Την «επίσημη» και δημόσια παρουσίαση του στόχου της συνένωσης όλων των φιλικών, προς το μεγάλο κεφάλαιο, πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε ένα ισχυρό μέτωπο αυταρχικής διακυβέρνησης, με αποστολή το χτύπημα του λαϊκού κινήματος, για την υλοποίηση σκληρών αντιλαϊκών μέτρων μακρόχρονου χαρακτήρα που θα ξεπερνούν τα όρια του Μνημονίου, σηματοδότησε η χτεσινή εκδήλωση του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), με τίτλο «Οικονομική κρίση και διακυβέρνηση», με τη συμμετοχή πρώην και νυν οικονομικών στελεχών της πλουτοκρατίας, από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ο νέος πολιτικός στόχος προκύπτει από τη θέση ότι το υφιστάμενο «σύστημα διακυβέρνησης» είναι πολύ πιθανό να μην αντέξει τη λαϊκή πίεση - σε μεγάλο βαθμό, επειδή συνδέεται με την εκδήλωση και τις συνέπειες της κρίσης - και να αποτύχει στην υλοποίηση των «αναγκαίων» και βαθιών «μεταρρυθμίσεων» που απαιτεί το μεγάλο κεφάλαιο.
Από τις τοποθετήσεις και κυρίως τις εισηγήσεις, σκιαγραφήθηκαν επιγραμματικά οι εφιαλτικές - για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα - αξιώσεις των πλουτοκρατών στο οικονομικό πεδίο. Μεγαλύτερη «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις, απαξίωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μείωση των μισθών, συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, εκδίωξη μεγάλου τμήματος των δημοσίων υπαλλήλων, εκτενείς ιδιωτικοποιήσεις, νέα μέτρα που θα ξεπερνούν τους στόχους του Μνημονίου, άρση «αντικινήτρων» στην παραγωγή.
Δύο βασικά ζητήματα προέκυψαν στη χτεσινή εκδήλωση: ότι οι αντεργατικές «μεταρρυθμίσεις» πρέπει να υλοποιηθούν πάση θυσία και ότι θα πρέπει να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του νέου εκμεταλλευτικού μοντέλου που θα προκύψει. Στη βάση αυτή, μπήκαν ζητήματα από την αλλαγή του Συντάγματος μέχρι τη «βελτίωση» της Δικαιοσύνης, την αλλαγή του εκλογικού συστήματος και τον περιορισμό των «λαϊκίστικων» Μέσων Ενημέρωσης, ενώ έντονο ήταν το μένος εναντίον των «συντεχνιών».
Ο πρόεδρος του ΙΟΒΕ Μ. Κορτέσης επισήμανε χαρακτηριστικά: «Αναδεικνύεται πιεστικά η αλλαγή του υφιστάμενου τρόπου διακυβέρνησης, που με τη σειρά του θα διαμορφώσει τις συνθήκες αλλαγής του θεσμικού πλαισίου και αλυσιτελώς τη συμπεριφορά του κοινωνικού συνόλου απέναντι στους θεσμούς». Ο γενικός διευθυντής του Γ. Στουρνάρας σημείωσε ότι «το ΙΟΒΕ δεν είναι ικανοποιημένο από τις αυστηρά οικονομολογικές αναλύσεις και τις αντίστοιχες προτάσεις εξόδου από την κρίση. Ψάχνει βαθύτερα, στην πολιτική οικονομία της κρίσης, και θέτει πρόβλημα "δομής διακυβέρνησης" της κοινωνίας». Αποσαφήνισε μάλιστα ότι «με τον όρο "δομή διακυβέρνησης" εννοούμε το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών, τη Δημόσια Διοίκηση, τον Τύπο, τα Εργατικά Συνδικάτα, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, το σύστημα κοινωνικών αξιών και νοοτροπίας». Αναλύοντας τις θέσεις του ΙΟΒΕ - πλουτοκρατών, ο καθηγητής Σ. Ιωαννίδης τόνισε ότι το πρόβλημα «είναι βαθύτερο και πιο πολύπλευρο από την επιλογή απλώς της "ορθής" οικονομικής πολιτικής», οπότε «πολιτικοί, κοινωνικοί, ιδεολογικοί και ιστορικοί παράγοντες ενδεχομένως να έχουν μεγαλύτερη σημασία για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας».
Αποκαλυπτικοί ήταν και πολλοί από τους προσκεκλημένους. Ο τέως αντιπρόεδρος της Τράπεζας της Τουρκίας Χ. Ερσέλ μετέφερε την τουρκική εμπειρία ότι η αναβολή της προώθησης των δομικών μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να επιτευχθεί κοινωνική σταθερότητα, μπορεί να οδηγήσει σε «αποσταθεροποίηση». Ο Ζ. Νταρβάς, από το ερευνητικό ινστιτούτο «Bruegel» εκτίμησε ότι, μεταξύ άλλων, απαιτείται μετάβαση σε ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης. Ο Γ. Παγουλάτος συνέστησε «διακομματικό μίνιμουμ συνεννόησης για την εφαρμογή τουλάχιστον του μεσοπρόθεσμου προγράμματος». Την ανάγκη συνταγματικής αναθεώρησης ως προαπαιτούμενου για την υλοποίηση των «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων» εξέφρασε ο συνταγματολόγος Ν. Αλιβιζάτος, ενώ πρόσθεσε ότι σύντομα ίσως μέχρι τέλος Μάη να παρουσιαστεί και ο νέος νόμος για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων.
Τη συμβολή του στα περί της «κρισιμότητας» της κατάστασης, που απαιτούν και προσήλωση στις «μεταρρυθμίσεις», κατέθεσε ο M. Blejer π. Αντιπρόεδρος της Τράπεζας της Αργεντινής, σημειώνοντας ότι τα μεγέθη της αργεντίνικης οικονομίας ήταν πολύ μεγαλύτερα από αυτά της Ελλάδας, ενώ αντίστοιχα το εξωτερικό χρέος της στις αρχές του 2000 ήταν λίγο πάνω από 50 δισ. δολάρια όταν της Ελλάδας ξεπερνάει πλέον τα 250 δισ. ευρώ.
Την... ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει «ένα θαύμα για την Ελλάδα» εξέφρασε ο Ed. Brau π. στέλεχος του ΔΝΤ. Το «θαύμα» που περιμένουν οι διεθνείς τοκογλύφοι περιγράφεται στη «λύση» (γι' αυτούς) των λεγόμενων «ομολόγων Brady», που παρουσίασε η Μ. Ξαφά (πρώην στέλεχος ΔΝΤ). Πρόκειται για την «οριστική λύση» που δόθηκε για τα χρέη των χωρών της Λατινικής Αμερικής το '80, διασφαλίζοντας τα χρήματα των δανειστών, βυθίζοντας, ωστόσο, τους λαούς της Λατινικής Αμερικής στην ακραία φτώχεια και εξαθλίωση.
Αυτή η κίνηση εκ μέρους του κεφαλαίου μας λέει ένα πράγμα: οργανώνονται επειδή βλέπουν λαϊκή αντεπίθεση. Οξύνεται η ταξική πάλη
ΑπάντησηΔιαγραφή