Η ελληνική αστική τάξη βάζει την Ελλάδα στο επίκεντρο του πιο επικίνδυνου μεταπολεμικού παιχνιδιού. Το εθνικό και λαϊκό τίμημα αυτής της ...πορνείας είναι για την ώρα άγνωστο

Μόνο κερδισμένο το κεφάλαιο

   Πρώτα το Κατάρ κι αμέσως μετά η Κίνα. Λίγο πριν περιοδεία του Ελληνα υπουργού Οικονομικών με συνοδεία εκπροσώπων της τρόικας στις δυτικο-ευρωπαϊκές πρωτεύουσες προς εξεύρεση επενδυτών στην ελληνική οικονομία. Είχε προηγηθεί το ταξίδι του πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου, στις ΗΠΑ με πολλαπλό νόημα πέραν του οικονομικού.

   Η ελληνική αστική τάξη ζητάει περισσότερα, αυξάνοντας ταυτόχρονα τα αντιλαϊκά, αντεργατικά μέτρα και περικοπές στο στοιχειώδες εισόδημα των εργαζομένων. Η ποιότητα του ελληνικού κεφαλαίου φαίνεται κι από το φαινομενικά αντιφατικό γεγονός ότι προηγήθηκε η ευρεία μεταφορά των ελληνικών επιχειρήσεων στις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων με τη νομιμοποιημένη μαύρη εργασία των υπερκερδών.

Τώρα, αφού «ξεζούμισε» τον εσωτερικό χώρο, καλεί «επενδυτές» των πιο επικίνδυνων κερδοσκοπικών ομίλων από κάθε σημείο του πλανήτη να απομυζήσει μαζί τους το ελληνικό εργατικό δυναμικό στην πιο φτηνή του κατάντια. Δηλαδή, διπλό το κέρδος, ένα από τη γειτονική αλλοδαπή κι ένα από την εταιρική εσωτερική εκμετάλλευση. Πράγματι, αξιοζήλευτο το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Ελληνα... Μόνο που αυτό το δαιμόνιο συνδυάζει την εξωτερική εκμετάλλευση με την εσωτερική εταιρική εκχώρηση του ιδρώτα του Ελληνα εργαζόμενου.

   Ο δήθεν «πατριωτισμός» παίρνει ιδιαίτερο χρώμα και ένταση μετά την έλευση του Κινέζου πρωθυπουργού στην Αθήνα. Ηρθε ως εκπρόσωπος επιχειρηματικών ομίλων της κινεζικής οικονομικής υπερδύναμης, για να υποσχεθεί πολλαπλή οικονομική στήριξη στον ελληνικό καπιταλισμό. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την είσοδο της Κίνας στην ευρωενωσιακή αγορά. Η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως πύλη εισόδου και ως αδύνατος κρίκος της ευρωζώνης. Μάλιστα, ζητήθηκε να μεσολαβήσει για τη διευκόλυνση εισόδου της Κίνας. Ο Ελληνας πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου νιώθει υπερήφανος γι' αυτή την εξέλιξη, ξεχνώντας τις δηλώσεις εναντίον της κινεζικής COSCO όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Ο μεσάζων, ρουφιάνος και ζήτουλας Ελληνας αστός γεμάτος χαρά και ικανοποίηση στο παλιό γνώριμο παιχνίδι του ενδοτισμού και της κονόμας. Πέρα όμως απ' όλα αυτά, υπάρχουν πολλά επικίνδυνα ερωτήματα:

-- Είναι, άραγε, συγκαταβατική η κυβέρνηση των ΗΠΑ σε μια τέτοια πορεία της Ελλάδας ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη επίσκεψη του Γ. Παπανδρέου;

-- Ποια είναι η γνώμη των ευρωεταίρων και ιδιαίτερα της Γερμανίας στην επίσημη εισδοχή της Κίνας στην ευρωπαϊκή αγορά μετά από ελληνοκινεζικές διακρατικές συμφωνίες;

-- Πόσο αυτό διαταράσσει την εσωτερική ευρωενωσιακή συνοχή και πόσο την αμερικανική επιρροή; Τι μέλλει γενέσθαι από τη μεταφορά του αμερικανοκινεζικού οικονομικού ανταγωνισμού στο ευρωπαϊκό έδαφος με το γνωστό επικίνδυνο πλέγμα κατοχής αμερικανικών κι ευρωπαϊκών μετοχών στα χέρια της Κίνας; Για την ώρα, το βέβαιο είναι ότι Η ελληνική αστική τάξη βάζει την Ελλάδα στο επίκεντρο του πιο επικίνδυνου μεταπολεμικού παιχνιδιού. Το εθνικό και λαϊκό τίμημα αυτής της ...πορνείας είναι για την ώρα άγνωστο.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