Ο κρότος του ψεύδους

   Ανεβαίνω το... ποτάμι. Την εθνική Αθηνών - Λαμίας. Το μάτι μου αναγκαστικά πέφτει σ' έναν πασιχαρή νεαρό, μετεφηβικής μόλις ηλικίας, που κοσμεί γιγαντοαφίσες ακριβοπληρωμένες. Καζίνο διαφημίζει, on line. Ηλεκτρονικό. Και χαίρεται γιατί του δίνουν και 1.000 ευρώ, λογιστικά, μπόνους για να παίξει. Δεν τα παίζω. Αγανακτώ.

Γυρνάω, ανοίγω τηλεόραση. Βλέπω τον πρωθυπουργό να εγκαινιάζει το πρώτο, λέει, ψηφιακό σχολείο στη Λήμνο. Δεν αγανακτώ. Τα παίζω. Καζίνο=σχολείο. Σίγουρα αυτά τα μαθηματικά στην αγορά του καπιταλισμού.

Είμαστε μια βδομάδα μεσ' στον Οκτώβρη και όλοι γύρω μου, φίλοι, γνωστοί, γέροι, νέοι, οικογενειάρχες, υπάλληλοι, εργάτες, μικρομαγαζάτορες, στελέχια που πληρώνουν το άσπρο πουκάμισο μισό μισθό για να τον κρατήσουν 100 ευρώ πάνω απ' το βασικό, έχουν ξεμείνει από λεφτά. Περισσεύει η απελπισία, στα όρια του τρόμου, για τους λογαριασμούς ΔΕΗ, νερού, δανείου, τηλεφώνου που καταφθάνουν τις επόμενες μέρες. Δύο είναι ήδη σε διαγνωσμένη κατάθλιψη, μία άρρωστη, ένας με σπασμένα πλευρά από ξύλο με συνοδηγό. «Αρπάχτηκα. Εφταιξα. Γαμώ την ατυχία μου, δεν ελέγχω τα νεύρα μου...».

   Μπαίνω σ' ένα χαρτοπωλείο. Υπάλληλος μία. Η ίδια με πέρυσι. Χαίρομαι που τη βλέπω. Στη θέση της ακόμη. Οργίζομαι που είναι μόνη στη θέση τεσσάρων και πεθαίνει στο μεροδούλι. Κι όμως δεν είναι τρομαγμένη. Ξανοίγεται. «Ερχονται εκλογές. Να σας καλέσουμε σ' ένα σπίτι. Είμαστε καμιά 20αριά και τα 'χουμε χαμένα. Να μας εξηγήσετε. Γιατί μ' αυτούς τελειώσαμε. Δεν πάει άλλο. Κανένας δεν είναι ΚΚΕ. Αλλά εσείς τα λέγατε. Τώρα θέλουμε ν' ακούσουμε...».

Δυνάμωσα. Πείσμωσα. Δεν κιότεψαν όλοι σκέφτομαι. Κουτοί δεν ήταν ποτέ όσοι δεν ήθελαν ν' ακούσουν. Ο κρότος του ψεύδους έγινε τόσο δυνατός που ξεβούλωσαν τ' αυτιά των βολεμένων. Μόλις τους πήρε μια ριπή από την κρίση των αφεντικών, άρχισαν σιγά σιγά να αποζητούν πάτημα στην τάξη τους. Ακόμα κι όταν την ψάχνουν, ξέρουν ποιος την εκφράζει.

Τα χειρότερα είναι μπροστά. Οταν θα εμπεδωθεί στο πετσί σαν το μαρκάρισμα των βοδιών από τους καουμπόηδες, όχι το μνημόνιο, αλλά η τάξη και τα κόμματα που σώζουν τα κέρδη τους μ' αυτό. Πατώντας επί των πτωμάτων των εργαζομένων.

   Το μεγαλύτερο κίνητρο για να ψηφίσει κανείς μόνο «Λαϊκή Συσπείρωση» στις επικείμενες εκλογές, είναι η δήλωση του Γ.Α.Π. ότι θ' αποτελέσει, η όποια «νίκη» ΠΑΣΟΚ, την επικρότηση της πολιτικής του!... Οταν βλέπετε δηλώσεις τύπου Γιούνγκερ, του επικεφαλής του Γιουρογκρούπ, ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ ήξεραν το ελληνικό πρόβλημα εδώ και δεκαετίες, αλλά δε μίλαγαν γιατί έτσι έβγαζαν λεφτά οι Γαλλογερμανοί και άλλοι, τότε ξέρετε πως ψηφίζοντας οτιδήποτε αγγίζει τα δυο «κόμματα εξουσίας» και τα δεκανίκια τους (ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ.) τότε υποθηκεύετε άλλες δυο, τρεις γενιές από σήμερα.

Τους το λες. Κι η αντίδραση είναι «θα απέχω». Η πλήρης διαστρέβλωση της υποταγής πασπαλισμένη με τη δήθεν αντίσταση, που δεν μπορεί να είναι η... φυγή.

Σ' αυτόν τον τόπο, όταν ενσωματώνονταν ή τα έβρισκαν με την... Πύλη λ.χ. επί Τουρκοκρατίας οι κοτζαμπάσηδες, έρχονταν οι κολίγοι και βάσταζαν αγώνα και λαό στα πόδια του, όρθιο ματωμένο αλλά ικανό να συλλογάται λεύτερα.

Απογοητευμένοι, φοβισμένοι, αηδιασμένοι, εκβιασμένοι, φτωχοί ετεροδημότες. Ολοι είναι καθήκον μας, δουλειά και μέλημά μας να φτάσουν ως την κάλπη και εκεί να εκφραστούν. Εστω και για πρώτη φορά. Οργανωμένα και συνειδητά. Γιατί ο αγώνας δεν έχει διάλειμμα. Ειδικά αυτό το φθινόπωρο. Που κρύβει παγίδες πολύ χειρότερες γι' αυτά καθαυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα των εργαζομένων. Πολύ πέρα και πάνω από μνημόνια και «Καλλικράτη». Αλλα παίζονται. Οχι αλλού. Παντού κι εδώ. Η σχισμή της κάλπης να γίνει ρωγμή, ρήγμα, ρήξη...

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