφο του Μεσαίωνα και που επανα-ανακαλύπτει τις χαρές της ζωής, όλα αυτά είναι στοιχεία που συναρτώνται στο νου οποιουδήποτε μελετητή της ιστορίας με τον όρο Αναγέννηση. Και, βέβαια, κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι τα στοιχεία αυτά δεν

Ευρωπαϊκοί λαοί: Παρόν και προοπτική

Είναι τραγικό για τους ευρωπαϊκούς λαούς και την ήπειρό τους. Η Ευρώπη μέχρι το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν το θέατρο πολέμων.  

 

Στην αρχή ήταν ο πόλεμος μεταξύ των εθνών που ήταν ο κύριος μοχλός της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μετά το 1900 υπήρξαν δυο πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ ομάδων - «μπλοκ» εθνών με πρωτόγνωρα καταστροφικά αποτελέσματα. 

 

Μάταια οι ευρωπαϊκοί λαοί περίμεναν ότι το καθεστώς της πείνας, του φόβου και των πολέμων θα έδινε τη θέση του σε μια νέα κοινωνία ειρήνης και προόδου. Το αποτέλεσμα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ότι ο καπιταλισμός εξακολούθησε να υπάρχει. Μόνο που τώρα είχε χάσει το ανατολικό μέρος της Ευρώπης που είχε διαλέξει το σοσιαλιστικό τρόπο ανάπτυξης.

 

Τώρα τη θέση των καπιταλιστικών ευρωπαϊκών πολέμων πήρε ο «ψυχρός πόλεμος» όπως ονομάστηκε. 

ΚΡΙΣΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Προοπτική οι μισθοί Κίνας...

«"Αν η Κίνα (...) αν ή Κίνα γίνει μεγάλη βιομηχανική χώρα, δε βλέπω πώς ο εργατικός πληθυσμός της Ευρώπης θα αντέξει στον ανταγωνισμό, χωρίς να κατέβει ίσαμε το επίπεδο των ανταγωνιστών του" (Time 3 Σεπτέμβρη 1873). Οχι πια ηπειρωτικά, αλλά κινεζικά μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο».

Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 622

Η πρωτοτυπία των επερχόμενων εκλογών, όποτε και αυτές γίνουν, είναι ότι για πρώτη φορά, μετά τη μεταπολίτευση τουλάχιστον, οι εκπρόσωποι του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, με ωμό και κυνικό τρόπο, λένε στον ελληνικό λαό, ότι μετά τις εκλογές, έρχεται αντιλαϊκή θύελλα πολλών μποφόρ, έρχονται παγετώνες, πολικό ψύχος και ένα αβέβαιο και θεοσκότεινο μέλλον για πολλά εκατομμύρια πολιτών αυτής της χώρας. Απερίφραστα, επίσης, λένε ότι η όποια αστική κυβέρνηση και αν προκύψει μετά τις εκλογές, καλείται, σε ρόλο χασάπη με τον μπαλτά στο χέρι, να διαχειριστεί τα νέα βάρβαρα μέτρα του 2ου μνημονίου (μείωση κατώτατου μισθού κατά 22%, υπονόμευση κλαδικών συμβάσεων,

Στο ρυθμό της ευρω-ύπνωσης

Μπορεί οι μέρες που περνάμε να είναι για το λαό μας εξαιρετικά δύσκολες, όμως η ΕΡΤ το «βιολί» της... Συντονισμένη, όπως πάντα, στο ρυθμό της ευρω-ύπνωσης, που ονομάζεται Διαγωνισμός Τραγουδιού Γιουροβίζιον, καλεί τον κόσμο να δώσει και φέτος τηλεοπτικό «παρών», στον ενορχηστρωμένο από τις πολυεθνικές της τηλεοπτικής και μουσικής βιομηχανίας «χορό» της κακογουστιάς.

Τη στιγμή που το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού μας αντιμετωπίζει ζωτικής σημασίας προβλήματα, η ΕΡΤ παραμένει προσηλωμένη στη διοργάνωση, που γίνεται για τα ...μάτια της Ευρώπης, για το κέρδος των λίγων, των χορηγών, των διαφημιστών, των καναλιών, των δισκογραφικών εταιρειών... Σ' αυτό το πανάκριβο, φανταχτερό πλην κενό περιεχομένου «πανηγύρι», που το έχουμε χρυσοπληρώσει στο πρόσφατο παρελθόν, με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Η ΕΡΤ δηλώνει πως «αποφάσισε να συμμετάσχει με το ελάχιστο δυνατό κόστος», «σεβόμενη τα σοβαρά προβλήματα

Με αφορμή την πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «κοινή δράση της Αριστεράς»

Με επιστολή της προς το ΚΚΕ (και τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως η ίδια λέει), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητάει συνάντηση «με στόχο τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής της αντιδραστικής επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των κυβερνήσεών τους». Σύμφωνα με το ΠΡΙΝ (11/3/2012), που δημοσιεύει σχετικό ρεπορτάζ, «υπό το βάρος της ιστορικού χαρακτήρα, γενικευμένης και σαρωτικής επέλασης του κεφαλαίου σε όλα τα μέτωπα, που γνωρίζει νέα κορύφωση (...) οι ηγεσίες όλης της Αριστεράς επωμίζονται με ιστορικές ευθύνες». Σύμφωνα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «την αναγκαιότητα για ένα μέτωπο αγώνα, που θα συνενώνει τις αγωνιστικές και ταξικές μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων και του λαού σε μια ενιαία πολιτική κατεύθυνση ανατροπής, υπογραμμίζουν με δραματικό τρόπο οι τελευταίες εξελίξεις (...) Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν μπορούν, από τη γραφειοκρατική και ταξικά συμβιβασμένη φύση τους, να οδηγήσουν το εργατικό κίνημα στη νίκη. Από εκεί και πέρα, ο καθένας μόνος του δεν φτάνει. Οπως έδειξε η εμπειρία, δεν μπορεί να σταματήσει την επίθεση μόνο του το ΠΑΜΕ, ούτε ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, ούτε κάποιες μαχόμενες ομοσπονδίες, όπως η ΠΟΕ-ΟΤΑ, παρά τον επιμέρους ηρωικό αγώνα τους. Χρειάζεται δημοκρατικό, πολυτασικό αλλά πάνω από όλα ενιαίο κέντρο πάλης για τον πολύμορφο, πολύχρονο και περίπλοκο αγώνα κατά της επίθεσης. Για ένα τέτοιο ενιαίο κέντρο αγώνα, απαραίτητη είναι η κοινή δράση της Αριστεράς. Χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει