Ωριμη ανάγκη η λαϊκή εξουσία και οικονομία

Τι είναι μικρότερο κακό, η χρεοκοπία ή η ελεγχόμενη χρεοκοπία - το λένε «κούρεμα» - που διαπραγματεύονται στην ΕΕ, παζαρεύοντας εν μέσω οξύτατων αντιθέσεων για το ποιανού κράτους τα μονοπώλια θα χάσουν λιγότερα; Αυτό προβάλλουν τα αστικά επιτελεία. Είναι υπέρ της ελεγχόμενης χρεοκοπίας γιατί τάχα ωφελεί το λαό. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει, λένε. Κάλπικο δίλημμα, μέγιστο ψέμα το λαϊκό όφελος και το ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο καπιταλισμός, για να ξεπεράσει την κρίση του, πρέπει να καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις. Είναι αντικειμενικό, έξω από τη θέληση καπιταλιστών, κυβερνήσεων. Η κρίση είναι τόσο βαθιά που δεν μπορούν να την τιθασεύσουν. Με τα αντεργατικά μέτρα καταστρέφουν την εργατική τάξη. Δε φτάνει, πρέπει να καταστρέψουν, να απαξιώσουν κεφάλαιο, ένα μέρος των καπιταλιστών θα καταστραφεί.

Η ελεγχόμενη χρεοκοπία

Στην ΕΕ θέλουν να το κάνουν ελεγχόμενα, μέσω της επιμήκυνσης ή της αναδιάρθρωσης των χρεών. Αυτό σημαίνει ελεγχόμενη απαξίωση, αφού θα έχει ως συνέπεια καταστροφή μέρους του κεφαλαίου που αντιστοιχεί σε κρατικά ομόλογα, τοξικά ή πιγκς (γουρουνάκια) τα λένε, που αγόρασαν τράπεζες από κράτη δίνοντάς τους χρήμα με τεράστια επιτόκια, άρα για να κερδίσουν, άρα θα καταστραφεί μέρος του κεφαλαίου τους.
Συνεπώς, η καταστροφή φαίνεται ότι θα αρχίσει από το τραπεζικό σύστημα που διαχειρίζεται τα λεγόμενα τοξικά ομόλογα. Και επειδή οι τράπεζες ανήκουν σε μονοπωλιακούς ομίλους με άλλες δραστηριότητες, βιομηχανικές, εμπορικές κλπ., θα έχει αρνητικές επιπτώσεις (απαξίωση), συνολικά στο κεφάλαιο αυτών των ομίλων, ενώ ταυτόχρονα οι Τράπεζες που θα απαξιωθεί μέρος των ομολόγων τους χάνουν κεφάλαιο και κέρδη, δηλαδή χάνουν χρήμα με το οποίο δανειοδοτούν τους μεγαλοεπιχειρηματίες στην παραγωγική τους δραστηριότητα, επομένως οι δυσκολίες να ξαναρχίσει η διευρυμένη αναπαραγωγή, δηλαδή να γίνουν επενδύσεις και να αρχίσει η έξοδος από την κρίση.
Με την ελεγχόμενη απαξίωση ελπίζουν έτσι, οι συνέπειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται λιγότερες. Αν δεν το κάνουν ελεγχόμενα, η καταστροφή κεφαλαίου, ιδιαίτερα των κρατών με υποδεέστερη θέση στην ΕΕ σε σχέση με τα ισχυρά (π.χ. Ελλάδα /Γερμανία) ίσως έχει απρόβλεπτες συνέπειες σε βάρος του κεφαλαίου συνολικά, της εξουσίας του.

Τα αδιέξοδα και οι αντιθέσεις

Διάφορα αστικά επιτελεία κάνουν λόγο για ενδεχόμενο διάσπασης της ευρωζώνης και δημιουργίας μιας «ισχυρής ευρωζώνης του βορρά» με ισχυρό ευρώ και μιας «αδύναμης του νότου» με υποτιμημένο σ' αυτήν το ευρώ κατά 70%, μιλούν για ομόκεντρους κύκλους, έναν ισχυρό και έναν πιο αδύναμο κλπ. Αυτό αντανακλά αφενός αντιθέσεις διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου στη Γερμανία, αυτών που θέλουν ισχυρό ευρώ και ισχυρή ευρωζώνη ακόμη και με λιγότερα κράτη και αυτών που δε συμφωνούν μ' αυτή τη λύση. Αντανακλά, ταυτόχρονα, οξύτατες αντιθέσεις μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ γύρω από το ζήτημα ποιανού κράτους το κεφάλαιο θα καταστραφεί λιγότερο και ποιανού περισσότερο. Τι ζημιές θα φορτωθούν τα κράτη, τι το τραπεζικό σύστημα, για να ωθήσουν στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και στην ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία.
Ετσι οξύνονται οι αντιθέσεις γύρω από τη μορφή διαχείρισης του χρέους χωρών της ευρωζώνης που κάνουν απρόβλεπτες τις εξελίξεις. Για παράδειγμα, οι τράπεζες της Γαλλίας έχουν να διαχειριστούν τοξικά ομόλογα τεραστίων ποσών και της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, σε αντίθεση με αυτές της Γερμανίας που έχουν ελάχιστα τέτοια προβλήματα. Το ίδιο ισχύει π.χ. με τις τράπεζες της Ελλάδας και ιδιαίτερα την Εθνική. Αντίστοιχα ισχύει και για τράπεζες της Ισπανίας, της Ιταλίας κ.λπ. Στο πλαίσιο δε της ανισομετρίας των καπιταλιστικών οικονομιών στην ΕΕ και του οξύτατου διεθνούς ανταγωνισμού, παζαρεύουν να κατανείμουν τις ζημιές για το κεφάλαιο. Ανταγωνίζονται πέρα από τις ζημιές για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς εντός και εκτός ΕΕ.
Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Οτι οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ σε κάθε χώρα ξεχωριστά και στα πλαίσια της ΕΕ, βρίσκονται μπροστά σε ανυπέρβλητες δυσκολίες στη διαχείριση της κρίσης. Δυσκολίες που δεν έχουν να κάνουν με την ικανότητα της μιας ή της άλλης κυβέρνησης να επεξεργαστεί μια ρεαλιστική πολιτική εξόδου από την κρίση, όπως στο παρελθόν. Εχουν να κάνουν με την εξάντληση των μέσων διαχείρισης των κρίσεων. Κυρίως, έχουν να κάνουν με την αυξανόμενη δυσκολία του καπιταλισμού να αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις, να περάσει σε φάση ανάκαμψης που θα συνεχίζει και θα δυναμώνει την κερδοφορία. Χάνει βαθμιαία το δυναμισμό που είχε σε προηγούμενες περιόδους.
Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής περνάει πλέον σε φάση παρακμής. Το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» που επεξεργάζονται τα επιτελεία της ΕΕ αποκαλύπτει ακριβώς και τις δυσκολίες που έχουν και τα αδιέξοδά τους.
Αναγνωρίζουν με το σύμφωνο αυτό την αλήθεια που λέει το ΚΚΕ, ότι η κρίση είναι στην καπιταλιστική παραγωγή, στην οικονομία και όχι στην κίνηση των κεφαλαίων. Αναγνωρίζουν ταυτόχρονα τις μεγάλες δυσκολίες που έχουν στην αναπαραγωγή των συσσωρευμένων κεφαλαίων, αλλά και στη συσσώρευση νέου κεφαλαίου. Γι' αυτό και καταλήγουν στην πιο αδίστακτη και πιο αντιδραστική λύση για τη συσσώρευση κεφαλαίων και κερδών. Την ακόμη πιο μεγάλη και ληστρική αύξηση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης της εργατικής τάξης, των λαών και την ελεγχόμενη απαξίωση του κεφαλαίου που σκοντάφτει όμως στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τη διαπάλη ανάμεσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Περνάμε, δηλαδή, σε περίοδο αφάνταστης βαρβαρότητας για τους λαούς.

Επί τάπητος το ζήτημα να αλλάξει τάξη στην εξουσία

Από εδώ συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του. Αναδείχνονται τα ιστορικά του όρια, το γεγονός δηλαδή ότι πρέπει να αντικατασταθεί από το σοσιαλισμό. Και οι αστοί το διαισθάνονται, το γνωρίζουν, γι' αυτό και ανησυχούν. Ομολογούν, δηλαδή, ότι οι συνθήκες της κρίσης βάζουν επί τάπητος το ζήτημα της εξουσίας. Ετσι αστική εφημερίδα έγραφε τις προάλλες ότι «αν πιστέψουμε την κυρία Αλέκα Παπαρήγα, αν αποδεχθούμε την προτροπή της και κηρύξουμε στάση πληρωμών, θα διαμορφωθεί εκ των πραγμάτων περιβάλλον γενικευμένης αμφισβήτησης και μαζί πολιτικής ανατροπής. Και προφανώς σε επόμενο στάδιο θέμα εξουσίας, λαϊκής, (...) σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής.
Ωστόσο, όταν ένα κόμμα φθάνει στο σημείο να θέτει ζήτημα εξουσίας και να προπαγανδίζει αλλαγή καθεστωτική, οφείλει - αν μη τι άλλο - (...) να δώσει στο λαό προοπτική επίλυσης και αντιμετώπισης τουλάχιστον των βασικών προβλημάτων έναντι των οποίων τον κινητοποιεί και ζητεί συγκεκριμένη δράση (...).
Το περιγραφόμενο κατά καιρούς από τους θιασώτες της ανυπακοής θεωρητικό μοντέλο είναι απολύτως εσωστρεφές, δεν έχει επαφή με τις πολλές πια εξωστρεφείς εμπειρίες των Ελλήνων πολιτών και παραπέμπει σε σχήματα εν πολλοίς αυτάρκη, τα οποία τελικώς μόνο τη φτώχεια μπορούν να εγγυηθούν και τίποτε άλλο (...). Δεν μπορεί να καλυφθεί από συστήματα κλειστής οικονομίας σαν και αυτά που αναδεικνύονται από τα αντιευρωπαϊκά συνθήματα (...)» (Ηλεκτρονικό «Βήμα», Παρασκευή, 11/2/2011).
Πράγματι, θέτουν το θεμελιακό ζήτημα που βρίσκεται άλλοτε ανοιχτά άλλοτε συγκαλυμμένα στο πεδίο της πολιτικοϊδεολογικής διαπάλης, της ταξικής πολιτικής πάλης, το ζήτημα «ποια τάξη στην εξουσία». Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού δείχνει ανάγλυφα ότι είναι το σύστημα σε παρακμή και πρέπει να ανατραπεί. Οτι αδυνατεί το αστικό πολιτικό σύστημα να διαχειριστεί την κρίση, να φέρει ανάπτυξη. Δυσκολεύεται να χειραγωγεί τις εργατικές, τις λαϊκές συνειδήσεις. Απασχολεί τους αστούς το ζήτημα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, το γεγονός δηλαδή ότι το ΚΚΕ προβάλλει τη θέση και καλεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, κατακτώντας την εξουσία, να επιβάλουν κατάργηση των καπιταλιστών, κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Αυτός είναι και ο φόβος τους. Να γενικευτεί η λαϊκή ανυπακοή, στοχεύοντας στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Λένε ότι η πρόταση του ΚΚΕ οικοδομεί κοινωνία και οικονομία φτώχειας. Αλλά η πολιτική της ενίσχυσης των μεγαλοεπιχειρηματιών φέρνει ανεργία, φτώχεια, ιδιαίτερα δε η διαχείριση της κρίσης με τις αντεργατικές αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις από τα κόμματα των μονοπωλίων, ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ωθεί στην εξαθλίωση του λαού. Αρα ως προς τη διαχείριση της φτώχειας... στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί. Τα κέρδη των μονοπωλίων είναι τεράστια και εν μέσω κρίσης. Δεν τα επενδύουν να διευρύνουν την παραγωγή, αυτή είναι η κρίση, γιατί κινδυνεύουν με καταστροφή κεφαλαίου. Εξωστρέφεια είναι η μεταφορά από τους μεγαλοεπιχειρηματίες πλούτου, που παράγει ο λαός και του τον κλέβουν, στο εξωτερικό, είτε ως απόθεμα στις τράπεζες (600 δισ. ευρώ καταθέσεις έχουν) ή την επένδυσή τους σε άλλες χώρες, (Βαλκάνια, Αίγυπτος κ.λπ.), για ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία.
