Εμείς κι αυτοί...

«Δυο δρόμοι τη χωρίζουνε τη κοινωνία ετούτη και φέρνουν μαύρη συμφορά, η φτώχεια και τα πλούτη

της κοινωνίας η διαφορά φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά

έχει η ζωή γυρίσματα έχει και μονοπάτια, γκρεμίζουν φτωχοκάλυβα και χτίζονται παλάτια».

Το τραγούδι ακούστηκε ένα βράδυ σε συναυλία που έγινε για τους απεργούς της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», δηλαδή, σε μια από τις δεκάδες εκδηλώσεις που γίνονται εκεί και βεβαίως δεν προβλήθηκαν ποτέ από τα αστικά μέσα ενημέρωσης.

Το επιλέξαμε σαν πρόλογο στο σημερινό σημείωμα, ως άμεση αντίδραση σε μια στιγμή που τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ μάς καλούσαν να μιμηθούμε τους φραγκάτους που εκδράμουν κατά Παρνασσό μεριά με 250 ευρώ διανυκτέρευση.

Αλλος κόσμος, όχι ο δικός μας. Οι δικοί μας θα κάνουν Χριστούγεννα στην πύλη της «Ελληνικής Χαλυβουργίας».

***

Ο κόσμος που προβάλλει ο αστικός Τύπος είναι ο κόσμος του Δασκαλόπουλου, του ΣΕΒ, που είχε το θράσος να μιλήσει για πείνα αν η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑ.Ο.Σ. δεν προλάβει να κάνει όλα όσα έχει εντολή. Το απόλυτο τσάκισμα των εργατών, δηλαδή.

***

Δεν έχουμε, όμως, παράπονο. Μ' αφορμή τις εκδηλώσεις για τον Κάρολο Ντίκενς, ο αστικός Τύπος ασχολείται έστω και διά της πλαγίας με τη φτώχεια. Διαχρονικά πιασάρικο το θέμα. Στην προκειμένη περίπτωση έχουν κι ένα ατού. Ιστορικά οι Αγγλοι κρατάνε το σκήπτρο στην περιγραφή της φτώχειας. Η στατιστική υπηρεσία τους καταγράφει τα πάντα. Ως εκεί όμως. Γιατί όπως πάντα το ερώτημα που παραμένει είναι το τι και πώς για να μην υπάρχει φτώχεια. Οι απαντήσεις ποικίλλουν. Αξιοποιώντας στον καιρό του αυτά τα στοιχεία ο Μαρξ όχι μόνο έδειξε τι είναι η φτώχεια (αποτέλεσμα της στυγνής εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης) αλλά και το πώς θα πάψει να υπάρχει: Με την οργάνωση των εργατών στο Κόμμα τους, με την ανάληψη της εξουσίας από τους ίδιους, με την κατάργηση των εκμεταλλευτών τους.

Αντίθετα, ο αστικός κόσμος θυμάται τη φτώχεια κάτι τέτοιες μέρες για να κρύψει την αιτία (οι φτωχοί για την αστική φιλολογία είναι κάτι σαν λεπροί, άτυχοι που δεν τα κατάφεραν στη ζωή και πεινούν...) και προβάλλει λύσεις τύπου «συσσίτια της εκκλησίας». Οπου η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή εξορίζεται στη μετά θάνατον ζωή.

Οι ανάγκες των ανθρώπων, όμως, είναι πραγματικές εδώ και τώρα. Εδώ και τώρα, λοιπόν, υπάρχει η δράση των λαϊκών επιτροπών. Εδώ και τώρα η δράση των ταξικών σωματείων. Εδώ και τώρα γίνεται πράξη το αξιακό ζήτημα που προβάλλει το ΚΚΕ: Το «όλοι για έναν και ένας για όλους», έτσι που να αποκτά τέτοιες μέρες ξεχωριστή διάσταση.

***

Καθώς οι πολιτευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ παίρνουν το δρόμο για τις εκλογικές τους περιφέρειες αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια στις πόλεις, δεν αρκεί να μην έχουν τόπο να σταθούν όπου κι αν πάνε, ό,τι κι αν πούνε. Απαιτείται και τώρα, κάθε ώρα, κάθε μέρα, με κάθε ευκαιρία η μάχη για την ανατροπή της πολιτικής που εκμηδενίζει την ανθρώπινη υπόσταση να δίνεται άνθρωπο τον άνθρωπο. Για να γίνει κτήμα περισσότερων η προοπτική που ξανοίγει η στρατηγική του ΚΚΕ. Για να δέσει στη λαϊκή συνείδηση η γνώση ότι με τον καπιταλισμό δεν υπάρχει προκοπή παρά μόνο πόνος, δάκρυ, αίμα, μόνο ένταση της εκμετάλλευσης. Ενώ, αντίθετα, με ισχυρότερη τη λαϊκή συμμαχία, με καθαρό το μέτωπο απέναντι στα μονοπώλια και την εξουσία τους ανοίγει έμπρακτα δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση.

***

Ασχετο: Ο δρόμος για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης περνά μέσα από τη συνείδηση της ταξικής της θέσης. Σ' αυτό το δρόμο το κρίσιμο δεν είναι τι λέει κάποιος αλλά τι κάνει. Ισχύει αυτό και για όσους από τους γραφιάδες στον αστικό Τύπο ψάχνουν να βρουν γιατί δεν τους παίρνει στα σοβαρά ο εργάτης ακόμα κι όταν η κατάσταση του γραφιά είναι τραγική. Γιατί με τα γραπτά τους δεν κάνουν κάτι για την τάξη που παράγει τον πλούτο και ζουν τ' αφεντικά κλέβοντάς τον. Δεν κάνουμε έτσι χωριό...

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