Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα του ΣΥΡΙΖΑ ...

Συγγνώμη για τον κλισεδιάρικο τίτλο του κειμένου. 

Το κείμενο εναλλακτικά θα μπορούσε να έχει τίτλο: Δεν είμαι αντι-ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντι-εγώ, αλλά δεν μου φάνηκε καλαίσθητο. Παρακάτω θα προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω σύντομα σχετικά με το τι δεν μου αρέσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπω σε βαθιές πολιτικές αναλύσεις για τον ρόλο και τον χαρακτήρα του ευρωκομμουνισμού ή της σοσιαλδημοκρατίας. Θα αναφερθώ σε κάποια μικροπράγματα μεταξύ των οποίων κάποια από αυτά που πολλοί μπορεί να μην προσέχουν, όμως επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, πρέπει να δώσουμε την πρέπουσα προσοχή σε ορισμένα ζητήματα που συνήθως περνάνε στα ψιλά.

1. Σημειολογικές παρατηρήσεις: Λίγο πριν το τέλος της πρώτης προεκλογικής περιόδου, ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε το γαλάζιο χρώμα. Ένα κόμμα το οποίο το είχαμε συνηθίσει να βγαίνει σε διάφορες αποχρώσεις του κόκκινου, (άλλωστε έτσι ονόμασε και τον ραδιοφωνικό του σταθμό) λίγο ροζ, λίγο πορτοκαλί και μπόλικο κίτρινο, ξαφνικά ντύνεται στα μπλε. Και μάλιστα στο απαλό Καραμανλικό γαλάζιο.

Λίγες ώρες μετά την πρώτη εκλογική διαμάχη ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να σβήσει από το πρωτοσέλιδο της Αυγής το σφυροδρέπανο από την κόκκινη σημαία της ΚΟΕ που κυμάτιζε δίπλα στον πρόεδρο. Όμορφα πράγματα, ταιριαστά στο ήθος της Αριστεράς…

Φυσικά ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει που και που να κρατάει τις ισορροπίες, προσπαθώντας να δώσει έναν «αριστερό» τόνο ακόμα και στις εμφανίσεις του. Δεν μιλάω για την άρνησή του να φορέσει γραβάτα, άλλωστε αυτό δεν αποτελεί κάποιου είδους επανάσταση. Γραβάτα δεν φοράει ούτε ο Ψαριανός, όμως η σχέση του με την Αριστερά είναι όση του Κασιδιάρη με τον Γκάντι. Μιλάω για πιο απλά πράγματα, όπως για παράδειγμα το κόκκινο στιλό που κρατούσε ο Τσίπρας κατά τη διάρκεια της διακαναλικής συνέντευξης τύπου της Τρίτης.

