Με επίκεντρο την εκταμίευση της επόμενης δόσης του δανείου από την τρόικα και με δεδομένες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το αστικό πολιτικό σύστημα στη διαχείριση της βαθιάς κρίσης, μεγαλώνουν οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία στο λαό να κάτσει στ' αυγά του, να συναινέσει στα μέτρα που έχουν παρθεί έως σήμερα και στα χειρότερα που έρχονται.
Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές και τους ανταγωνισμούς τους, όλα τα αστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους στην ΕΕ και την Ευρωζώνη καλούν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα να αποδεχτούν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος διεξόδου από την κρίση, πέρα από αυτόν που οι ίδιοι υπηρετούν και ο οποίος οδηγεί στην ολοένα και μεγαλύτερη φτώχεια του λαού, με προσχεδιασμένα μέτρα, μέσα και έξω από το μνημόνιο.
Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα, οργιάζει τις τελευταίες μέρες η προπαγάνδα, για το αν αρκεί το σημερινό μνημόνιο ώστε να συνεχιστεί η δανειοδότηση από την τρόικα, για το αν συμφέρει περισσότερο η λύση της αναχρηματοδότησης ή της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, για το αν το ΔΝΤ θα συμμετέχει στο νέο δάνειο, ή αυτό θα προέλθει αποκλειστικά από την ΕΕ, όπως και για το αν κάποιες χώρες της Ευρωζώνης εξετάζουν ήδη να αποσυρθούν από τη συμμετοχή τους στη δανειοδότηση της Ελλάδας, με την παρατήρηση ότι η κυβέρνηση δεν εφαρμόζει με την πρέπουσα αποφασιστικότητα το σύνολο των μέτρων που προβλέπει η δανειακή συμφωνία.
Ολα τα παραπάνω συγκλίνουν στον εξής εκβιασμό προς το λαό: Τα πράγματα είναι κρίσιμα και οριακά για τη χώρα. Αρα, αυτό που χρειάζεται είναι η συναίνεση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και, βέβαια, η συμφωνία του λαού με το πρόγραμμα των αναδιαρθρώσεων, που αποτελούν προϋπόθεση για την κάθε είδους συμφωνία με την τρόικα σε σχέση με το ελληνικό χρέος. Στη βάση αυτής της άθλιας προπαγάνδας, το κεφάλαιο και τα κόμματά του προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τα αντιλαϊκά μέτρα που πήραν και σχεδιάζουν να πάρουν. Οχι, βέβαια, για να μειώσουν τα χρέη και τα ελλείμματα, που η φιλομονοπωλιακή τους πολιτική δημιούργησε, αλλά για να φτηνύνει κι άλλο η εργατική δύναμη. Για να καταστραφεί ελεγχόμενα και όχι άναρχα το κεφάλαιο, που αντικειμενικά πρέπει να φύγει από τη μέση για να ξεπεραστεί η κρίση υπέρ της πλουτοκρατίας.
Η πρεμούρα τους για συναίνεση και οι εναλλακτικές λύσεις για τις οποίες αντιμάχονται στο παρασκήνιο δείχνουν τη δυσκολία τους να διαχειριστούν την κρίση, αλλά και να συγκεράσουν τα επιμέρους συμφέροντα μερίδων του κεφαλαίου εντός της ΕΕ και σε εθνικό επίπεδο. Για παράδειγμα, οι τράπεζες στην Ελλάδα κρατούν σφιχτά κλειστή την κάνουλα της δανειοδότησης προς τις επιχειρήσεις, για να θωρακιστούν απέναντι στο ενδεχόμενο της ελεγχόμενης πτώχευσης, την ίδια ώρα που άλλες μερίδες του κεφαλαίου πιέζουν για δάνεια και κρατικό χρήμα στην «αγορά». Οι εργαζόμενοι και ο λαός κανένα συμφέρον δεν έχουν να συμμεριστούν τις αγωνίες και την ανησυχία των αστών. Καμιά διέξοδος από αυτές που συζητιούνται στα ιμπεριαλιστικά όργανα δεν αφορούν το λαϊκό συμφέρον, αντίθετα το εχθρεύονται. Η πραγματική διέξοδος για το λαό θα γίνεται πιο ορατή, όσο με την πάλη του μεγαλώνει τα ρήγματα στο αστικό σύστημα, όσο δυναμώνει το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου