Γλίτσα...

Να ένα ακόμα δίλημμα, όπως τίθεται στα ηλεκτρονικά, κυρίως, ΜΜΕ: Εμείς τώρα, ως λαός και ως άνθρωποι, τι πρέπει να είμαστε με την υπόθεση Στρος Καν; Να είμαστε λυπημένοι ή να είμαστε υποδορίως χαρούμενοι;

*

Αν ακολουθήσουμε την πρόταση εκείνης της γλίτσας που ισχυρίζεται ότι «ο Στρος Καν είναι ο καλύτερος  

φίλος των Ελλήνων» (και της ανθρωπότητας, γενικότερα...), αν πιστέψουμε ότι «υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων έναν συμπαραστάτη της Ελλάδας», τότε θα πρέπει να βάλουμε μαύρες πλερέζες.

*

Αν, αντίθετα, ακολουθήσουμε την πρόταση της άλλης γλίτσας, εκείνης που υπονοεί ότι από τη στιγμή που ο Στρος Καν με τις γνωστές συνεντεύξεις του «τόλμησε να δημιουργήσει πρόβλημα στον καλό πρωθυπουργό μας Γιώργο Παπανδρέου», από τη στιγμή που εξέθεσε τον Ελληνα πρωθυπουργό αποκαλύπτοντας τις μυστικές συνεννοήσεις για την εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ελλάδα, τότε «καλά να πάθει ο αχρείος».

*

«Μέγα το ερώτημα», λοιπόν:

Να «ευχαριστηθούμε» ή να «στεναχωρηθούμε» με τις συνέπειες που θα έχει το «σεξ στόρι» για τον Ντομινίκ;

*

Που σημαίνει ότι, τελικά, η συμβολή της υπόθεσης Στρος Καν είναι πράγματι μέγιστη.

Η μέγιστη συμβολή της έγκειται στο ότι καταδεικνύει - από μια ακόμα σκοπιά - ότι εδώ που έχει φτάσει η πλειοψηφία των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, ο τηλεθεατής έχει βασικά να επιλέξει ανάμεσα σε δυο κυρίαρχα μοντέλα «ενημέρωσης»:

Είτε στην «ενημέρωση» της γλίτσας, από τη μια, είτε στην «ενημέρωση» της γλίτσας, (κι) από την άλλη...