Και τα μονοπώλια χορτάτα και τα λαϊκά δικαιώματα άγγιχτα...

Αναβάθμιση του ρόλου του στην αστική διαχείριση διεκδικεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και σ' αυτή την κατεύθυνση ζητάει τη διαμόρφωση ενός πολιτικού και κοινωνικού συνασπισμού εξουσίας, με κριτήριο συμμετοχής την εναντίωση στα μνημόνια, όχι όμως και στη στρατηγική που τα επιβάλλει. Η λαθροχειρία τους για να εγκλωβίσουν λαϊκές συνειδήσεις που τώρα πιο καθαρά αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και προβληματίζονται για την αναγκαιότητα ριζικών αλλαγών, είναι εμφανής στις διακηρύξεις τους.

Είπε ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε πρόσφατη ομιλία του στη Νέα Σμύρνη: «Λέει το ΚΚΕ ότι εμείς κακώς κάνουμε προτάσεις και δε μιλάμε για τη συνολική αλλαγή. Εμείς όχι μόνο μιλάμε για τη συνολική αλλαγή, αλλά την περιγράφουμε στο πρόγραμμά μας. Μιλάμε για την οικονομία των αναγκών και το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

Αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για το σοσιαλισμό, όμως, είναι οι αγώνες για νίκες μικρές ή μεγαλύτερες σήμερα. Και προϋπόθεση για νίκες είναι η συσπείρωση του λαού πάνω σε εφικτούς και μάχιμους στόχους». Και μόνο η αντιπαραβολή των «μάχιμων» και «εφικτών» στόχων με το σοσιαλισμό, καθιστά το δεύτερο ανέφικτο, σύμφωνα με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά ποιον «σοσιαλισμό» επιδιώκουν οι οπορτουνιστές, λέγοντας μάλιστα ότι οι αντιμνημονιακοί στόχοι πάλης αποτελούν κρίκο για την κατάκτησή του; Το «μοντέλο» που περιγράφει σαν σοσιαλισμό στο πρόγραμμά του ο ΣΥΝ, δεν αναφέρει πουθενά την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Μιλάει για τη λειτουργία ενός διευρυμένου «δημόσιου» τομέα, που θα δρα παράλληλα με τους καπιταλιστές, κύρια σε τομείς που σχετίζονται με τις κοινωνικές υπηρεσίες και την κυκλοφορία του χρήματος. Στην παραγωγή θα συνεχίσουν να κυριαρχούν τα μονοπώλια, ενώ ακόμα και στον τομέα της Υγείας ή της Πρόνοιας το κράτος θα δρα ανταγωνιστικά με τους ιδιώτες.

Ο «σοσιαλισμός» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, με την αυταπάτη ότι αυτή μπορεί να πάψει να είναι αντιλαϊκή και ανισόμετρη, χωρίς να φύγει από τη μέση η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η αστική εξουσία. Λέει δηλαδή, ότι είναι δυνατόν να υπάρχει η Ενωση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων που στόχο έχει να διασφαλίσει την ανταγωνιστικότητά τους σε παγκόσμιο επίπεδο και την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι και ο λαός να ευημερούν.

Για έναν «ηθικό» καπιταλισμό...

Τι διαφορά έχει αυτός ο στρατηγικός στόχος, όπως οι ίδιοι τον περιγράφουν, με το ενδιάμεσο στάδιο της «προοδευτικής κυβέρνησης» που θέλουν να φτιάξουν με ενότητα της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας; Καμία! Για του λόγου το αληθές, παρουσιάζουμε ένα ακόμα απόσπασμα από την ίδια ομιλία του Αλ. Τσίπρα, όπου περιγράφει τους προγραμματικούς στόχους του «νέου συνασπισμού εξουσίας»:

«Στόχος πρώτος: Να φορολογηθεί επιτέλους ο πλούτος και το κεφάλαιο. Αρκετά με τη φορολογική ασυλία του κεφαλαίου. Αρκετά με την πολιτική που παράγει κέρδη για τις ανώνυμες εταιρείες και φτώχεια για την κοινωνία. Αρκετά με το πολιτικό κατεστημένο που κυβέρνησε τη χώρα τόσες δεκαετίες για λογαριασμό των ισχυρών συμφερόντων. Αρκετά με τις Siemens, τις καταθέσεις στην Ελβετία, τη φορολογική ασυλία των εφοπλιστών. Αρκετά με την αυθαιρεσία των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, και με την απαίτηση των εργολάβων να βάζουν τους κανόνες».