2. Λεξιλόγιο και τρόπος έκφρασης: Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές έδωσε την εντύπωση ότι υιοθέτησε διπλό λόγο. Αλλιώς εκφραζόταν στο κομματικό και αλλιώς στο ευρύτερο ακροατήριο. Για παράδειγμα σε κομματικές ομιλίες έλεγε καμιά φορά την λέξη «καπιταλισμός» την οποία απέφευγε να εκστομίσει στα πάνελ ή στις συνεντεύξεις τύπου. Στο ίδιο μήκος κύματος, προσπαθούσε να ξεσηκώσει τον λαό όταν μιλούσε σε περιορισμένο κοινό, δίνοντας όμως την αίσθηση ότι θέλει να τον καθησυχάσει όταν απευθυνόταν σε ευρύτερο ακροατήριο.
3. Διλήμματα: Το πρώτο δίλημμα ήρθε με την μορφή εκβιασμού: «Ψηφίστε μας για να αναγκαστεί το ΚΚΕ να συμμαχήσει μαζί μας».Όχι και πολύ έντιμο απέναντι σε ένα κόμμα με το οποίο υποτίθεται ότι θέλεις να συμμαχήσεις! Περνώντας οι μέρες το δίλημμα κορυφώθηκε: «ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο»! Όταν η «Αριστερά» (όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ καπελώνοντας όποιον άλλον πιστεύει ότι ανήκει στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο) χρησιμοποιεί τέτοιου είδους εκβιαστικά διλήμματα, από τα οποία χρόνια υπέφερε, δείχνει δύο πράγματα: Είτε έχει αρχίσει να απεμπολεί αξίες τις οποίες η Αριστερά δεν είχε εγκαταλείψει ούτε στις πιο μαύρες εποχές του τόπου είτε τελικά έχει αρχίσει να μετεξελίσσεται πολύ γρήγορα σε μια αστική πολιτική δύναμη υιοθετώντας τις χειρότερες από τις συνήθειές των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας.
4. Παλινωδίες: Πολλές είναι οι περιπτώσεις στις οποίες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν διαφορετικές θέσεις. Καλή είναι η πολυφωνία, αλλά όχι για κόμματα. Ένα κόμμα πρέπει να έχει ενιαία πολιτική γραμμή, όχι γιατί το είπε ο Λένιν, αλλά γιατί αυτό δείχνει μια καθαρότητα απέναντι στον ψηφοφόρο του, που πρέπει να ξέρει ότι η ψήφος του είναι το ένα μέρος ενός συμβολαίου το οποίο αναμένει να τηρηθεί και από την άλλη πλευρά. Όμως ακόμα κι αν κανείς δώσει το ελαφρυντικό της κατ’ ανάγκη πολυφωνίας (για λόγους εισόδου στην Βουλή το 2009 και για λόγους διεκδίκησης της κυβέρνησης σήμερα) στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, θα περιμέναμε στο κατεξοχήν ζήτημα της προεκλογικής του καμπάνιας να υπάρχει μια σύμπνοια. Τι θα κάνουμε με το μνημόνιο; Θα το καταργήσουμε, θα το ανατρέψουμε, θα το καταγγείλουμε, θα το επαναδιαπραγματευτούμε ή θα το αντικαταστήσουμε με ένα νέο σχέδιο; Η ίδια ασάφεια επικρατεί στην σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την ΕΕ. Είναι πολύ πιθανό να ακούσουμε το πρωί καταγγελία της ΕΕ και το μεσημέρι την πίστη ότι μόνο μέσα σε αυτήν μπορούμε να ελπίζουμε.
5. Ιδεολογικές αναφορές: Είχα διαβάσει το παλιό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ πολύ πριν τις εκλογές. Γενικόλογες διατυπώσεις που δεν έχουν καμία ιδεολογική συνοχή, φανερά δομημένες έτσι ώστε να ικανοποιούν όλες τις συνιστώσες.
   Ωστόσο το κερασάκι στην τούρτα της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μπήκε από τον ίδιο τον πρόεδρό του κατά τη διάρκεια της ανακοίνωσης των θέσεων για την οικονομία πριν από τις εκλογές του Ιουνίου. Η αναφορά του σε κάποιον θεωρητικό της σοσιαλδημοκρατίας δεν είχε μόνο συμβολικό χαρακτήρα (για να χαϊδέψει τα αυτιά αυτών που εγκαταλείπουν το ΠΑΣΟΚ) αλλά και πολιτικό. Σηματοδοτεί την διάρρηξη κάθε δεσμού που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ με την θεωρητική παρακαταθήκη της Αριστεράς, τον Μαρξισμό. Όχι ότι θα περίμενα καμιά σοβαρή σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Μαρξισμό, αλλά είναι τουλάχιστον οξύμωρο την ώρα που ο παγκόσμιος καπιταλισμός βιώνει μια κρίση που ο Μαρξ είχε αναλύσει πριν από ενάμιση αιώνα, την ώρα που ακόμα και αστοί οικονομολόγοι ξαναγυρνάνε στον Μαρξ, ένα κόμμα της Αριστεράς να εξοπλίζει το θεωρητικό του οπλοστάσιο με αναφορές στην χρεωκοπημένη σοσιαλδημοκρατία.
6. Αλέξης Τσίπρας: Γενικά, ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν μου είναι αντιπαθής. Κάθε άλλο. Τον θεωρώ έξυπνο, σοβαρό και ικανό. Επίσης πιστεύω ότι επικοινωνιακά είναι εξαιρετικός. Ήρεμος, χαμογελαστός, με ικανότητα να επιστρατεύει το χιούμορ του όποτε χρειαστεί. Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα άλλωστε έγινε εξαιτίας –κυρίως- των επικοινωνιακών αρετών του προέδρου του. Ωστόσο εκτιμώ ότι έχει εγκλωβιστεί σε αυτή την εικόνα του. Η ικανότητά του να αποφεύγει ερωτήσεις και να δίνει τις απαντήσεις που θέλει. Τελευταίο παράδειγμα, η διακαναλική του συνέντευξη. Ρωτήθηκε για τυχόν μειώσεις μισθών των 1500 ευρώ και για το γεγονός ότι εμφανίζει ρητορεία παρόμοια με αυτή του Γ. Παπανδρέου το 2009. Απάντησε για τους κατώτατους μισθούς και τον Ανδρέα Παπανδρέου του 1981!
7. Κοινωνικές τάξεις: Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί την έννοια «τάξη» μόνο για να μιλήσει για τους μικρομεσαίους, θέλοντας να εκφράσει την ραχοκοκκαλιά του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Που πήγε η εργατική τάξη ρε σύντροφοι; Που πήγε η αστική τάξη; Που πήγε η ταξική πάλη; Προφανώς ξεχάστηκαν μπροστά στην ανάγκη ευρύτερων συσπειρώσεων. Δεν είναι ώρα να τρομάζουμε και τις αγορές μιλώντας για πράγματα «ξεπερασμένα» και μπανάλ!

καράβι κόκκινο