Κυβερνητικό μπλοκ των “αριστερών δυνάμεων” στον καπιταλισμό ή πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου;

Επιμέλεια κειμένων: Ιδεολογική Επιτροπή του ΚΣ της ΚΝΕ 

Με την εξέλιξη και το βάθεμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η οποία έχει ολέθριες συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, των νέων που προέρχονται από αυτά, μπαίνει ακόμα πιο επιτακτικά επί τάπητος το ζήτημα της διεξόδου. Κατανοείται σε ένα βαθμό από πλατιά λαϊκά στρώματα ότι πρέπει «να γίνει κάτι ριζικό, να αλλάξει η κατάσταση», χωρίς αυτό κατ’ ανάγκη να σημαίνει ότι είναι και καθαρό σε αυτά τα τμήματα τι ακριβώς πρέπει να γίνει, τι πρέπει να αλλάξει. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιηθεί πως η διέξοδος αυτή δεν μπορεί να είναι η ίδια για τα συμφέροντα των καπιταλιστών και για τα λαϊκά συμφέροντα. Για να κερδίζει ο ένας πρέπει να χάνει ο άλλος, μέση λύση δεν υπάρχει. Το μέλλον των εργατόπαιδων, των παιδιών της λαϊκής οικογένειας θα κριθεί απ’ την έκβαση της αντιπαράθεσης των δύο γραμμών που αντικειμενικά μπαίνουν μπροστά τους: οργάνωση, αντίσταση, σύγκρουση μέχρι και την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών ή διαχείριση εντός των τειχών του συστήματος, που, ανεξαρτήτως απόχρωσης, σημαίνει αναδίπλωση του κινήματος και ταυτόχρονα νέα κέρδη για τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, προετοιμασία της νέας αντιλαϊκής επίθεσης.

“Αριστερή” φρασεολογία με σαφή αντιΚΚΕ στόχευση

Το τελευταίο διάστημα γίνεται ακόμα εντονότερη προσπάθεια από διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις να κερδίσει έδαφος η γραμμή της διαχείρισης. Εκμεταλλευόμενοι την αγωνία, τις δυσκολίες, τα αδιέξοδα που έχουν οι εργαζόμενοι στο καπιταλιστικό σύστημα και αξιοποιώντας διάφορα δημοσκοπικά ευρήματα, βγάζουν συμπέρασμα πως αν ενωθούν όλες οι “αριστερές δυνάμεις”, δηλαδή το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι Οικολόγοι, ο Κουβέλης, πρώην του ΠΑΣΟΚ (πχ Δημαράς), τότε είναι δυνατό να προκύψει ένας “προοδευτικός”, “αριστερός” συνασπισμός εξουσίας που, όπως λένε, θα βγάλει τη χώρα από την “κατοχή” της τρόικας, της Γερμανίας, θα ακυρώσει το μνημόνιο που ευθύνεται για όλα τα δεινά του λαού και θα διαμορφώσει πολιτική αναδιανομής του εισοδήματος. Η συμπύκνωση της παραπάνω λογικής παρατίθεται χαρακτηριστικά από τον Πρόεδρο του ΣΥΝ: «Όλες οι δημοσκοπήσεις λένε ότι αν η αριστερά ήταν σήμερα ενωμένη και κατέβαινε στην εκλογική μάχη από κοινού θα είχε κοντά στο 30%. Αυτό μπορεί να μην είναι ο δρόμος προς το Σοσιαλισμό, αλλά είναι ο δρόμος για να σταματήσει αυτή η αντεργατική λαίλαπα, η εξαθλίωση των ανθρώπων. Είναι ο δρόμος για να σταματήσει η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε τρίτους και η άρση της λαϊκής κυριαρχίας…» (Εφημερίδα “Εποχή” 23/10/2011).

