Πλούτη : η κυριότερη απόλαυσή τους , έγκειται στην επίδειξή τους...

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας και σε κανένα οικονομικό-κοινωνικό σύστημα, δεν υπήρχε τόσο μεγάλη παραγωγή πλούτου και παράλληλα τέτοια έκρηξη της μαζικής φτώχειας, όπως συμβαίνει στις μέρες μας.
Οι αμέτρητες μελέτες και αναφορές των τελευταίων ετών για τη αύξηση του χάσματος μεταξύ «πλουσίων και φτωχών», αποτελούν τους αδιάψευστους μάρτυρες αυτής της υπόθεσης.

Εξάλλου θα μου πείτε, η αστική τάξη βρίσκεται στην εξουσία, άρα τα δικά της συμφέροντα θα προασπίσει. Θα θεωρούσε όμως κανείς, πως ενώ το χάσμα αυτό μεγαλώνει συνεχώς και την ίδια στιγμή μάλιστα ζητούνται θυσίες και λιτότητα από τον λαό, πως αυτή η υπεροψία και καταφανή επίδειξη πλούτου εκ μέρους της ολιγαρχίας, θα καλυφθεί κατα κάποιον τρόπο, ώστε να μη γίνεται ξεκάθαρο, το αχανές και αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ της πλουτοκρατίας και ενός λαού που σιγά σιγά δεν θα έχει για να πληρώσει λογαριασμούς
ή βασικά τρόφιμα.

Ο Άνταμ Σμιθ, εκτός από αστός οικονομολόγος και ουσιαστικά πατέρας της πολιτικής οικονομίας, υπήρξε και φιλόσοφος όπως άλλωστε και «ηθογράφος της αστικής τάξης». Στο βιβλίο του, Πλούτος των Εθνών, μεταξύ άλλων, βρίσκουμε και την επισήμανση πως η κυριότερη απόλαυση που αντλούν οι πλούσιοι από τον πλούτο τους, έγκειται στην επίδειξή του !

Επίδειξη σκαφών στο Μονακό. Ποιός την έχει πιο μεγάλη ?

Δεν πρόκειται τόσο για μια απλή διαπίστωση αλλά για έναν κανόνα ο οποίος διατηρήθηκε και διατηρείται σε όλη την διάρκεια της Καπιταλιστικής παντοδυναμίας, τόσο σε περιόδους κρίσης, όσο και σε καταστάσεις εκρηκτικής ευημερίας και καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Η πλουτοκρατία ποτέ δεν προσπάθησε
να κρύψει την προκλητική συγκέντρωση πλούτου και δύναμης, απέναντι στην μιζέρια με την οποία έπρεπε να βολευτεί ο υπόλοιπος λαός, αλλά αντίθετα οι δαπάνες και η κατανάλωση εκ μέρους της (πολυτελείς επαύλεις, γιοτ, κοσμήματα, συλλογές τέχνης, ακριβά χόμπι κλπ) ,   λειτουργούσαν πρακτικά ως αποδεικτικά στοιχεία του σφετερισμού του παραγόμενου κοινωνικά πλούτου, ως λάφυρα δηλαδή της νίκης τους στον ταξικό πόλεμο που διεξάγουν απέναντι στον εργαζόμενο λαό.

Το εκπληκτικό σε αυτήν την ιστορία είναι ο τρόπος με τον οποίο πείστηκαν οι λαϊκές μάζες, όχι μόνο να αποδεχτούν αυτήν την κατάσταση ως κάτι το φυσιολογικό, αλλά να θαυμάζουν στην ουσία τα λάφυρα που τους απέσπασε ο ταξικός τους αντίπαλος.
Τα ΜΜΕ ήταν (και είναι) αυτά, που έπαιξαν (και παίζουν) τον σπουδαιότερο ρόλο, σε αυτήν την διαστρέβλωση εννοιών και αξιών, στο παιχνίδι της κλειδαρότρυπας όπου επιτρέπουν στις μάζες να χαίρονται, κρυφοκοιτάζοντας την πλουτοκρατία να απολαμβάνει τον δικό τους πλούτο, με την ελπίδα πως κάποτε θα αποκτήσουν και αυτές το δικό τους  American Dream .

Δεν είναι τυχαίο που οι αγαπημένες σειρές –σαπουνόπερες των δεκαετιών μεταξύ του 1970 και των ημερών μας, η Τόλμη και Γοητεία, η Σάντα Μπάρμπαρα, το Ντάλας, το Days of our lives, διαπραγματεύονταν όλες πάνω κάτω την ίδια «δύστυχη ζωή» κάποιων εκατομμυριούχων, οι οποίοι είχαν πραγματοποιήσει το αμερικάνικο όνειρο μέσα από προσπάθεια και αγώνα.
Δεν είναι τυχαίο πως έχει γεμίσει η TV με σώου ή εκπομπές σε κάθε ζώνη, που διαπραγματεύονται τα νέα των VIPs, τα "προβλήματα" και οι "προβληματισμοί" των σταρς και των εκατομμυριούχων. Είναι σαφές πως τα μέσα προπαγανδισμού της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, αργά ή γρήγορα, θα έπειθαν τους λαούς πως ο πλούτος αυτός είναι αποτέλεσμα ευφυΐας, εργατικότητας, επιχειρηματικότητας και υπομονής , πράγμα που τοποθετεί αυτόματα όλους τους υπόλοιπους στην πλευρά της ανοησίας και της τεμπελιάς. Αλλά πάντα αφήνει τεχνιέντως και ένα παράθυρο για αυτούς που κρατούν την ελπίδα ζωντανή ...

Στις μέρες μας όμως, όπου το πρόβλημα «ποιος κατέχει τον πλούτο», ανάγεται σταδιακά από ζήτημα απόλαυσης της ζωής, σε θέμα επιβίωσης, η επιδειξιομανία της πλουτοκρατίας έρχεται να βάλει και αυτή ένα λιθαράκι στην συνειδητοποίηση της κατάστασης από τον λαό. Από την μια έχουμε το κάλεσμα της πολιτικής εξουσίας προς τον εργαζόμενο λαό, για ασκητική λιτότητα στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης, και από την άλλη τους προκλητικούς βασιλικούς γάμους, τα πολυτελή σκάφη που κατακλύζουν τα ελληνικά λιμάνια και παραλίες, τις πανάκριβες βίλλες και τα εκατομμύρια που σφυρίζουν
γύρω μας ....

Βρε θα γίνεις μεζές , θες δε θες ...

Όλοι αναγνωρίζουν σιγά σιγά τα ταξικά χαρακτηριστικά της ασκούμενης πολιτικής και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορεί η διαδικασία αυτή, της αύξησης του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών να συνεχιστεί εις άπειρον.
Η κοινωνία σιγοβράζει, προς το παρόν τα βάζει ακόμα με τους πολιτικούς ... αλλά δεν αργεί η στιγμή που η λαϊκή δυσαρέσκεια θα αρχίσει να στοχοποιεί τον πραγματικό υπαίτιο για την κατάσταση του, την πλουτοκρατία ! 
Αναρτήθηκε από REDFLY
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ  :  γκλομπινγκ