Ο σοσιαλισμός πιο επίκαιρος

Ολος ο αστικός κόσμος διακατέχεται από την αγωνιώδη ερώτηση: Πού βαδίζει ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός στο όνομα της ΕΕ; 

Ο εθισμός που έμεινε μετά από σαράντα πέντε χρόνια μεταπολεμικής ιστορίας αποδεικνύεται δύσκολος να ξεπεραστεί. 

Πρόκειται για τα μεταπολεμικά χρόνια λυσσώδους ανταγωνισμού με τη Σοβιετική Ενωση και τις σοσιαλιστικές χώρες. 

Τεράστιες προσπάθειες έγιναν, πολύς χρόνος και χρήμα ξοδεύτηκε για να διαμορφωθεί ένα ολοκληρωτικό συμπαγές καθεστώς της καπιταλιστικής Ευρώπης που θα περιόριζε τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς σε οξείες αλλά τελικά ανώδυνες αγκωνιές. 

Αυτό απλωνόταν σε κάθε ευρωπαϊκή γωνιά και εξαργυρωνόταν αναλόγως των συγκυριών και γεγονότων των κρατών - μελών. 

Στο όνομα αυτής της καθεστωτικής ανάγκης λειτουργούσαν επιβολές και επικυριαρχίες τόσο π.χ. των ΗΠΑ όσο και στην καπιταλιστική Ευρωζώνη.

Ολο αυτό το οικοδόμημα του αντισοβιετικού - αντισοσιαλιστικού μετώπου βρέθηκε ξεκρέμαστο εδώ και μια εικοσαετία χωρίς ακόμη να μπορεί να βρει τον τελικό του δρόμο και μορφή. 

Είναι αλήθεια ότι πολλά λέγονται και γίνονται χωρίς όμως να φτάνουν σ' ένα οριστικό μορφοποιημένο αποτέλεσμα. 

Σημαντική απόδειξη γι' αυτό είναι η επανειλημμένα ομολογημένη απειλή της διάλυσης με αυτή ή εκείνη τη μορφή της υπαρκτής ζώνης του ευρώ με πιθανότητα καθολικής διάλυσης της ΕΕ. 

Η απουσία της Σοβιετικής Ενωσης όξυνε σε μεγάλο βαθμό τους ενδο-ευρωπαϊκούς ανταγωνισμούς χωρίς μάλιστα να αφήνει εκτός και τις ΗΠΑ. 

Η επίκληση της οικονομικής κρίσης είναι αναμφίβολα βασικό αίτιο του αδιεξόδου. 

Ομως, η ιστορική εμπειρία του καπιταλισμού διδάσκει ότι και σε περίοδο οικονομικής ευδαιμονίας τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν με διαφορετικές ίσως μορφές αλλά με τον ίδιο κοινό παρονομαστή, που είναι ο ανταγωνισμός της επιβίωσης και του μέγιστου κέρδους.

Στην Ελλάδα στο όνομα της κρίσης, για να βγει αλώβητο το κεφάλαιο, υλοποιείται μια άνευ όρων και φραγμών επίθεση της αστικής τάξης στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα με επίκεντρο την εργατική τάξη και το ύψος της τιμής της εργατικής δύναμης. 

Η πλειοψηφία του λαού και κυρίως του προλεταριάτου δείχνει να διακατέχεται από την εσφαλμένη προσμονή ότι αυτή η επίθεση κάπου τελειώνει. 

Ας κατανοήσει ιδιαίτερα το ελληνικό προλεταριάτο ότι η επίθεση του κεφαλαίου δεν έχει τέλος, όπως άλλωστε δεν είχε και αρχή. Φραγμό σε αυτή μπορεί να βάλει μόνο η οργανωμένη ταξική λαϊκή αντεπίθεση.

Στην παρούσα χρονική περίοδο ο καπιταλισμός προσπαθεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανάκαμψης με διασφαλισμένο κατώτατο επίπεδο αξίας της εργατικής δύναμης. 

Είναι η προσπάθεια να δημιουργήσει ένα νέο κύκλο μακροβιότητας της εξουσίας του. Γνωρίζει ότι το έσχατο επίπεδο αξίας της εργατικής δύναμης του εξασφαλίζει δύο πράγματα: 

α) Τις μεγαλύτερες δυνατές επενδύσεις κεφαλαίων, 

β) Το μέγιστο περιθώριο ρεφορμιστικής συναλλαγής με τα αιτήματα των εργατών που θα προκύψουν στη γνωστή μέθοδο «τι ζητάς, τι σου δίνω». 

Για μια ακόμη φορά διαπιστώνεται ότι η πολλαπλών πλευρών απώλεια της Σοβιετικής Ενωσης και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου άλλαξε και θα συνεχίζει να επηρεάζει τόσο την πορεία του εργατικού κινήματος, όσο και τις επικίνδυνες αντιφάσεις του καπιταλισμού. Ωστόσο, ο «νεκρός» (όπως θέλουν να θεωρούν τη σοσιαλιστική προοπτική) «φωνάζει» ακόμη πιο δυνατά γιατί προβάλλει μέσα από τα αδιέξοδα του συστήματος ως η νέα κοινωνική οργάνωση που καταργώντας την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής μπορεί να απογειώσει τις ανθρώπινες δυνατότητες.