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει την πολιτική αποσπασμένη από την οικονομία, αφού αυτός καθ' αυτός ο καπιταλισμός παράγει κέρδη για το κεφάλαιο και φτώχεια για το λαό, ανεξάρτητα από τη μορφή της πολιτικής διαχείρισης. Ζητάει να φορολογηθεί το κεφάλαιο και να σταματήσει να βάζει αυτό τους κανόνες στην παραγωγή. Πώς όμως θα το κάνει αυτό, αφού οι καπιταλιστές θα συνεχίσουν να έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά της παραγωγής και η χώρα θα παραμένει στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, στρατηγική της οποίας ήταν και είναι οι φοροαπαλλαγές και τα προνόμια στο κεφάλαιο; Τι θα απαντήσει η «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση στους Ευρωπαίους εταίρους της, όταν αυτοί βάλουν ζήτημα μειωμένης ανταγωνιστικότητας και παρέκκλισης από τις συμφωνίες στην ΕΕ;

Ακόμα όμως κι αν μια τέτοια κυβέρνηση έχει την καλύτερη των προθέσεων, πώς θα επιβάλλει στα μονοπώλια υψηλή φορολογία, σταθερή και μόνιμη δουλειά, υψηλούς μισθούς, όλα εκείνα δηλαδή τα μέτρα που σχετίζονται με την ανταγωνιστικότητά τους; Δεν μπορεί να το κάνει, ακριβώς επειδή οι καπιταλιστές θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να μεταφέρουν την παραγωγή εκτός Ελλάδας, σε χώρες με μικρότερο εργατικό και «μη μισθολογικό κόστος». 'Η να προσφύγουν ακόμα και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ διαφημίζει συχνά πυκνά στην Ελλάδα, σαν θεματοφύλακα του κοινοτικού δίκαιου.

Λέει ακόμα ο Τσίπρας: «Στόχος δεύτερος: Δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα. Αρκετά με την κερδοσκοπία. Αρκετά με τη χορήγηση ρευστού και εγγυήσεων, σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Τις τράπεζες τις έχουμε διπλοπληρώσει. Μας ανήκουν. Να τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο τώρα». Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί μια ενδοκαπιταλιστική διευθέτηση σε ό,τι αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς των τραπεζών, αφού η ουσία της λειτουργίας τους δεν πρόκειται να αλλάξει στον καπιταλισμό, είτε αυτές βρίσκονται σε ιδιωτικά, είτε σε κρατικά χέρια.

Το αποδεικνύει άλλωστε το γεγονός ότι οι υπερχρεωμένες τράπεζες σε ΗΠΑ και ΕΕ πέρασαν και συνεχίζουν να περνούν στον έλεγχο του αστικού κράτους, χωρίς βέβαια να μεταβάλλεται στο ελάχιστο ο ρόλος τους. Πίσω από τις τράπεζες, «κρατικές» και ιδιωτικές, βρίσκονται μονοπώλια, τα οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται σαν πυλώνες της ανάπτυξης, αφού δεν αμφισβητεί τον καπιταλισμό. Θέλει όμως να επιβάλλει κανόνες στην «κερδοσκοπία». Στην αύξηση δηλαδή της κερδοφορίας τους με κάθε τρόπο, για την την οποία ζουν και αναπνέουν οι καπιταλιστές.

Δεν καταργούνται οι νομοτέλειες

Τι διαφορετικό θα κάνει μια κρατική τράπεζα σε σχέση με μια ιδιωτική; Θα ανακόψει με δάνεια στους μικρομεσαίους την αντικειμενική στον καπιταλισμό τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου; Και να θέλει, δεν μπορεί να το κάνει, αφού το μονοπώλιο συμμετέχει με πιο ευνοϊκούς όρους στον ανταγωνισμό, έχοντας τη δυνατότητα να αυξάνει την εργασιακή εκμετάλλευση και να μειώνει προσωρινά το μέσο ποσοστό της κερδοφορίας του για να κυριαρχήσει στην αγορά. Είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι μια κυβέρνηση, με τον έλεγχο ακόμα και ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος θα μπορούσε να καταργήσει τις νομοτέλειες του καπιταλισμού, τον οποίο άλλωστε δε θέλει να ανατρέψει, αλλά να τον κάνει να λειτουργεί «καλύτερα».

