Αδικη για το λαό η ταξική πολιτική τους .

«Η Ελλάδα αλλάζει και θα αλλάξει. Με διάλογο και όλες τις απόψεις να ακούγονται, αλλά θα αλλάξει. Σε αυτό μπορεί να έχουμε απέναντί μας κάθε φορά κάποια συντεχνία, αλλά έχουμε σύμμαχό μας την κοινωνία. Κοινωνία που απεχθάνεται πλέον τα ημίμετρα. Κοινωνία που διψάει για πραγματικές, δίκαιες αλλαγές. Αυτός είναι ο στόχος μας: πραγματικές, δίκαιες αλλαγές παντού». 
Αυτό δήλωσε ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Real», την περασμένη Κυριακή. 
Ποιες είναι όμως οι «δίκαιες αλλαγές» που προπαγανδίζει ο πρωθυπουργός; 
Ποιοι είναι οι «σύμμαχοι» της κυβέρνησης και ποιες οι «συντεχνίες» που επικαλείται;

Την απάντηση τη δίνουν τα μέτρα και οι πολιτικές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ τους τελευταίους 20 μήνες. 

Ας δούμε μόνο μερικά από αυτά:

-- Στα πλαίσια των «δίκαιων αλλαγών», η κυβέρνηση έχει προσφέρει στους «συμμάχους» της τραπεζίτες σε ρευστό και εγγυήσεις 78 δισ. ευρώ. 

Από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που η κυβέρνηση ονομάζει «συντεχνίες», μόνο μέσω του μεσοπρόθεσμου προγράμματος θα «αρπάξει» 28,2 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα 14,8 δισ. ευρώ από περικοπές δαπανών (μειώσεις μισθών, κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων, απολύσεις εργαζομένων, δραστικές περικοπές κοινωνικών παροχών και επιδομάτων κ.ά.) και 13,4 δισ. ευρώ από την αύξηση των εσόδων (δηλαδή τα νέα φορολογικά χαράτσια).

-- Προωθώντας τις «δίκαιες αλλαγές», η κυβέρνηση πρόσφερε στους «συμμάχους» της μείωση των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων κατά 5% από το 25% στο 20%.  

Την ίδια ώρα, στα λαϊκά στρώματα που ονομάζει «συντεχνίες», επέβαλε, μεταξύ άλλων, μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς και συνταξιούχους, έκτακτη ετήσια εισφορά μέχρι το 2015, για όσους έχουν εισοδήματα πάνω από 12.000 ευρώ το χρόνο, τρεις φορές αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ και άλλες τόσες του ειδικού φόρου κατανάλωσης για τα καύσιμα, τα ποτά και τα τσιγάρα.

-- Με οδηγό τις «δίκαιες αλλαγές», η κυβέρνηση, κάτω από τις επευφημίες των «συμμάχων» της στον ΣΕΒ, νομοθέτησε την αύξηση του ορίου των απολύσεων στις επιχειρήσεις, την υπογραφή επιχειρηματικών συμβάσεων, τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», την καθιέρωση μισθού 500 ευρώ για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας. 

Για τις «συντεχνίες», όπως αποκαλεί η κυβέρνηση τους εργαζόμενους, οι αλλαγές σήμαναν μειώσεις μισθών, κατάργηση της 8ωρης εργασίας και παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, κατάργηση των αμοιβών για υπερωρίες.

-- Στον ντορό των «δίκαιων αλλαγών», η κυβέρνηση - προς τέρψη των συμμάχων της - σχεδιάζει όπως έχει ήδη εξαγγείλει ο υπουργός Εργασίας Γ. Κουτρουμάνης, μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών κατά 10%.

Στον αντίποδα, για τη «συντεχνία» των συνταξιούχων και των εργαζομένων οι αλλαγές έφεραν: Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 40 χρόνια δουλειάς, κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, «πάγωμα» των συντάξεων τουλάχιστον για τρία χρόνια, δραστική μείωση έως και κατάργηση των επικουρικών συντάξεων, επιβολή ειδικών εισφορών που οδηγούν σε μείωση των συντάξιμων αποδοχών για μια σειρά από συνταξιούχους.

-- Με γνώμονα τις «δίκαιες αλλαγές», η κυβέρνηση έχει εκπονήσει «πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων» ύψους 50 δισ. ευρώ, βγάζοντας στο «σφυρί» τη δημόσια περιουσία προς όφελος των κεφαλαιοκρατών συμμάχων της που καραδοκούν.

Την ίδια ώρα, ετοιμάζεται να μειώσει τους δημόσιους υπαλλήλους και τους εργαζομένους στις ΔΕΚΟ κατά 151.000 και να βάλει λουκέτο σε μια σειρά δημόσιους οργανισμούς. Εχει μειώσει τους μισθούς στο δημόσιο τομέα από 20% μέχρι 30% και ετοιμάζει το ενιαίο μισθολόγιο, που θα φέρει και νέες περικοπές.

Είναι φανερό ότι σε μια καπιταλιστική οικονομία, όπου τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους κεφαλαιοκράτες, δικαιοσύνη για τους εργαζόμενους και το λαό δεν μπορεί και δεν πρόκειται να υπάρξει. 

Ούτε θα ήταν διαφορετική η γενική τάση, αν η εκάστοτε αστική κυβέρνηση έδινε «πέντε πάνω» στα λαϊκά στρώματα, σαν ελιγμό για να ενσωματώσει τις λαϊκές αντιδράσεις, όπως άλλωστε έκαναν τα προηγούμενα χρόνια και στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις του δικομματισμού. 

Η πολιτική τους είναι άδικη μέχρι το μεδούλι, επειδή είναι ταξική. 

Και σαν τέτοια πρέπει να πολεμηθεί από τους εργαζόμενους και τους δικούς τους συμμάχους, τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς αγρότες, τα κινήματα των γυναικών και της νεολαίας. 

Η δική τους συμμαχία είναι αυτή που μπορεί να αναμετρηθεί νικηφόρα με τους συμμάχους της κυβέρνησης, την ντόπια και ξένη πλουτοκρατία.