Για να προσδώσουν μάλιστα τα χαρακτηριστικά που θέλουν στη λεγόμενη πάλη ενάντια στην κατοχή, παίζοντας με τα συναισθήματα και τις καταβολές πλατιών τμημάτων του λαού, κάνουν ανιστόρητους παραλληλισμούς και μιλάνε για την ανάγκη συγκρότησης ενός “νέου ΕΑΜ”, που όπως την περίοδο της κατοχής στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και τώρα θα απαλλάξει τη χώρα από την ξένη υποδούλωση. Μάλιστα, για τη μη πραγματοποίηση αυτού του εγχειρήματος, επιρρίπτουν την ευθύνη στο ΚΚΕ επειδή αρνείται αυτή τη συμμαχία. Λένε πως «το ΚΚΕ δε θέλει να κυβερνήσει και βολεύεται στην αντιπολίτευση», ότι «το ΚΚΕ δεν έχει πρόταση εξουσίας, πρόταση διεξόδου». Φτάνουν στο σημείο να πουν ότι με τη στάση του αυτή το ΚΚΕ βοηθά την κυβέρνηση, καθώς, όπως λένε, δε βλέπει ότι με τη συμμαχία των αριστερών δυνάμεων μπορεί να υποστεί σοβαρούς κλονισμούς, δεν κατανοεί την ευθύνη της ιστορικής στιγμής, παίζοντας ταυτόχρονα το παιχνίδι δυνάμεων που θέλουν να εμφανίσουν το ΚΚΕ ως “συστημικό”.

Ψαρεύουν στα θολά με το κήρυγμα για “νέο ΕΑΜ”…

Η αλήθεια βέβαια είναι πως ακριβώς όπως οι οπορτουνιστές διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα σήμερα, ακριβώς όπως θολώνουν την αιτία της κρίσης και τη διέξοδο από αυτή, με τον ίδιο τρόπο διαστρεβλώνουν την πείρα του λαϊκού κινήματος και τα πολύτιμα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτήν.

Η πείρα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ είναι πραγματικά πολύτιμη, δείχνει πρώτα απ’ όλα πως όταν ο λαός θέλει μπορεί. Δείχνει ότι με το ΚΚΕ οργανωτή και εμψυχωτή του λαϊκού αγώνα, συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού ενάντια στην ξένη κατοχή. Ακόμα, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ διδάσκουν πως η εργατική τάξη ήταν αυτή που απετέλεσε τον κορμό της συμμαχίας αυτής. Το Εργατικό ΕΑΜ ήταν αυτό που απετέλεσε τη βάση για τη συγκρότηση του ΕΑΜ.

Αυτή την πραγματικότητα αποκρύπτουν ή αρνούνται οι οπορτουνιστές, ακόμα και όταν εκθειάζουν την πείρα του ΕΑΜ. Στο όνομα της ανανέωσης ψάχνουν για νέα επαναστατικά υποκείμενα στα διάφορα κινήματα των bloggers, στις “πλατείες”, στις διάφορες γενιές, ”του άρθρου 16”, “των 700 ευρώ” κλπ.

Η πείρα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ διδάσκει πως όταν ο λαός βρέθηκε ανάμεσα στις αλυσίδες και τα όπλα, τράβηξε μπροστά διαλέγοντας τα όπλα. Όλοι αυτοί που γίνονται σήμερα  τιμητές του ΕΑΜ και εγκαλούν το ΚΚΕ πως έχει πάρει το λάθος δρόμο, γιατί δε λένε πως εκτός απ’ το ΕΑΜ υπήρχε και ο λαϊκός στρατός, ο ΕΛΑΣ; Κάνουν γαργάρα τη θετική πείρα που έδωσε στη χώρα μας ο ένοπλος αγώνας. Γιατί το ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ ήταν αυτό που έφερνε την απελευθέρωση και με αυτό τον τρόπο εξασφάλιζε τους νέους θεσμούς εξουσίας στις απελευθερωμένες περιοχές, την οργάνωση της επιβίωσης με συσσίτια κλπ.

Οι οπορτουνιστές βέβαια δε λένε κουβέντα γι’αυτά, γιατί είναι μέρος του συστήματος και δε μπορούν να δουν έξω απ’ αυτό. Γι’ αυτό και συχνά πυκνά κάνουν λόγο για την ανάγκη “ομαλότητας”, εγκαλούν την κυβέρνηση πως με τα αντιλαϊκά μέτρα θα υπάρξει κοινωνική έκρηξη, μετακινούνται σαν το εκκρεμές από τον εκθειασμό της “τυφλής” βίας έως την καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται.