Τι άλλο θα κάνει μια κρατική τράπεζα; Θα δώσει φτηνά καταναλωτικά δάνεια, για να τονωθεί η αγορά; Μα αν ο καπιταλισμός μπορούσε να ξεπεράσει την κρίση του με τα εργαλεία του παρελθόντος, με ενίσχυση δηλαδή της κατανάλωσης, οι αστικές δυνάμεις δε θα περίμεναν τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να τους υποδείξει τη λύση. Αλλωστε, και στο παρελθόν, η λαϊκή αποταμίευση στις τράπεζες έδινε υψηλές αποδόσεις και τα καταναλωτικά δάνεια προσφέρονταν με χαμηλά επιτόκια. Αυτό σε τίποτα δεν απέτρεψε, αλλά αντίθετα συνέβαλε καθοριστικά στην εκδήλωση της κρίσης, που είναι υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, και όχι χρέους, όπως λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά ακόμα και αν μια κρατική τράπεζα κάνει όλα τα παραπάνω, οι σχέσεις στην παραγωγή παραμένουν εκμεταλλευτικές, αφού είναι καπιταλιστική, με αντικειμενική τάση τη μείωση της τιμής εργατικής δύναμης, που σημαίνει σταδιακή αδυναμία κάλυψης στοιχειωδών αναγκών, άρα υπερδανεισμός από τις τράπεζες. Ακόμα και με τη δική τους συλλογιστική περί χρέους, καταλήγουν στα ίδια αδιέξοδα.

«Στόχος τρίτος -λέει ο Τσίπρας. Μορατόριουμ στις πληρωμές του χρέους. Αρκετά με τους δανειστές. Αρκετά με την τοκογλυφία και τους εκβιασμούς. Να κατοχυρώσουμε μόνο τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μικρούς κατόχους ομολόγων. Και να μπούμε σε νέα διαπραγμάτευση με τους δικούς μας όρους. Θα χάσουν λεφτά οι έχοντες; Ε επιτέλους, δε θα καταστραφεί και ο κόσμος». Δηλαδή, το χρέος είναι και του λαού και όχι μόνο της πλουτοκρατίας. Αρα ο λαός πρέπει να πονοκεφαλιάζει για την αποπληρωμή του, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει σαν συμβατική υποχρέωση απέναντι στους δανειστές, ζητάει όμως καλύτερους όρους. Μιλάει μάλιστα για «μορατόριουμ», ξεπερνώντας ακόμα και τα περί «διαγραφής μέρους του χρέους» που οι ίδιοι παπαγάλιζαν μέχρι πριν από λίγες βδομάδες.

Πώς όμως θα επιβάλλει άλλους όρους στην αποπληρωμή του χρέους, έχοντας ταυτόχρονα σαν στρατηγικό και αδιαπραγμάτευτο στόχο την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη; Η ερώτηση είναι ρητορική. Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι οι καπιταλιστές και τα κράτη δανειστές της Ελλάδας, που σφάζονται στην κυριολεξία για τον επιμερισμό της ζημιάς από την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου, θα δεχτούν να μειώσουν τις αξιώσεις τους απέναντι στο χρέος της ελληνικής πλουτοκρατίας και την ίδια ώρα θα αποδεχτούν οι εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα να θυμίζουν παράδεισο, οι μισθοί να τραβούν την ανηφόρα και όλα τα άλλα που προπαγανδίζει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι θα κάνει μια προοδευτική τάχα κυβέρνηση.

Ν' ανασάνει το κεφάλαιο

Στο διά ταύτα, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει: «Η άμεση υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου μας δίνει τη δυνατότητα να απεμπλακούμε από το φαύλο κύκλο της ύφεσης. Να αντιμετωπίσουμε άμεσα την κρίση χρέους και να ανοίξουμε έναν εναλλακτικό δρόμο. Να στραφούμε σε ένα αναπτυξιακό πρότυπο, που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας, όχι του κεφαλαίου και των αγορών. Σε μια στρατηγική ανάπτυξης, βασισμένη στη σταθερή και μόνιμη απασχόληση, την κοινωνική αλληλεγγύη και τη διεύρυνση των δημόσιων αγαθών. Αυτός είναι ο λόγος που απαιτούμε άμεση προσφυγή σε εκλογές».

