Αντίσταση με προοπτική...

Οι τίτλοι στα δελτία σε καλούν να κλάψεις μαζί τους: «μαύρη Δευτέρα για τα χρηματιστήρια».

Η αλήθεια είναι πως όσο πιο μαύρες είναι οι μέρες στα χρηματιστήρια, τόσο πιο καλά μπορούν να πάνε τα πράγματα για την εργατική τάξη.

Το σίγουρο είναι πως βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση.

Και το μόνο ερώτημα είναι αν οι εργαζόμενοι θα δώσουν φιλί ζωής στους καπιταλιστές, ή, με την πάλη τους θα διευρύνουν το ρήγμα που απαιτείται για να γκρεμιστεί ένα σύστημα που μόνο δεινά φέρνει.

***

Μαζί με το κλάμα για τα καπιταλιστικά κέρδη μερικές ειδήσεις στα ψιλά ενισχύουν την εικόνα της γενικευμένης επίθεσης στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα: 

Ενα διεστραμμένο μυαλό αποφάσισε πως είναι θετικό μέτρο η παρακράτηση κι αυτών ακόμα των πενιχρών συντάξεων απ' όσους νοσηλεύονται σε ιδρύματα. 

Μια κατ' εξοχήν προνοιακή υποχρέωση του κράτους μετατρέπεται και αυτή σε ιδιωτική υπόθεση. Στις Εφορίες, διπλοελέγχουν, λέει, τις περιπτώσεις επιστροφής φόρων. Πρόκειται για τμήματα του μισθού που έχουν προεισπραχτεί και πρέπει να επιστραφούν καθώς λείπουν απ' το εργατικό εισόδημα. Με την πατέντα του «διπλοελέγχου» αξιοποιούνται σαν ζωντανό κρατικό χρήμα για την ενίσχυση των αναξιοπαθούντων καπιταλιστών που δεν κάνουν βήμα χωρίς κρατική ενίσχυση. 

Η εικόνα συμπληρώνεται με κλασικές συνταγές: Περικοπές σε δρομολόγια λεωφορείων, κόψιμο ρεύματος σε οικογένειες, απολύσεις και ξανά απολύσεις, εξαφάνιση των επιδομάτων ανεργίας που τώρα πια νοούνται μόνο σαν επιδοτήσεις στους καπιταλιστές - παροχή, δηλαδή, τζάμπα εργατών.

***

Ο,τι συμβαίνει γύρω μας είναι μόνο το προοίμιο της λαίλαπας που έρχεται. 

Γιατί το σύστημα είναι σε κίνδυνο και η συνταγή με την οποία αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση είναι πάντα μία: ακόμα μεγαλύτερο τσάκισμα των εργατών.

Η επίθεση είναι γενικευμένη. Και η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι γενικευμένη. Μ' ένα νέο ποιοτικό στοιχείο: Δεν αρκούν πια οι επιμέρους αντιστάσεις. Απαιτείται στο στόχαστρο να μπει ολόκληρο το σύστημα που σαπίζει.

Για να γίνει αυτό - ανάμεσα σ' άλλα - απαιτείται και μία προς μία οι λέξεις που χρησιμοποιούνται από την αστική προπαγάνδα για να προκαλέσουν κλάμα και συμπάθεια υπέρ των καπιταλιστών, να πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων. 

Οι περίφημες «αγορές» δεν είναι παρά κεφάλαια που ψάχνουν τρόπο ν' αυγατίσουν. Κι αυτός είναι πάντα ένας: Εξαθλίωση των εργατών, συγκέντρωση του παραγόμενου πλούτου σε όλο και πιο λίγα χέρια.

Η συνέπεια με την οποία ένα προς ένα τα άρθρα για την κρίση στον αστικό Τύπο καταλήγουν στη μία και μόνο συνταγή είναι αποκαλυπτική ως προς το τι διακυβεύεται: Αξιώνουν να υπάρξει απέναντί τους μια όσο το δυνατόν ανίσχυρη εργατική τάξη «χωρίς ΠΑΜίτες, χωρίς σταθερούς μισθούς, χωρίς δικαιώματα». 

Το άρθρο στην «Καθημερινή» είναι χαρακτηριστικό. Περνά αυτήν την πολιτική σαν μονόδρομο κι έχει δίκιο απ' τη σκοπιά του συμφέροντος των καπιταλιστών.

Για τους εργάτες η λύση βρίσκεται απέναντι: Με το ΠΑΜΕ, για την υπεράσπιση των μισθών, για δουλειά με δικαιώματα. Κι ακόμα περισσότερο: Με το ΚΚΕ, με ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας που θα παλεύει για λαϊκή εξουσία - οικονομία.

***

Το κλάμα των καπιταλιστών αφορά κύρια στο ποιοι απ' αυτούς θα χάσουν. Μιλάνε για ανάξιους ηγέτες για να μη μιλήσουν για ανάξιο σύστημα.

Το κρίσιμο για τους εργάτες είναι να μην ταυτίζονται στη συνείδησή τους σε τίποτα με τα κέρδη των καπιταλιστών. Να έχουν όλο και πιο καθαρό ότι το σύστημα δεν γιατρεύεται κι ότι κάθε αδυναμία του είναι αφορμή για να γκρεμιστεί. Αυτό απαιτεί κίνημα προσανατολισμένο σε τέτοιο στόχο.

Οσο περισσότερο οι καπιταλιστές θα ζητάνε θυσίες για το σύστημα, τόσο περισσότερο οι εργάτες πρέπει να ετοιμάζονται για θυσίες στην πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτό ξεκινά απ' τα απλά: απ' την καθημερινή αντίσταση στα μέτρα που παίρνονται, σαν μάχη που δυσκολεύει το σύστημα, έτσι που να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι.

Οχι κάπου στο μέλλον, αλλά από τώρα, πρέπει να σηματοδοτείται ότι η αντίσταση έχει προοπτική την ίδια την ανατροπή αυτού του συστήματος.

Το ΚΚΕ έκανε και χτες καθαρό ότι ρίχνει όλες του τις δυνάμεις σε μια τέτοιας ποιότητας μάχη.