Αρα είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, άλλος δρόμος από το αδιέξοδό τους. Στο σοσιαλισμό, ο πλούτος θα ανήκει στο λαό, θα εντάσσεται στην ανάπτυξη της οικονομίας σε όφελός του. Αλλωστε, οι καπιταλιστές επενδύουν όπου βγάζουν κέρδη, παράγουν για το κέρδος. Γι' αυτό μένουν αναξιοποίητες διάφορες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, όπως π.χ. η αγροτική παραγωγή ή ο ορυκτός της πλούτος, ή κλάδοι βιομηχανίας (μέταλλο, κλωστοϋφαντουργία, ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, παραγωγή μέσων παραγωγής κ.λπ.). Η Ελλάδα διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής μέσων παραγωγής, εμπορικού δικτύου και ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης σύγχρονης τεχνολογίας. Διαθέτει έμπειρο και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση και πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό. Διαθέτει αξιόλογες πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, (πετρέλαιο, ουράνιο, χρυσός, άλλα μέταλλα, κ.λπ.), που είναι σημαντικό πλεονέκτημα για την παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων. Μπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές ανάγκες, αλλά και για το εξωτερικό εμπόριο. Διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών. Το επιχείρημα της κλειστής οικονομίας είναι έωλο. Το πραγματικό ζήτημα είναι επωφελείς για το λαό σχέσεις με άλλες χώρες και όχι για το κεφάλαιο. Ο,τι μπορεί να παράγεται στην Ελλάδα θα παράγεται και όχι να εισάγεται όπως σήμερα, γιατί δε συμφέρει το κεφάλαιο να παράγεται, αφού δε βγάζει μεγάλα κέρδη. Μόνο μια λαϊκή εξουσία που θα οικοδομεί τη λαϊκή οικονομία μπορεί να το κάνει πράξη.

Τι είναι και τι θα κάνει η λαϊκή οικονομία

Στη λαϊκή οικονομία γίνεται κοινωνική λαϊκή περιουσία ο κλάδος επεξεργασίας πρώτων υλών, οι κλάδοι της μεταποίησης, η παραγωγή μηχανημάτων, η ενέργεια, οι μαζικές μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, το συγκεντρωμένο εμπόριο, με στόχο όσο το δυνατόν πιο αυτοδύναμη οικονομία, μειώνοντας την εξάρτησή της από το εξωτερικό εμπόριο και τις συναλλαγές με τις καπιταλιστικές οικονομίες, τους διεθνικούς μονοπωλιακούς ομίλους σε τέτοιους κρίσιμους τομείς.
Κοινωνικοποιείται η γη, οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα, διαμορφώνονται κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία αγροτικών προϊόντων ως πρώτων υλών ή άμεσα καταναλώσιμων.
Δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής δημιουργείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός για τη μικρή εμπορευματική παραγωγή στην πόλη και ο παραγωγικός συνεταιρισμός των μικρών και μεσαίων αγροτών. Οι μικροί και μεσαίοι αγρότες συμμετέχουν με βάση την κατανομή στη γη και τις ζωικές μονάδες, με την οποία εντάχθηκαν στο συνεταιρισμό.
Αξιοποιούνται τα νέα επιτεύγματα των τεχνολογιών και της επιστήμης, με στόχο τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, τη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου, ώστε να επιτυγχάνεται η ανύψωση του πολιτιστικού - μορφωτικού επιπέδου, να κατακτάται η ικανότητα ουσιαστικής συμμετοχής στον έλεγχο της διοίκησης, στους θεσμούς της εξουσίας.
Καταργείται κάθε είδους ιδιωτική - επιχειρηματική δραστηριότητα σε τομείς όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Ασφάλιση, η Παιδεία, ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός.
Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής παρέχει τη μοναδική δυνατότητα να διαμορφωθεί κεντρικός σχεδιασμός για την αξιοποίηση και κατανομή όλου του ανθρώπινου δυναμικού, για να εκμηδενισθεί η ανεργία.
Αυτό το σχεδιασμό και αυτή την κατανομή δεν την κατοχυρώνει ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, αφού το κάθε μονοπώλιο μπορεί να προγραμματίσει κοντοπρόθεσμα, το πολύ μεσοπρόθεσμα, τον ατομικό του προγραμματισμό με κριτήριο το κέρδος σε συνθήκες γενικότερης καπιταλιστικής αναρχίας.
O κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας στηρίζεται στην αξιοποίηση όλων των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της Ελλάδας, που αφορούν τις ανθρώπινες ανάγκες, χωρίς ανισομέρειες και μακριά από κάθε περιορισμό που προκύπτει από τη διαπλοκή της ελληνικής οικονομίας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ και τους διάφορους μηχανισμούς τύπου τρόικας. Εξειδικεύεται κατά κλάδο και διακλαδώνεται κατά περιφέρεια της χώρας και κατά κατηγορία.
Οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί συνδέονται με τον Κεντρικό Σχεδιασμό με πλάνα παραγωγής και κατανομής, πλάνα κατανάλωσης πρώτων υλών, ενέργειας, νέων μηχανημάτων και υπηρεσιών.
Οργανώνεται από κρατικούς οργανισμούς - ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ινστιτούτα, κλπ. - η επιστημονική έρευνα, η οποία υπηρετεί τον Κεντρικό Σχεδιασμό, τη διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών, με γνώμονα την ανάπτυξη της κοινωνικής ευημερίας.
Ολοι οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν ισότιμα, με βάση τις ανάγκες τους, ισότιμες υπηρεσίες δημόσιες και δωρεάν, Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και υπερηλίκων, πολύ φτηνές υπηρεσίες (και σε ορισμένες περιπτώσεις δωρεάν) μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας και ύδρευσης για λαϊκή κατανάλωση, κλπ.
Διαμορφώνονται κρατικές κοινωνικές υποδομές που παρέχουν υψηλής ποιότητας κοινωνικές υπηρεσίες για την κάλυψη αναγκών που σήμερα αντιμετωπίζονται από το ατομικό και οικογενειακό νοικοκυριό (π.χ., εστιατόρια σε τόπους δουλειάς, σε σχολεία).
Παρέχεται σε όλα τα παιδιά προσχολικής ηλικίας δημόσια και δωρεάν υποχρεωτική προσχολική αγωγή. Εξασφαλίζεται αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν γενική δωδεκάχρονη εκπαίδευση για όλους μέσα από έναν τύπο σχολείου με ενιαία δομή, πρόγραμμα, διοίκηση και λειτουργία, υλικοτεχνική υποδομή, ενιαία εκπαιδευμένο εξειδικευμένο προσωπικό. Εξασφαλίζεται αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν επαγγελματική εκπαίδευση μετά τη γενική υποχρεωτική εκπαίδευση. Εξασφαλίζεται εγγυημένη δουλειά με βάση το επιστημονικό και επαγγελματικό αντικείμενο για όλους και όλες, πριν ακόμα πάρουν το πτυχίο τους.
