Ανατροπή της σαπίλας τους...

Είναι δύο τραγικά περιστατικά, που αποτυπώνουν τη σάπια πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα οι εργατικές λαϊκές οικογένειες.
Ο 90χρονος στην Πάτρα που παραλίγο να πεθάνει επειδή του έκοψε το ρεύμα η ΔΕΗ ΑΕ με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί η συσκευή οξυγόνου. Ο παππούς, που τον πρόλαβε ο γιος του λίγο πριν το θάνατο, έπαιρνε 570 ευρώ σύνταξη και δεν μπορούσε να πληρώσει το λογαριασμό των 400 ευρώ. Αλλωστε, πώς θα μπορούσε να ζήσει αν πλήρωνε;
Στην άλλη περίπτωση, στο Ηράκλειο, ο νεφροπαθής δεν έζησε.
Πέθανε και άφησε ...χρέη στο δημόσιο νοσοκομείο. Μετά το θάνατό του, η διοίκηση έψαξε να βρει όποιον συγγενή είχε ο άτυχος 58χρονος, για να αξιώσει το ποσό των 400.000 ευρώ που αντιστοιχούν στη νοσηλεία στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού την 3ετία 2007 - 2010. Είναι δύο περιπτώσεις, από τις χιλιάδες που δε βλέπουν ποτέ στο φως της δημοσιότητας, και που αποκαλύπτουν τι σημαίνει σύστημα Πρόνοιας και Υγείας για τα λαϊκά νοικοκυριά.

Ο νεφροπαθής, λέει, χρεωνόταν στο δημόσιο νοσοκομείο, γιατί δεν ήταν ασφαλισμένος. Στον άρρωστο 90χρονο, λέει, κόπηκε το ρεύμα επειδή δεν πλήρωνε το λογαριασμό. Από τη δική τους τη σκοπιά, από τη σκοπιά των καπιταλιστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων, είναι οι νόμοι του αστικού κράτους που πρέπει να εφαρμοστούν. Είναι τα χρέη των λαϊκών νοικοκυριών που πρέπει να πληρωθούν, ανεξάρτητα από το εάν μπορούν ή δεν μπορούν. Αυτοί είναι οι νόμοι τους, αυτοί οι κανονισμοί τους, αυτή είναι η αγριότητα του καπιταλιστικού συστήματος, που μόνον έτσι μπορεί να λειτουργήσει για να συνεχίσει να υπάρχει. Και συνεχίζει να λειτουργεί και να υπάρχει, ακριβώς γιατί υπάρχουν οι εργάτες που ζουν και πεθαίνουν, παράγοντας διαρκώς πλούτο και κέρδη για τα αφεντικά. Και όσο προχωρά αυτή η διαδικασία, τόσο πιο επιθετικός γίνεται ο καπιταλισμός, τόσο περισσότερες θυσίες μετρούν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της. Τόσο πιο συχνά εμφανίζονται φαινόμενα σαν αυτά της Πάτρας και του Ηρακλείου.

Δεν αξίζουν οι εργάτες και οι οικογένειές τους, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι γυναίκες, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι, οι συνταξιούχοι, τέτοια ζωή. Μια ζωή, που κάθε στιγμή της περνά με τη σκέψη εάν έχουν λεφτά για να ζήσουν, αν έχουν λεφτά για να πεθάνουν... Δεν αξίζουν εκείνοι, που δημιουργούν με τα χέρια τους, με τη δουλειά τους, τον αμύθητο πλούτο, να πρέπει να επιλέξουν με τα λεφτά που βγάζουν αν θα φάνε ή αν θα πληρώσουν το ρεύμα ή το πετρέλαιο για να ζεσταθούν ή αν πάρουν γάλα στα παιδιά τους, αν τα μορφώσουν κ.λπ... Ηδη, κάθε μήνα αυξάνονται τα λαϊκά νοικοκυριά που δεν μπορούν να ξοφλήσουν τους λογαριασμούς, σύμφωνα με στοιχεία της ΔΕΗ. Είναι το αποκορύφωμα της σαπίλας του καπιταλιστικού συστήματος, όταν, την ίδια στιγμή που οι κεφαλαιοκράτες μετρούν τα κέρδη τους, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της μετρούν σημαντικές απώλειες καθημερινά σε κατακτήσεις, σε δικαιώματα, ακόμα και σε ανθρώπινες ζωές. Αυτό το σύστημα, που σαπίζει, χρειάζεται να ανατραπεί. Για να οικοδομηθεί μια κοινωνία, που βασικός της νόμος θα είναι το δίκιο του εργάτη. Χρειάζεται ταξικός οργανωμένος αγώνας για να ανατραπεί. Χρειάζεται συσπείρωση και οργάνωση στο μετωπικό σχήμα ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ - ΟΓΕ, συμπόρευση με το ΚΚΕ, ισχυροποίησή του.
Κωστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