Βλέπαμε κι ακούγαμε χτες το πρωί στην τηλεοπτική εκπομπή του «Αντέννα» έναν πρώην παπά που είναι και καθηγητής στο πανεπιστήμιο και τακτικός αρθρογράφος στην «Ελευθεροτυπία» και δε θέλαμε να πιστέψουμε στα αυτιά μας. Κακώς! Διατηρούμε ακόμα αυταπάτες.
Ο ίδιος, όμως, και η τάξη που εκπροσωπεί, καμία.
Τα είπε ευθέως: «Ολοι έχουμε τις ίδιες ευθύνες σε ποιότητα (...) όταν πάω στο γιατρό και δεν μου δίνει απόδειξη και δεν έχω το θάρρος να τσακωθώ γιατί δεν μου δίνει απόδειξη (...) Ολοι μας δημιουργήσαμε το πρόβλημα, γιατί όλοι κοιτάζαμε το προσωπικό μας βόλεμα (...) Αυτό που με πονά, θα το πω: είχαμε τέτοια προβλήματα στη δικτατορία; Ημασταν ανάξιοι του δημοκρατικού πολιτεύματος, η σύγκριση είναι ολοφάνερη.
Ο,τι αίσχη και να έκαναν, στη διαχείριση των οικονομικών, δεν μπορεί κανείς να τους προσάψει τίποτα. Ηρθαν τα δημοκρατικά κόμματα, οι συντεχνίες και έχουμε το χάλι που έχουμε (...) έγινε αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης η δημοκρατία μας».
Και τώρα που ξαναδιαβάζουμε τι δήλωσε, δε θέλουμε να πιστέψουμε στα μάτια και τ' αυτιά μας. Ομως είναι απόλυτα καθαρός. Δεν είναι νοσταλγός της δικτατορίας. Είναι κάτι χειρότερο. Είναι επιθετικός απολογητής του καπιταλισμού. Αθωώνει το σύστημα, διαχέει την ευθύνη δήθεν σε όλους έτσι που να μένει στο απυρόβλητο η αιτία, το ίδιο το σύστημα και η πολιτική εξουσία που διασφαλίζει τα συμφέροντά του. Και μέσα από τον αντι-παραλληλισμό με τη δικτατορία στρώνει έδαφος... Για ποιες εξελίξεις; Ας μην τον προλάβουμε. Η τάξη που εκπροσωπεί έχει πάρει τέτοια φόρα που ως και τον πρόεδρο του ΔΝΤ τον ντύνει με μανδύα οσιομάρτυρα που έπεσε θύμα πλεκτάνης... Και για την ιστορία, Κ. Μπέης λέγεται και τον εμφανίζουν ως προοδευτικό νομικό...
***
Εχουν γανώσει τα μυαλά των ανθρώπων για το δήθεν κίνδυνο να μη δοθεί η 5η δόση του δανείου, αλλά ήδη οι σχετικές πληροφορίες αναφέρουν πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Προς τι η φασαρία; Για να περάσουν με τη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή συναίνεση όσα νέα αντεργατικά μέτρα συνοδεύουν τα περί δανείου. Είναι τόσο εξόφθαλμο που να κράζεται η σχετική προσπάθεια και από ορισμένους που στηρίζουν αυτήν την πολιτική, αλλά ζητάνε διαφορετική διαχείριση της κρίσης.
Ο Ολι Ρεν το είπε απλά: Το θέμα δεν είναι η χρηματοδότηση, αλλά ο μονόδρομος αυτών των μέτρων. Καμιά πίεση, λοιπόν. Ολα μιλημένα είναι, ρυθμίσεις γίνονται για το πώς και ποιοι από τους καπιταλιστές θα χάσουν λιγότερα, γιατί έξοδος από την κρίση χωρίς να χάσουν και μερικοί από τους καπιταλιστές δεν προβλέπεται. Το θέμα για την εργατική τάξη είναι πώς στην πράξη αυτή θα είναι ο ακόμα μεγαλύτερος χαμένος. Και η απάντησή της δεν μπορεί να είναι άλλη από την απόλυτη απόρριψη του προβαλλόμενου μονόδρομου, η αντιπαράθεση σ' αυτόν τον μονόδρομο, ενός προγράμματος που στη θέση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής θα βάζει μια οικονομία οργανωμένη από και για τις λαϊκές ανάγκες, άρα χωρίς τους καπιταλιστές.
***
Η ερώτηση ως προς το τι ζητάει το «συγκρότημα» είναι ρητορική. Κατ' επανάληψη έχει ζητήσει να εφαρμόζονται οι νόμοι της αστικής τάξης που έχουν φύλακες τους αστυνόμους της αστικής τάξης. Το πρόβλημα που παρουσιάζεται στο εσωτερικό της αστυνομίας κάθε φορά που προκύπτει μια υπόθεση ζαρντινιέρας ή πυροσβεστήρα πάνω στα οποία χτυπάνε τα κεφάλια των διαδηλωτών δεν είναι καινούργιο. Το νέο είναι πως όλο και περισσότεροι κατανοούν πια πως οι διάφορες ομάδες καταστολής έχουν συγκροτηθεί ακριβώς για ένα: Το χτύπημα του λαϊκού κινήματος. Η κατακραυγή δημιουργεί πρόβλημα. Κι αυτό το πρόβλημα θέλει να λυθεί το «συγκρότημα». Να προστατευτούν οι φύλακες του νόμου για να προστατευτεί ο νόμος. Ο νόμος της αστικής τάξης που επιβάλλει να επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή.
Η αστυνομία δε βρίσκει μάρτυρες για το διαδηλωτή που χαροπαλεύει στο κρατικό της Κοκκινιάς. Οι αστοί δημοσιογράφοι προσπερνάνε το γεγονός ότι ένας αλλοδαπός έτρεξε να βοηθήσει μια Ελληνίδα προχτές στα Εξάρχεια. Και οι αναλύσεις για τη βία καλά κρατούν. Αυτό που κηρύσσεται με διάφορους τρόπους είναι η υποταγή. Καλλιεργείται ένα κλίμα ανημπόριας του ανθρώπου της δουλειάς, παρουσιάζονται οι εργάτες ως περίπου άξιοι της μοίρας τους.
Το κάλεσμα του ΚΚΕ μέσα από το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας και η πρωτοβουλία των ταξικών συνδικάτων για κοινή πάλη Ελλήνων και αλλοδαπών ενάντια στον κοινό αντίπαλο, δεν βρήκαν στα κανάλια των αστών ούτε λίγα δευτερόλεπτα για να αναφερθούν. Η αστική τάξη ξέρει ποιος είναι ο αντίπαλος...
Ασχετο: Δυο μέρες πριν ήταν ο φιλέλληνας, η νέα ελπίδα για τους σοσιαλιστές κι άλλα τέτοια με φρουρού κι αρώματα. Τώρα δε θέλουν να τον ξέρουν. Και το μόνο που έμεινε είναι κάτι αναλύσεις περί ανθρωποκεντρικού συστήματος Δικαιοσύνης στην Ευρώπη έναντι του απάνθρωπου στις ΗΠΑ. Κι εδώ κι εκεί υποκρισία. Οπως το πάνε, σε λίγο θα κάνουμε και έρανο για έναν τύπο που αντιπροσωπεύει τη σαπίλα ενός συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου