Το κρυφτούλι της «Αυτόνομης Παρέμβασης»

Να εμφανιστεί αμέτοχη αλλά και να εξαφανίσει την ευθύνη που έχουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στην άγρια αντεργατική επίθεση για το πετσόκομμα των εργατικών δικαιωμάτων προσπαθεί η «Αυτόνομη Παρέμβαση», με αφορμή και το συνέδριο της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ). Ηταν χαρακτηριστική η προχτεσινή παρέμβαση στο συνέδριο των Ευρωπαίων εργατοπατέρων που εκ μέρους της ΑΔΕΔΥ έκανε ο αναπληρωτής πρόεδρός της, Ηλίας Βρεττάκος, στέλεχος της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ), παράταξης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το συνδικαλιστικό κίνημα και η ΣΕΣ «πολλές φορές διευκόλυναν τις πολιτικές του κεφαλαίου», είπε.

 «Περιορίζουν τις παρεμβάσεις τους σε δευτερεύοντα θέματα και δεν αμφισβητούν τις νεοφιλελεύθερες αποφάσεις που παίρνουν τα συμβούλια κορυφής. Λειτουργούν γραφειοκρατικά κι έχουν αναδείξει τον περίφημο κοινωνικό διάλογο ως κύριο εργαλείο για τις αποφάσεις τους... οι δράσεις που αποφασίζονται δημιουργούν ερωτηματικά», πρόσθεσε μεταξύ άλλων.

***

Αλήθεια, τι δημιουργεί ερωτηματικά για την ΑΠ και τα στελέχη της; Το ότι η ΣΕΣ πρωτοστατεί στη διαμόρφωση βασικών αντεργατικών εργαλείων, όπως η Στρατηγική της Λισαβόνας; Προκαλεί ερωτηματικά αυτή η στάση ή απαιτεί καταδίκη και περιφρόνηση από τους εργάτες, που πρέπει να εγκαταλείψουν μια και καλή τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες; Για παράδειγμα, η ΣΕΣ προτείνει αύξηση μισθών μόνο «στις χώρες με πλεόνασμα». Που δημιουργείται, όπου υπάρχει, από την αφαίρεση κάθε κοινωνικής παροχής από το κράτος στους εργαζόμενους. Δηλαδή η ΣΕΣ, εμμέσως πλην σαφώς, στηρίζει τις πολιτικές που καταστρέφουν κοινωνικά δικαιώματα. Μόνο προκαλεί αυτή η πολιτική σε όφελος του κεφαλαίου ή αποδεικνύει ότι η ΣΕΣ είναι ο μοχλός του στο συνδικαλιστικό κίνημα για το πέρασμα αυτής της πολιτικής; Αλλά αυτό απαιτεί ανατροπή της, απαιτεί εγκατάλειψη της ΣΕΣ από τους εργάτες. Επομένως η ΣΕΣ δεν προτείνει αύξηση μισθών σε χώρες σαν την Ελλάδα που έχουν ελλείμματα. Σημαίνει ή δε σημαίνει ότι φορτώνει στους εργάτες την πληρωμή χρεών και ελλειμμάτων που δημιουργούνται από τις χρηματοδοτήσεις και τις φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου; Μήπως είναι δευτερεύον το να βγαίνουν «εκπρόσωποι» των εργαζομένων και να διατυπώνουν προτάσεις για το πώς οι εργάτες θα φορτωθούν νέα βάρη προκειμένου να ξελασπώσει η πλουτοκρατία; Το να βγαίνουν οι δυνάμεις της ΣΕΣ (σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, στην Ελλάδα με τις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ) και όχι απλά να συμφωνούν με τα αντεργατικά μέτρα, αλλά να συνεργάζονται στενά με τις κυβερνήσεις και τις εργοδοτικές οργανώσεις για την εφαρμογή τους, είναι απλή «διευκόλυνση» της πολιτικής που λεηλατεί τις κατακτήσεις των εργαζομένων; Είναι απλή «διευκόλυνση» το ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εμποδίζουν την ίδια την πάλη των εργαζομένων προβάλλοντας «αιτήματα» στα πλαίσια της ανταγωνιστικότητας; Αλλωστε οι δυνάμεις της ΑΠ τα ίδια με τη ΣΕΣ και τη ΓΣΕΕ υπηρετούν: τις ανάγκες και το «ρεαλιστικό» της «ανταγωνιστικότητας».

***

Οχι, όλα αυτά δεν είναι ούτε απλή «διευκόλυνση» ούτε απροσεξία ούτε και λάθος εκτίμηση της ΣΕΣ, της ΓΣΕΕ κλπ. Είναι σχεδιασμένη επιλογή τους να αναλάβουν το ρόλο του πλασιέ της αντεργατικής πολιτικής, του πρωταγωνιστή στη συνδιαμόρφωσή της. Οποιος δεν είναι ενάντια σ' αυτήν την πολιτική και δεν αντιπαλεύει όλους όσοι την υπηρετούν, είναι ενάντια στους εργάτες. Και όποιος προσπαθεί να εξαφανίσει τη συνειδητή αυτή επιλογή και το ρόλο των εργατοπατέρων είναι κι αυτός μέρος του προβλήματος των εργατών. Οπως και η «Αυτόνομη Παρέμβαση», μ' αυτά που λέει ο εκπρόσωπός της, αλλά και με την πολιτική και την ταχτική της στο συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα, ως ουρά του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Γι' αυτό και σε πολλές Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα κατεβαίνουν στις εκλογές σε κοινά με ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ ψηφοδέλτια (όπως στην ΟΕΚΙΔΕ, την ΟΕΦΣΕΕ). Γι' αυτό και υπογράφουν συμβάσεις για μισθούς αντίστοιχους των αναγκών της εργοδοσίας, όπως έκαναν στην «Παπαστράτος», όπου συμφώνησαν για τρία χρόνια ο μισθός να καθορίζεται ανάλογα με τα οικονομικά αποτελέσματα της εταιρείας. Στηρίζουν και συμφωνούν με την υπονόμευση της ταξικά προσανατολισμένης οργάνωσης και πάλης των εργαζομένων.

Α. Μ.