Επείγει να καταδικαστεί αυτή η πολιτική

Στο ένα μετά το άλλο τα ιμπεριαλιστικά κέντρα διαπιστώνεται ότι όλο και περισσότερο οι κάτω δεν αντέχουν και οι πάνω δεν μπορούν. Ομως αυτό γίνεται η αφορμή στο καπιταλιστικό σύστημα για να προωθήσει λύσεις για την παραπέρα ισχυροποίησή του. Στις σχετικές αναλύσεις τους λίγο κρατιούνται από το να δηλώνουν πως - στην εποχή της μιας και μοναδικής ανάγκης του κεφαλαίου, να ξεπεράσει επειγόντως την κρίση και να αποκτήσει πάλι φρενήρη ρυθμό αύξησης των κερδών - δεν επιτρέπονται παρεκκλίσεις από το στόχο. Μιλούν για «τρίτο κόμμα» όχι γιατί δεν τους φτάνουν τα δύο που έχουν να υπηρετούν με ελάχιστες παραλλαγές την ίδια πολιτική, αλλά γιατί θέλουν - είναι ανάγκη ζωής για το σύστημα - να επιταχυνθούν οι διαδικασίες που θα προσφέρουν ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη, ακόμα περισσότερο κρατικό χρήμα (δηλαδή πάλι χρήμα προερχόμενο από τους εργάτες) ώστε να λαδωθεί η μηχανή για να επιταχύνει πάλι.

Αυτό που αναζητούν σε πολιτικό επίπεδο δεν είναι άλλο από έκφραση της όξυνσης - ενός πέρα από κάθε γνωστό ως τώρα όριο - του μεταξύ των μονοπωλίων ανταγωνισμού. Εμφανίζονται να επικαλούνται τη λαϊκή ανέχεια που οι ίδιοι δημιουργούν, όχι, βέβαια, για να την αμβλύνουν, αλλά για να τη χρησιμοποιήσουν ως όπλο για να ενισχύσουν μια ιδεολογική αυθαιρεσία: Πως «όσο πιο ισχυροί οι καπιταλιστές τόσο πιο καλά για το λαό». Η πράξη έχει αποδείξει ξανά και ξανά πως όσο ισχυροποιούνται οι καπιταλιστές τόσο αυξάνει η λαϊκή δυστυχία. Γιατί ακριβώς κάθε μέτρο που βοηθά στην αύξηση των κερδών είναι ταυτόχρονα και μέτρο που αφαιρεί από τους μόνους παραγωγούς του πλούτου, αυτούς που διαθέτουν το μοναδικό εμπόρευμα από το οποίο βγαίνει η υπεραξία, την εργατική δύναμη.

Αυτό που μέσα σ' αυτό το σκηνικό προβάλλει ως πραγματική πολιτική ανάγκη για τα λαϊκά στρώματα, πρώτα και κύρια για την εργατική τάξη, είναι η ανάγκη ισχυροποίησης παντού του κομμουνιστικού πόλου. Εκείνης, δηλαδή, της πολιτικής δύναμης που λέει διαρκώς και καθαρά στην εργατική τάξη ότι η δική της ευτυχία προϋποθέτει την καταστροφή των καπιταλιστών. Οργανώνει την πάλη ως τάξη απέναντι σε τάξη και δείχνει πως όχι μόνο δεν υπάρχει προκοπή για το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων στον καπιταλισμό, αλλά κι ότι υπάρχει διέξοδος: στη κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, στην ανάληψη της εξουσίας από όλους αυτούς που μετέχουν στη κοινωνική παραγωγή όλου του πλούτου.

Οι εξελίξεις στα ιμπεριαλιστικά κέντρα μας αφορούν άμεσα. Η πολιτική που εφαρμόζεται κι εδώ, είναι ίδια κι απαράλλαχτη μ' αυτήν εκεί. Ιδια και στον τρόπο που προσπαθεί η αστική τάξη να πείσει τα θύματά της να γίνουν σύμμαχοί της, να στηρίξουν με νέες, κι άλλες, κι άλλες θυσίες την περίφημη ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Κάθε μέτρο που παρουσιάζουν σαν δήθεν φιλεργατικό είναι μέτρο για την ενίσχυση του κεφαλαίου. Τα νέα μέτρα που ανακοινώνουν για την ανεργία είναι και ξεδιάντροπα. Εκεί που μίλαγαν για αντιμετώπιση της ανεργίας, τώρα μιλούν για συγκράτησή της και χρεώνουν τη λύση σε όσους ακόμα έχουν ένα μεροκάματο. Αξιώνουν να δεχτεί ο εργάτης να μην πληρώνει το αφεντικό ασφαλιστικές εισφορές για να μην κάνει απολύσεις. Δεν τους φτάνει που παίρνουν δικτατορικού χαρακτήρα αποφάσεις με κοινοβουλευτικό μανδύα, θέλουν και χειροκρότημα. Θέλουν να εμποδίσουν αυτό από το οποίο κινδυνεύουν: Να ενωθούν εργάτες και άνεργοι κάτω από το σύνθημα «δουλειά για όλους και δουλειά με πλήρη δικαιώματα», αίτημα που αποκαλύπτει και τα όρια της σημερινής πολιτικής.

Παρά τη δήθεν αγωνία διαφόρων για το τι κάνει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τη δυστυχία, η ίδια η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά τι κάνει: θέλει γονατισμένους όλο και περισσότερους εργάτες. Είναι στρατηγική επιλογή. Δεν είναι αδυναμία, δεν είναι ένα λάθος, ένα αδιέξοδο της στιγμής. Πιστεύουν πως όσο πιο χαμηλά είναι ο άνθρωπος τόσο πιο συμβιβασμένος γίνεται. Κι αυτόν ακριβώς θέλουν για υπήκοο. Να μη ζητά, να βγαίνει στην αγορά και να δουλεύει όπου και όπως ξεχνώντας όλα όσα ήξερε ως χτες. Τώρα, με το κόλπο με τα τζάμπα ένσημα πάει να εξαφανίσει εντελώς την υποχρέωση του καπιταλιστή να ασφαλίζει τον εργάτη. Ετσι στην επόμενη φάση θα καταβάλλουν εισφορές μόνο εργάτες και κράτος που έτσι κι αλλιώς μόνο εργατικές εισφορές είναι. Ομως, θα αυξάνεται έτσι ο κλεμμένος μισθός αφού οι εργοδοτικές εισφορές είναι μέρος του μισθού, προέρχονται από την υπεραξία της εργασίας.

Πρόκειται για τεραστίων διαστάσεων αρπαγή που εκτείνεται μακριά στο μέλλον. Ωφελεί το κεφάλαιο πολύ περισσότερο από κάθε άμεση επιδότηση.

Η κατάσταση για την εργατική τάξη βγαίνει πράγματι εκτός ορίων. Αυτή η πολιτική πρέπει άμεσα να καταδικαστεί. Αυτή η πολιτική πρέπει να βρει απέναντί της ένα ακόμα πιο ισχυρό κίνημα. Η «Λαϊκή Συσπείρωση» που μετέχει στις εκλογές και στηρίζεται από το ΚΚΕ δίνει τη δυνατότητα σε πλατιές μάζες εργαζομένων να εκφράσουν αποτελεσματικά και την αντίθεσή τους σε όσα παθαίνουν και την απόφασή τους να πάνε αλλιώς τα πράγματα.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