«Το πραγματικό δίλημμα για τις δυνάμεις της εργασίας και τα κοινωνικά κινήματα είναι η ανατροπή ενός πλαισίου διαχείρισης που με κάθε μέσο και αφορμή επιδιώκει να επιβάλει τις πιο ακραίες και επιθετικές επιδιώξεις του κεφαλαίου. Η εναλλακτική στρατηγική διαμορφώνεται με τους αγώνες για αναδιανομή εισοδήματος και εξουσίας υπέρ των εργαζομένων, για κοινωνική προστασία και διασφάλιση ενός ικανοποιητικού ελάχιστου εισοδήματος και πρόσβασης στα κοινωνικά αγαθά (παιδεία, υγεία, ενέργεια, επικοινωνίες) για κάθε πολίτη ανεξαρτήτως εισοδήματος, για αναδιαπραγμάτευση του χρέους με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, για κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών με στόχο μια αναπτυξιακή στρατηγική με κοινωνικά και οικολογικά κριτήρια, για διεύρυνση των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, για ένα διαφορετικό αναπτυξιακό μοντέλο και δημόσιο τομέα με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, ανεξάρτητα από τον καταναγκασμό του κέρδους, για ουσιαστική δημοκρατία! Η στρατηγική αυτή αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές ανάγκες ως αυτοσκοπό και αμφισβητεί τη λογική της μεγιστοποίησης του κέρδους και της "ανταγωνιστικότητας". Δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την αμφισβήτηση και την ανατροπή του καπιταλισμού.
***
Αυτά γράφει ο Γ. Μηλιός, υπεύθυνος της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΝ στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής ως διέξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού και μάλιστα ως πλαίσιο πάλης του λαϊκού κινήματος. Είναι γεγονός ότι η συγκεκριμένη τοποθέτηση αφενός δεν είναι καινούργια, αφετέρου απαντά ως διέξοδος στα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού. Ο οποίος ως πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού έφτασε σε αδιέξοδο, αφού δεν απέφυγε την κρίση και δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει. Ο ίδιος κάνει κριτική στο νεοφιλελευθερισμό ότι «επαγγέλθηκε το "τέλος της πολιτικής" και "του κράτους"», αλλά η κρίση έδειξε ότι «τα κράτη και οι υπερεθνικοί μηχανισμοί παρεμβαίνουν δραστικά σε μεγάλη κλίμακα, ώστε να αναζωογονήσουν τη δυναμική των αγορών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οικοδομώντας μηχανισμούς και θεσμούς που συμπιέζουν ακόμα περισσότερο τα εργατικά εισοδήματα και τις δημόσιες παροχές και αναδομούν τους όρους εργασίας».
***
Εδώ κάνει μια αλχημεία. Ο νεοφιλελευθερισμός όχι μόνο δεν επαγγέλθηκε το τέλος της πολιτικής και του κράτους, αλλά ως πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού ήταν το εργαλείο κρατών και κυβερνήσεων, είτε σοσιαλδημοκρατικών και κεντροαριστερών, είτε κεντροδεξιών και συντηρητικών για τη διευκόλυνση της διευρυμένης αναπαραγωγής, της συσσώρευσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και σε επίπεδο ΕΕ και σε επίπεδο κρατών - μελών της αλλά και διεθνώς. Εκανε ακριβώς τις ίδιες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις στους μισθούς, στις εργασιακές σχέσεις, στην Κοινωνική Ασφάλιση σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, στις αποκρατικοποιήσεις κ.λπ. Με τις ίδιες συνέπειες. Τώρα η κρίση επιβάλλει πολύ πιο γοργά την εφαρμογή τέτοιων μέτρων και οξύνει στο έπακρο τις συνέπειες για την εργατική τάξη, το λαό. Αλλά κάνει αυτήν την αλχημεία για να στηρίξει τη θέση πως, αφού το κράτος και οι κυβερνήσεις παρεμβαίνουν στις συνθήκες κρίσης με την ίδια πολιτική διαχείρισης το νεοφιλελευθερισμό, μπορεί το κράτος να παρέμβει αλλά με την εναλλακτική στρατηγική που προτείνει ως φιλολαϊκή διέξοδο στην κρίση. Εναλλακτική στρατηγική για ένα «διαφορετικό αναπτυξιακό μοντέλο», αλλά του καπιταλισμού.
***
Ετσι, στα αδιέξοδα του καπιταλισμού, στις τεράστιες δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης σε όφελός του που δείχνουν ότι είναι ώρα που απαιτείται η μέγιστη δυνατή ταξική ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, με πλαίσιο πάλης την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών, πάλη για όξυνση της κρίσης σε βάρος του κεφαλαίου ως την ανατροπή του, οι του ΣΥΝ προτείνουν εναλλακτική στρατηγική σε καθεστώς που θα συνεχίζουν να υπάρχουν καπιταλιστές. Καλλιεργούν μια επικίνδυνη πολιτική ενσωμάτωσης και χειραγώγησης, και όχι στρατηγική για το σοσιαλισμό όπως επαγγέλλεται ο Γ. Μηλιός, αφού θέλουν μια διαφορετική διαχείριση του καπιταλισμού με αναδιανομή εισοδήματος. Μια στρατηγική που στις σύγχρονες συνθήκες είναι ανεφάρμοστη, αφού και στην περίοδο ανάπτυξης και τώρα στην κρίση, βασικό μέλημα κρατών και κυβερνήσεων είναι η διασφάλιση και η αύξηση της ανταγωνιστικότητας στα πλαίσια των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών. Καλλιεργούν επίσης αυταπάτες με τη λεγόμενη «αναδιανομή εξουσίας». Εξουσία καπιταλιστών και εργατών μαζί δεν μπορεί να υπάρξει, εκτός και αν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των εργατών στην εξουσία υπηρετούν τους καπιταλιστές, δηλαδή την εκμετάλλευση. Αυτό προτείνουν οι του ΣΥΝ. Να γιατί η ήττα αυτής της στρατηγικής στο κίνημα είναι όρος για τη διέξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού, αφού είναι όρος για την ανάπτυξη της πάλης για τη λαϊκή εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου