ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ : βραχόκηπος
Διάβασα αυτές τις μέρες πολλά πραγματικά υπέροχα ποστ που καλούν σε αποχή. Σε ένα ύφος μάλιστα εντονα λογοτεχνικό ή δημοσιεύοντας τρομερά ποιήματα του Τίτου Πατρίκιου , της Κατερίνας Γώγου κ.α. κάνουν πραγματικά αίσθηση.
Αν δεν το ειχα σκεφτεί καλά ομολογώ πως θα κινδύνευα να πεισθώ πως η μόνη "επαναστατική" πράξη είναι η αποχή. Πόσο μάλλον αφού από πολύ νωρίς, μήνες πριν είχα την άποψη οτι πράγματι η αποχή θα μπορούσε να είναι μια έκφραση διαμαρτυρίας και μάλιστα πολύ ισχυρής αν συμφωνούσαν σε αυτό όλες ή τέλος πάντων οι περισσοτερες και μεγαλύτερες δυνάμεις της Αριστεράς.
Κι όμως είναι τόσο λάθος όσο δεν λέγεται. Και εξηγούμαι.
Εννοείται πως οι εκλογές και η συμμετοχή σε αυτές δεν είναι το Α και το Ω της δημοκρατίας σε ένα αστικό καθεστώς. Οι πρακτικές υπονόμευσης της θέλησης του λαού και οι τρόποι εκβιασμού και αρπαγής της ψήφου του είναι τόσο μελετημένες που φέρνουν πάντα αποτέλεσμα.Στην εποχή μάλιστα της τηλεοπτικής δημοκρατίας που περνάμε η διαμόρφωση της άποψης της κοινης γνώμης έχει γίνει πραγματική επιστήμη ειδικά στην "ΔΝΤ εποχή" όπου χωρίς αμφιβολία, κάποιοι πληρώνονται αδρά γι αυτό.