Με λίγα λόγια, κάνουν και αυτοί ό,τι περνά απ’ το χέρι τους ώστε τα λαϊκά στρώματα να κάτσουν στα αυγά τους, να μην ξεσηκωθούν, να μην αξιοποιήσουν όλες τις μορφές πάλης ώστε να ξεκουμπιστούν η κυβέρνηση, τα κόμματα του κεφαλαίου, οι καπιταλιστές και όλοι οι παρατρεχάμενοί τους.

Γι’αυτό και όταν μιλάνε αυτές οι δυνάμεις για “νέο ΕΑΜ”, στην πραγματικότητα πετάνε στα σκουπίδια όλη τη θετική πείρα και επιδιώκουν να επαναληφθεί η αρνητική πλευρά της πείρας του ΕΑΜ, στο οποίο ενώ συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, δεν οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, λόγω της στρατηγικής αδυναμίας του ΚΚΕ να συνδέσει τον απελευθερωτικό αγώνα με την πάλη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Επικαλούνται το επιχείρημα «να βάλουμε στην άκρη τις διαφορές μας, να ενωθούμε για το άμεσο πρόβλημα, όπως έκαναν και με το ΕΑΜ τότε ενάντια στην πείνα…». Η ίδια η πραγματικότητα και η ιστορική πείρα τους απαντάει: το ΕΑΜ έδωσε μάχη ενάντια στην πείνα στην κατοχή, έσωσε εκατομμύρια λαού. Όμως μετά την απελευθέρωση, η διατήρηση της εξουσίας από τους αστούς και παρά την επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στην Ελλάδα, σήμανε για τα λαϊκά στρώματα πείνα, φτώχεια, τεράστια ανεργία, μαζική ερήμωση των χωριών, μετανάστευση για τρεις δεκαετίες.

Ταυτόχρονα, λέγοντας πως «τότε ενώθηκαν όλοι» αποκρύπτουν το γεγονός ότι στην κατοχή δεν ήταν όλοι μαζί. Ένα τμήμα της αστικής τάξης συνεργάστηκε ανοιχτά με τους κατακτητές σχηματίζοντας τις κατοχικές κυβερνήσεις, ένα άλλο τμήμα διέφυγε στην Αίγυπτο, ενώ ένα τρίτο συγκαταλέγεται στους απόντες του αγώνα.

…αποπροσανατολίζουν με “πατριωτικές συμμαχίες” με τμήματα της αστικής τάξης

Όσο αγωνιστικές κι αν ακούγονται διάφορες κραυγές όπως «να διώξουμε την κατοχή της τρόικα», «να αποτινάξουμε την υποδούλωση», «να πέσει η κυβέρνηση των εθελόδουλων που προδίδουν και ξεπουλάνε την πατρίδα στους ξένους», «να φύγει το μνημόνιο», στην ουσία τους ούτε στο ελάχιστο δεν αμφισβητούν την οικονομική κυριαρχία του κεφαλαίου και τους θεσμούς της εξουσίας του.

Το επιχείρημα ότι τα αντιλαϊκά μέτρα είναι αποτέλεσμα της εθελόδουλης στάσης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι αποπροσανατολιστικό. Αυτή η ρητορική στην ουσία βγάζει λάδι την αστική τάξη της χώρας μας, όπως και την κυβέρνηση, λέγοντας πως τάχα τα μέτρα εκβιαστικά επιβλήθηκαν απ’ έξω.

Σαφώς και οι σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών δεν μπορεί να είναι ισότιμες. Λόγω της αναρχίας που επικρατεί στην καπιταλιστική παραγωγή, μια χώρα αναπτύσσεται πιο γρήγορα, μια άλλη πιο αργά κτλ. Δηλαδή, κάθε χώρα έχει διαφορετική οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ισχύ στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Για παράδειγμα, η Γερμανία είναι πιο ανεπτυγμένη καπιταλιστικά χώρα από την Ελλάδα. Αυτό δε σημαίνει ότι στην Ελλάδα σήμερα κυριαρχεί «η γερμανική μπότα» όπως λένε. Η ανισοτιμία ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες υπάρχει, ωστόσο αυτή δεν είναι αποτέλεσμα της εθελόδουλης στάσης κάποιων κυβερνήσεων αλλά αποτέλεσμα της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η αστική τάξη κάθε χώρας επιδιώκει να κερδίσει στον ανταγωνισμό μεγαλύτερα μερίδια της αγοράς, σε σχέση με τους καπιταλιστές άλλων χωρών.

