Με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο

Οι ανταγωνισμοί και οι συμβιβασμοί που εκδηλώνονται στο ζήτημα της διαχείρισης της κρίσης στην Κύπρο, προσφέρονται για συμπεράσματα και δικαιώνουν τις θέσεις του ΚΚΕ. Απαντούν σε βασικά ερωτήματα που απασχολούν την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση και στην Ελλάδα, για το αν υπάρχει φιλολαϊκός δρόμος εξόδου από την κρίση με στρατηγική διαχείρισης του καπιταλισμού, σε συνεννόηση με την ΕΕ - Ευρωζώνη και μέσα από τις δομές τους. Ορισμένα παραδείγματα:

1. Είναι ίδιο το «όχι» του λαού στα μέτρα του Γιούρογκρουπ με το «όχι» που είπε η πλειοψηφία των κυπριακών κομμάτων στη Βουλή;

Η απάντηση είναι πως όχι. Ο λαός έχει κάθε λόγο να αντιδρά στο πετσόκομμα των καταθέσεών του, σαν μέτρο για να σωθούν οι τράπεζες. Δεν είναι ίδιο όμως το σκεπτικό και των κομμάτων, που ξέρουν ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είναι όρος αναγκαίος για τη διάσωση της κυπριακής καπιταλιστικής οικονομίας, η οποία στηρίζεται κατά κύριο λόγο στις εισροές ξένων κεφαλαίων, εξαιτίας των χαμηλών φόρων και των υψηλών επιτοκίων που προσφέρει το χρηματοπιστωτικό της σύστημα. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος (η διάσωση της καπιταλιστικής οικονομίας), που τα κόμματα στην Κύπρο δρομολόγησαν εδώ και μήνες την υπογραφή της δανειακής σύμβασης με την τρόικα, η οποία περιείχε και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Το «όχι» στην επιβολή τέλους στις καταθέσεις έχει να κάνει με την πίεση που άσκησε ο λαϊκός παράγοντας, αλλά συνδέεται κυρίως με το φόβο κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος από τη φυγή κεφαλαίων από άλλες χώρες, όπως απείλησαν ότι θα κάνουν κύρια οι Ρώσοι ολιγάρχες, που διατηρούν τεράστια κεφάλαια στην Κύπρο. Τα ίδια κόμματα που

Να πιστέψει και σήμερα ο λαός στο δίκιο και τη δύναμή του

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ για την 25η Μάρτη

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει για την 25η Μάρτη:

«Το μήνυμα της επανάστασης του 1821 είναι ότι η ιστορία γράφεται με ανυπακοή και απειθαρχία στο δίκαιο και τη νομιμότητα των παλιών τάξεων, που δε φεύγουν μόνες τους από το προσκήνιο της ιστορίας, αλλά πρέπει να τις διώξει η λαϊκή επαναστατική πάλη. Στην ιστορία των ανθρωπίνων κοινωνιών οι επαναστάσεις είναι πάντα το όχημα για να προχωρά η κοινωνία μπροστά.

Το 1821 η αστική τάξη, φορέας των νέων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ηγήθηκε του αγώνα για την απελευθέρωση από τον οθωμανικό φεουδαρχικό ζυγό και τη διαμόρφωση του δικού της έθνους - κράτους, τράβηξε σε αυτήν την πάλη τη φτωχολογιά, τα λαϊκά στρώματα και συγκρούστηκε βίαια με τους υπερασπιστές του παλιού καθεστώτος.

Ούτε το 1821 υπήρχε "εθνική ομοψυχία". Υπήρχαν και Ελληνες που εχθρεύονταν την επανάσταση, υπερασπίζονταν το παλιό κοινωνικό καθεστώς, το Οθωμανικό σύστημα και την εξουσία του Σουλτάνου γιατί αντλούσαν προνόμια από αυτό. Ολοι αυτοί καλλιεργούσαν τη μοιρολατρία, τρομοκρατούσαν το λαό, με εκβιασμούς,