Διαμορφώνεται αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας και Πρόνοιας.
H λαϊκή οικονομία δεν είναι συμβατή με τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η EE και το NATO. H λαϊκή εξουσία, ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και τον περίγυρο της χώρας, θα επιδιώξει να αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις, με αμοιβαίο όφελος, ανάμεσα στην Ελλάδα και άλλες χώρες.
Η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, οικονομίας, θα επιδιώξει να αξιοποιήσει κάθε ρωγμή αντίθεσης και ανταγωνισμού ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τη διαφύλαξη και ενίσχυση της λαϊκής εξουσίας, οικονομίας, της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Η λαϊκή εξουσία θα στηριχθεί σε λαϊκούς θεσμούς που θα γεννήσει η πάλη και η πρωτοβουλία του εργατικού - λαϊκού κινήματος, θα αναδειχθούν, κατά συνέπεια, νέοι θεσμοί.
Βάση της λαϊκής εξουσίας θα είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος της διεύθυνσης. Mέσα από τις παραγωγικές κοινότητες θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται όταν πρέπει οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εξουσίας.
Οι συνεταιρισμένοι μικροί εμπορευματοπαραγωγοί και αγρότες κατοχυρώνονται ως σύμμαχοι της εργατικής τάξης, εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους από τα κάτω προς τα πάνω με αντίστοιχα σώματα.
Οι νέοι και οι νέες που δε βρίσκονται στην εργασία, δηλαδή σπουδαστές, φοιτητές, θα εκλέγουν τους αντιπροσώπους μέσα από τις εκπαιδευτικές μονάδες, ενώ θα αξιοποιούνται με ειδικό τρόπο οι μαζικές οργανώσεις και ειδικές υπηρεσίες, ώστε να αντιπροσωπεύονται οι μη εργαζόμενοι για ειδικούς λόγους και οι συνταξιούχοι.
Η λαϊκή εξουσία θεσμοθετεί και παίρνει πρακτικά μέτρα ώστε να εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και γενικότερα κοινωνικού ελέγχου, η ανεμπόδιστη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν την ανάπτυξη και ενίσχυση της λαϊκής οικονομίας. Είναι ζωτική ανάγκη να καταγγέλλονται πάσης φύσεως και προέλευσης αυθαιρεσίες, γραφειοκρατία ή άλλα αρνητικά φαινόμενα.
Εκλέγεται από τα κάτω προς τα πάνω το ανώτατο όργανο εξουσίας με μη μόνιμους και ανακλητούς εκπροσώπους, που δεν πρέπει να ξεκόβονται από την παραγωγή. Οπου χρειάζεται γίνεται απόσπαση κατά τη διάρκεια της θητείας τους ανάλογα με τις συγκεκριμένες ανάγκες. Οι αντιπρόσωποι, όπως λένε σήμερα «βουλευτές», δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο οικονομικό προνόμιο από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας. Από το ανώτατο όργανο ορίζονται η κυβέρνηση, οι επικεφαλής των διαφόρων εκτελεστικής αρμοδιότητας τομέων (υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές, κλπ.).
Αυτή την πολιτική πρόταση εξουσίας απευθύνει το ΚΚΕ στην εργατική τάξη και το λαό, την παλεύει, αλλά για να γίνει πράξη πρέπει να γίνει υπόθεση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Αυτοί θα την επιβάλουν. Και για την εγκαθίδρυσή της αξίζει κάθε θυσία στον αγώνα που θα είναι πολύ μικρότερη από τη θυσία που επιβάλλουν σήμερα τα μονοπώλια, καταστρέφοντας το λαό στις συνθήκες της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Είναι μονόδρομος.

Επιμέλεια
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