Γι’ αυτό και η παρουσία της τρόικας στην Ελλάδα και το μνημόνιο δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως αποτέλεσμα μιας κατοχής, αλλά μόνο ως στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και των συμμάχων της για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης, που επέλεξε τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ.

Το μνημόνιο δεν είναι μια “συνομωσία”, δεν είναι κάτι το ξαφνικό: τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα που ζούμε και εφαρμόζονται με πιο γοργούς ρυθμούς με αφορμή την κρίση, ήταν από πριν δρομολογημένα, περιλαμβάνονταν στη στρατηγική της ΕΕ για τη δεκαετία του 2000, που είναι συμφωνημένη από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η ουσία τους είναι να κάνουν πιο φτηνή την εργατική δύναμη, συναγωνίσιμη προς τη φτήνια των εργατών της Κίνας, των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, απαλλαγμένη από κατακτήσεις που έφερε ένας πολύ πιο ευνοϊκός διεθνής συσχετισμός του Σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού.

Σήμερα οι κάθε λογής ρεφορμιστές και οπορτουνιστές ανακάλυψαν οτι η τρόικα είναι πρόβλημα «εξωτερικής κατοχής», οτι «η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε αποικία». Τσιμουδιά βέβαια δεν έβγαζαν όλα τα προηγούμενα χρόνια όταν μαζί με τους αστούς ψήφιζαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, όταν θεσπιζόταν η κυριαρχία του κοινοτικού δικαίου έναντι του δικαίου των κρατών-μελών, όταν  προχωρούσε η κατάργηση των εθνικών συνόρων στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, όταν δρομολογούνταν η ΝΑΤΟποίηση, η λεγόμενη “συγκυριαρχία” στο Αιγαίο.

Και τώρα όμως που τάχα μιλάνε για “σταμάτημα της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας”, ισχυρίζονται οτι κάτι τέτοιο είναι τάχα δυνατό μέσα στην ΕΕ, οτι η πορεία που ακολουθείται σήμερα είναι θέμα κάποιων προσώπων ή κάποιων κομμάτων, ενώ στην πραγματικότητα είναι ανάγκη της ελληνικής αστικής τάξης για να διασφαλίζει τα κέρδη της, για να αποκτά ταυτόχρονα πρόσθετη δύναμη στο τσάκισμα του λαϊκού κινήματος.

Το συμφέρον των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων είναι η απαλλαγή από τις σχέσεις εξάρτησης και αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών κρατών. Αυτή δε θα γίνει με τη συγκρότηση κάποιας συμμαχίας “των πατριωτικών δυνάμεων” που μέσα σε αυτή χωράνε και τμήματα της αστικής τάξης που επιδιώκουν αναπροσανατολισμό των διεθνών συμμαχιών της καπιταλιστικής Ελλάδας. Μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τη νικηφόρα πάλη τους για την ανατροπή του καπιταλισμού και την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

… για μια εκλογική συγκόλληση που θα παλεύει για έναν “ανθρώπινο καπιταλισμό”

Αλλά ας πούμε ότι δημιουργείται μια τέτοια “αριστερή, προοδευτική” κυβέρνηση.  Αυτή θα είναι στο έδαφος του καπιταλισμού, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΝ (ΝΕΤ 1/9/2011) όπου χαρακτήρισε τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη «ατού» και πρότεινε «ριζική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, ριζική διαγραφή του χρέους (…) με ένα ποσοστό ώστε το χρέος να γίνει διαχειρίσιμο και βιώσιμο και μετά να μπορείς και να δανείζεσαι αν θέλεις, να μπορείς να αντιμετωπίσεις και να έχεις μια δυνατότητα να κάνεις επενδύσεις για ανάπτυξη για να βγεις από την κρίση (…)».

