Με αφορμή τον ξεσηκωμό στη Βόρεια Αφρική

Δεν ήρθε, ούτε το τέλος του εργατικού
κινήματος, ούτε η κυριαρχία του
αυθόρμητου στις εξεγέρσεις. Τέτοιες
προσεγγίσεις είναι σκόπιμες,
προκειμένου να διοχετεύουν τη λαϊκή
δυσαρέσκεια σε ανώδυνες για το
καπιταλιστικό σύστημα δράσεις.
Βασικό ζήτημα είναι η αναγέννηση του
κινήματος της εργατικής τάξης που
απαιτεί ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα με
στρατηγική για την κατάκτηση της
εξουσίας από την εργατική
τάξη και τους συμμάχους της

Οι εξελίξεις στη Βόρεια Αφρική, με τον ξεσηκωμό κόντρα στα καθεστώτα των χωρών περιοχής, καταγράφουν τη δυσαρέσκεια που έχει δημιουργήσει η εξουσία, η οποία για χρόνια απομυζά τον τεράστιο πλούτο σε όλες τις χώρες προς όφελος μιας μικρής μερίδας πλουτοκρατών και ανθρώπων της εξουσίας. Ταυτόχρονα, σ' αυτές τις χώρες, όπως και σε κάθε καπιταλιστική χώρα, ο καπιταλισμός αναπτύσσεται, ενισχύεται η διεθνοποίηση της δράσης του κεφαλαίου, η αλληλοδιαπλοκή της δράσης των μονοπωλίων. Επομένως, τα καθεστώτα αυτών των χωρών έχουν συνάψει συμφωνίες με διεθνικά μονοπώλια διαφορετικών καπιταλιστών κρατών, (ΗΠΑ, Βρετανίας, Ρωσίας, Κίνας, Γερμανίας, Ιταλίας κλπ, ως και ελληνικές επιχειρήσεις υπάρχουν) που δρουν και σ' αυτές τις χώρες, βασικές ενεργειακές πηγές για όλο τον κόσμο. Αλλά η δράση των μονοπωλίων στις σύγχρονες συνθήκες απελευθέρωσης της δράσης του κεφαλαίου, απαιτεί και ανάλογο πολιτικό σύστημα, που θα τους εξασφαλίζει ελευθερία κίνησης. Τα συγκεκριμένα καθεστώτα είχαν πλέον πολύ στενά όρια για να υπηρετήσουν αυτές τις ανάγκες των διεθνικών μονοπωλίων. Και λόγω της μεγάλης κρατικής ιδιοκτησίας που έπρεπε να γίνει κτήμα των μονοπωλίων, ιδιωτών καπιταλιστών, και από την άποψη της ευελιξίας στη σύναψη συμφωνιών εκμετάλλευσης του πλούτου των συγκεκριμένων κρατών, που απαιτεί προσαρμογή, αντιστοίχηση του πολιτικού συστήματος με τις παραπάνω ανάγκες.

Στόχος των αστών ο εκσυγχρονισμός της εξουσίας του κεφαλαίου

Το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού σ' αυτές τις χώρες, απαιτεί και απαλλαγή από «βαρίδια» αυταρχικών καθεστώτων (Μπεν Αλί, Μουμπάρακ ή Καντάφι), για να μπορέσει να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη κερδοφορία τους. Ετσι εμπόδια όπως π.χ. ο κρατικός τομέας της οικονομίας στην Αίγυπτο ή την Λιβύη, είναι ανάγκη να παραμεριστούν και ταυτόχρονα να βρεθούν διάδοχες καταστάσεις, ώστε να μην αμφισβητηθεί το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα. Αυτό που φαίνεται να γίνεται με κάποιες διαφοροποιήσεις κατά περίπτωση, αλλά με κοινό σχεδιασμό είναι η αναζήτηση μιας προσαρμογής που θα προσομοιάζει περισσότερο με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία στις χώρες αυτές, με απώτερο στόχο βεβαίως να διατηρηθεί ο καπιταλισμός και η αστική εξουσία.
Σε όλες αυτές τις χώρες της Βόρειας Αφρικής, είναι φανερό ότι οι όποιες λαϊκές δυνάμεις κινούνται έχουν ως υπόβαθρο λαϊκά προβλήματα. Ο ξεσηκωμός, το γεγονός ότι οι λαοί βγαίνουν στο δρόμο δείχνει ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη όξυνε τις κοινωνικές αντιθέσεις, δημιούργησε φτώχεια, ανεργία ιδιαίτερα στους νέους. Τα τελευταία χρόνια σε όλες τις χώρες της Βόρειας Αφρικής μέσα σε αντίξοες συνθήκες (παρανομίας των Κομμουνιστικών Κομμάτων, διώξεων της πολιτικής συνδικαλιστικής δράσης) υπήρξαν εστίες αντίστασης. Μπορούμε να πούμε πως χωρίς το υπόβαθρο αυτού του ξεσηκωμού που είναι η ίδια η πραγματικότητα που βιώνουν οι απλοί άνθρωποι από αντιλαϊκά καθεστώτα, που για πολλές δεκαετίες απομυζούν τον τεράστιο φυσικό πλούτο που διαθέτουν αυτές οι χώρες προς όφελος μιας μειοψηφίας πλουτοκρατών, που στηρίζουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή, δεν θα είχαμε αυτά τα γεγονότα.
Αλλά στο προσκήνιο βρέθηκαν να ηγούνται δυνάμεις που επιδιώκουν εκσυγχρονισμό της αστικής εξουσίας. Εμφανίζονται, δε, πολιτικά πρόσωπα που έχουν σχέση με κυβερνήσεις των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών. Δεν είναι τυχαίο ότι «ήρωας» της πλατείας Ταχρίρ στην Αίγυπτο ήταν ο αντιπρόσωπος της Google σε όλη την περιοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης της Λιβύης, ο πρώτος που εγκατέλειψε τον Καντάφι, ήρθε σε άμεση επαφή με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ενώ προβάλλονται και ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, Μοχάμεντ Αλ Μπαραντέι, ο επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου Αμρ Μούσα στην Αίγυπτο κ.λπ.
Δεν είναι τυχαίο ότι ελάχιστα προβάλλονται εργατικά αιτήματα συγκριτικά με τον ξεσηκωμό για δημοκρατία και ελευθερία, για διεκδίκηση αλλαγών χωρίς αλλαγή τάξης στην εξουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι τα αστικά ΜΜΕ και η προπαγάνδα τους, μαζί με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που τα προηγούμενα χρόνια ανέπτυξαν προνομιακές σχέσεις με τους «παραδείσους» των επενδυτών στη Βόρεια Αφρική, και άλλες χώρες στον αραβικό πετρελαϊκό κόσμο με τα υψηλά ποσοστά ανάπτυξης του ΑΕΠ, τώρα τις χαρακτηρίζουν δικτατορίες και χρησιμοποιούν το ιδεολόγημα της «μετάβασης στη δημοκρατία».

Στο εργατικό επαναστατικό κίνημα η προοπτική για τους λαούς

Αυτή η πραγματικότητα παρουσιάζεται από τα αστικά ΜΜΕ στην Ελλάδα, ως το «τέλος του εργατικού κινήματος», ότι το μοναδικό κίνημα που έχει αξία είναι αυτό που εξελίσσεται στη Βόρεια Αφρική, ότι οι λαοί παλεύουν για δημοκρατία και ελευθερία, αλλά στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Αποσιωπούν το γεγονός ότι η δράση των διεθνικών μονοπωλίων σ' αυτές τις χώρες, όπως και παντού βεβαίως, δεν περιορίζεται στα κέρδη, αλλά και στην πολιτική δράση για την ανάδειξη δυνάμεων βολικών στη δράση τους. Για παράδειγμα, δεν είναι τυχαίο ότι στην Ανατολική Λιβύη, κέντρο του ξεσηκωμού κυριαρχεί το βρετανικό μονοπώλιο του πετρελαίου η γνωστή «BP». Ταυτόχρονα, στις συγκεκριμένες χώρες, το εργατικό κίνημα είναι αδύναμο έως ανύπαρκτο. Την ίδια ώρα γράφουν, επίσης, για «εξεγέρσεις του αυθόρμητου», της «νεολαίας», του «φέισμπουκ», του «τουίτερ», της «νέας τεχνολογίας». Αναμφισβήτητα, τέτοιοι τρόποι επικοινωνίας αξιοποιούνται. Ομως, αυτό δεν αρκεί για να κινητοποιήσει οργανωμένα μάζες. Συγκαλύπτουν ότι στην Αίγυπτο υπήρχαν επιτροπές, δηλαδή μορφή οργάνωσης, που περιφρουρούσαν τις κινητοποιήσεις από την αστυνομία του Μουμπάρακ και το πλιάτσικο. Στη Λιβύη, εμφανίστηκαν, αντίστοιχα, επιτροπές που έχουν την εξουσία στις περιοχές που ελέγχουν και μάλιστα έχουν και ένοπλα τμήματα. Αυτά δεν έγιναν αυθόρμητα και μετά τον ξεσηκωμό. Προϋπήρχαν.
Δεν ήρθε, λοιπόν, ούτε το τέλος του εργατικού κινήματος, ούτε η κυριαρχία του αυθόρμητου στις εξεγέρσεις. Τέτοιες προσεγγίσεις είναι σκόπιμες, προκειμένου να διοχετεύουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνες για το καπιταλιστικό σύστημα δράσεις, ανεξάρτητα από την εμφάνιση οξυμένων μορφών πάλης. Τη συνειδητοποίηση της πάλης για ρήξη και ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων θέλουν να εμποδίσουν.
Ακριβώς για αυτό το λόγο οι εξελίξεις αυτές έχουν αξία για το λαϊκό κίνημα στη χώρα μας και κάθε χώρα γιατί μπορούν να βγουν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης και να εμπλουτιστεί η πείρα.
Βασικό ζήτημα είναι η αναγέννηση του κινήματος της εργατικής τάξης που απαιτεί ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα με στρατηγική για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Που θα οργανώνει κίνημα για σύγκρουση με την αστική εξουσία και τον ιμπεριαλισμό, για την ανατροπή τους για την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό λαϊκό έλεγχο. Αυτή την προοπτική της ρήξης με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, με την εξουσία του κεφαλαίου μπορεί να τη δώσει μόνο το κόμμα της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Δ.Κ.