Η αυταπάτη διαδέχεται την αντίφαση για να μπερδευτεί και να εγκλωβιστεί ο λαός. Πρώτον, κανένας φαύλος κύκλος της ύφεσης δεν πρόκειται να σπάσει με μέτρα όπως τα παραπάνω, επειδή η κρίση είναι καπιταλιστική και θα επανέρχεται όσο κουμάντο στην παραγωγή κάνουν τα μονοπώλια, όπως άλλωστε θέλει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, παρασύρει το λαό στο ψέμα των αστών ότι το χρέος είναι αυτό που εμποδίζει σήμερα την ανάπτυξη, και όχι η υπερσυσσώρευση αμύθητου πλούτου από τα μονοπώλια, που ζητούν να φτηνύνει κι άλλο η εργατική δύναμη για να κάνουν επενδύσεις.

Τρίτον, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ βλέπει το ξεπέρασμα της κρίσης με τους καπιταλιστές ενισχυμένους, αφού δεν παλεύει για την ανατροπή τους. Αρα, η όποια ανάπτυξη ακολουθήσει, πέρα από το ότι θα είναι αναιμική και αντικειμενικά θα στηρίζεται στο ξεθεμελίωμα και των ελάχιστων εργατικών κατακτήσεων, θα είναι καπιταλιστική. Εκ των πραγμάτων, μια τέτοια ανάπτυξη ούτε σταθερή και μόνιμη απασχόληση μπορεί να εξασφαλίσει, ούτε κοινωνική αλληλεγγύη, ούτε διεύρυνση των κοινωνικών αναγκών. Πολύ περισσότερο που το ελληνικό κεφάλαιο θα παραμένει συνδεδεμένο οργανικά με την Ευρωζώνη, όπως ζητάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Τέταρτον, καπιταλιστική ανάπτυξη σημαίνει άναρχη ανάπτυξη, όπου και όταν υπάρχει κέρδος για το μονοπώλιο. Κανένα σχεδιασμό δεν μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση, ανεξάρτητα από τις προθέσεις της, αν δεν πάρει τα κλειδιά της παραγωγής, αν δηλαδή δεν κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια. Πέμπτον, όλα τα παραπάνω έωλα συνθήματα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι θα τα υλοποιήσει μέσω της κοινοβουλευτικής οδού. Καλλιεργούν, δηλαδή, στο λαό τη λογική ότι αρκεί μια «άλλη» κυβέρνηση για να εξασφαλίσει καλύτερους όρους δουλειάς και επιβίωσης. Εξωραΐζει έτσι τον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία, δηλητηριάζει με κοινοβουλευτικές αυταπάτες τις λαϊκές συνειδήσεις και συμβάλλει στο μέτρο των δυνατοτήτων του στο εμπόδισμα της ριζοσπαστικοποίησής τους.

Για του λόγου το αληθές, ισχυρίζεται ο Τσίπρας στην ίδια ομιλία: «Ακούμε γύρω μας ότι η Ελλάδα δεν πάει καλά. Η Ευρώπη δεν πάει καλά. Ο κόσμος δεν πάει καλά. Δεν είναι ακριβές. Αν κάτι στον κόσμο δεν πάει καλά, αυτό είναι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Ο καζινοκαπιταλισμός που στηρίχθηκε στις χρηματιστηριακές φούσκες. Αυτό που δεν πάει καλά είναι η λογική του κέρδους και των αγορών». Δε φταίει ο καπιταλισμός, αλλά η διαχείρισή του λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας, καλεί το λαό, σε συνθήκες αναταράξεων στο αστικό σύστημα, να το διασώσει για να το κάνει «καλύτερο», εκλέγοντας μια προοδευτική κυβέρνηση που θα μπάσει από την πίσω πόρτα τη φτώχεια και την εξαθλίωση για το λαό, όπως έγινε και σε άλλες χώρες, όπου δοκιμάστηκε το πείραμα των «κεντροαριστερών» και άλλων παρόμοιων κυβερνήσεων.

Π.