Αλήθεια, τι το διαφορετικό έχει αυτή η πρόταση από το “κούρεμα” του ελληνικού χρέους που έγινε; Και τι θα κάνει μια τέτοια κυβέρνηση για τις ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων; Ποια είναι η διεθνής εμπειρία; Οι λεγόμενες κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Ευρώπης, σε ορισμένες περιπτώσεις με τη συμμετοχή και ΚΚ, δεν ξεχώρισαν σε τίποτα σε σύγκριση με τις φιλελεύθερες και τις κεντροδεξιές. Ακόμα και συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές πολεμικές επιχειρήσεις είχαν, όπως η κεντροαριστερή κυβέρνηση του Νταλέμα στην Ιταλία ενάντια στη Γιουγκοσλαβία το 1999.

Όσο για τον κρατικό έλεγχο σε στρατηγικούς τομείς ή και την κρατικοποίηση ορισμένων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, στο έδαφος του καπιταλισμού, αυτά είναι μέτρα που υπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου, δεν αλλάζουν την κατάσταση για τους εργαζομένους, καθώς τα μονοπώλια είναι αυτά που κάνουν κουμάντο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι καπιταλιστικές κρατικοποιήσεις τραπεζών που προβάλλουν οι οπορτουνιστές:  πριν ένα μήνα έγινε η κρατικοποίηση της “ProtonBank”. Αλήθεια, σε τι άλλαξε τη ζωή των εργαζομένων; Ή μήπως διαγράφηκαν τα χρέη των δανείων που έχουν αναγκαστεί να πάρουν τα λαϊκά νοικοκυριά; Το ίδιο συνέβη πριν 2 χρόνια στις ΗΠΑ, στη Βρετανία και αλλού, χωρίς να φέρει βελτίωση στη θέση των μισθωτών.

Όσο για την παραγωγική ανασυγκρότηση και τις επενδύσεις, σημαίνει να βάλουν πλάτες οι μισθωτοί για μια νέα φάση καπιταλιστικής ανόδου, για νέα φάση κερδοφορίας, χωρίς την ελάχιστη συμμετοχή τους στη νέα διευρυμένη πίτα, όπως επιβεβαιώνεται από την πείρα κορυφαίων καπιταλιστικών χωρών, όπως των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Με λίγα λόγια, “αριστερή κυβέρνηση” σημαίνει στρατηγική ενσωμάτωσης στον καπιταλισμό, στρατηγική ουράς της αστικής τάξης ή τμημάτων της.

Γι’ αυτό οι οπορτουνιστές αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να πουν, ακόμα και αν υπάρξει μια τέτοια κυβέρνηση με τη συμμετοχή τους, σε ποια τάξη θα ανήκουν τα μέσα παραγωγής και η εξουσία. Και δεν το λένε γιατί δεν προτείνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ισχύει σήμερα: δηλαδή τα μονοπώλια θα υπάρχουν, οι καπιταλιστές θα κάνουν μπίζνες, το πολιτικό τους προσωπικό θα διαχειρίζεται τα συμφέροντά τους. Εφόσον, σε αυτό το ζήτημα τοποθετούνται με αυτό τον τρόπο, όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Διέξοδο δίνει το σάλπισμα του ΚΚΕ για λαϊκή συμμαχία ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου…

Η σημερινή κρίση αποτελεί ακόμα μια επιβεβαίωση της εκτίμησης που χρόνια τώρα έχει κάνει το ΚΚΕ. Ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του, το μόνο που μπορεί να δώσει στους νέους των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων είναι φτώχεια και ανασφάλεια. Ο Σοσιαλισμός αποτελεί τη μόνη απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Συνεπώς, αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να δυναμώσει η πάλη για την εξουσία των εργαζομένων. Τα προβλήματα που γεννά ο καπιταλισμός και όσο θα εξακολουθεί να υπάρχει θα οξύνονται ακόμα περισσότερο, η ανεργία, οι μισθοί Βουλγαρίας και Κίνας, η εμπορευματοποίηση της υγείας, της παιδείας, οι νέες εστίες πολέμων, μπορούν να βρουν τη λύση τους μόνο σε μια εξουσία που κουμάντο θα κάνουν οι εργαζόμενοι. Εξουσία υπέρ των λαϊκών συμφερόντων σημαίνει σύγκρουση με την οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων, σημαίνει πως αυτά μετατρέπονται σε κοινωνική ιδιοκτησία, σε λαϊκή περιουσία. Επαναστατική εργατική εξουσία σημαίνει πως αυτή θα στηριχτεί στους νέους θεσμούς που θα γεννηθούν μέσα από την επαναστατική δράση των μαζών, θα οικοδομήσει το δικό της κράτος, τη δικτατορία του προλεταριάτου, που θα κατοχυρώσει και θα προασπίσει τα συμφέροντα της τεράστιας πλειοψηφίας από την αντεπαναστατική επίθεση της μειοψηφίας των εκμεταλλευτών που ανατράπηκαν.

Το ΚΚΕ στέκεται στο ύψος της ευθύνης του ακριβώς γιατί και σήμερα σαλπίζει κάλεσμα λαϊκής συμμαχίας και αντεπίθεσης για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.

Σήμερα έχουν συμφέρον να ενωθούν, με επικεφαλής την εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι και οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, σε ένα μεγάλο λαϊκό ποτάμι που θα παρασύρει κάθε εμπόδιο που θα μπει μπροστά του και θα βάλει πλώρη για την εξουσία. Βάση αυτού του οργανωμένου κινήματος της σύγκρουσης και ανατροπής είναι η οργάνωση στους τόπους δουλειάς, στα γραφεία, στις γειτονιές, στα σχολεία, στα ΤΕΙ και τα πανεπιστήμια. Είναι η λαϊκή συμμαχία που θα στηριχτεί στην είσοδο νέων μαζών στην πάλη, με ικανότητα να αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης, να αμφισβητεί κάθε ώρα και κάθε στιγμή την αστική νομιμότητα και να μην εγκλωβίζεται στα πλαίσια του εκμεταλλευτικού συστήματος. Μέσα από την ορμητική αντιμονοπωλιακή- αντιιμπεριαλιστική πάλη της συμμαχίας και τη δυναμική της, όλο και ευρύτερες δυνάμεις λαϊκών στρωμάτων θα συνειδητοποιούν τον αναπόφευκτα αντικαπιταλιστικό-ανατρεπτικό της χαρακτήρα, ότι δεν μπορεί να υπάρξουν “ειρηνικές λύσεις”, ότι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν ριζικές κοινωνικές αλλαγές μέσω κάποιων εκλογικών διαδικασιών.

… για λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση απ’ την ΕΕ με μονομερή διαγραφή του χρέους

Αυτή είναι η προοπτική για τα εργατικά λαϊκά στρώματα για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες για δουλειά, κατοικία, δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία, για ελεύθερο χρόνο, πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα, διακοπές κλπ.  Οι ανάγκες αυτές δεν είναι για τη δευτέρα παρουσία, όπως λένε οι διάφοροι οπορτουνιστές, που κατηγορούν το ΚΚΕ ότι τα παραπέμπει όλα στο Σοσιαλισμό. Το ΚΚΕ οργανώνει και πρωτοστατεί σε κάθε αγώνα για τα λαϊκά δικαιώματα και αυτό το ξέρουν, το ζουν, το βλέπουν οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους. Ενοχλεί τους οπορτουνιστές το γεγονός ότι το ΚΚΕ αποκαλύπτει πως ο αγώνας μπορεί να είναι αποτελεσματικός και νικηφόρος μόνο αν έχει καθαρό στόχο και εντάσσεται στην πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας. Και αυτό γιατί στόχο έχουν να μην παλεύει το ΚΚΕ για το σοσιαλισμό και να μπει στα διάφορα σενάρια περί αστικών “αριστερών κυβερνήσεων”. Το θέμα είναι ότι οι οπορτουνιστές έχουν μεταθέσει την πάλη για το Σοσιαλισμό, που είναι πάλη για το σήμερα, στη δευτέρα παρουσία. Δηλαδή δεν παλεύουν για το Σοσιαλισμό αλλά για έναν εξανθρωπισμένο καπιταλισμό, αλλά κατά τ’ άλλα δεν παραδέχονται ότι γι’ αυτό δεν μπορούν να είναι σύμμαχη πολιτική δύναμη με το ΚΚΕ. Αυτή είναι η υποκρισία του οπορτουνισμού.

Οι οπορτουνιστές αποφεύγουν σαν ο διάολος το λιβάνι να πουν, ακόμα και αν υπάρξει μια «αριστερή, προοδευτική κυβέρνηση» με τη συμμετοχή τους, σε ποια τάξη θα ανήκουν τα μέσα παραγωγής και η εξουσία.