Αν σήμερα μου ζητούσαν να περιγράψω με δυο λέξεις την κατάντια μας και τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, θα έλεγα μόνον τούτο: αντί οι σημερινοί 25άρηδες να με οικτίρουν, βλέποντας τα ασπρισμένα γένια μου και την φθορά μισού -και βάλε- αιώνα, έχω την εντύπωση ότι -κατά τελείως αφύσικο τρόπο- με ζηλεύουν. Και κάθε φορά που μιλώ μαζί τους νομίζω ότι πλανάται στον αέρα μια μη ειπωμένη φράση, επιτομή τής απογοήτευσης: "κουφάλα, εσύ την καθάρισες κουτσά-στραβά, αλλοίμονο από μας"...
Αν αυτή η απογοήτευση της νέας γενιάς συνιστά την μια πλευρά τής σημερινής πραγματικότητας (την πλέον παράδοξη, μιας και η νιότη οφείλει να είναι αισιόδοξη), την άλλη πλευρά της συνιστά ο φόβος. Έχω μπροστά μου τα αποτελέσματα μιας έρευνας, τα οποία δεν θα πίστευα με τίποτε αν τα έβλεπα πριν 5-10 χρόνια. Σύμφωνα με την εν λόγω διεθνή έρευνα:
"...από το σύνολο των ερωτηθέντων στην Ελλάδα, περίπου οι μισοί (49,8%) φοβούνται ότι θα χάσουν την εργασία τους, ποσοστό το οποίο παρουσιάζει αύξηση 2% σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2012. Υψηλότερο ποσοστό (54,2%) παρουσιάζεται στις γυναίκες απασχολούμενες. Το 65% των εργαζομένων στην Ελλάδα διαπιστώνουν ότι τα οικονομικά αποτελέσματα των επιχειρήσεων βρίσκονται υπό πίεση (δεύτερο υψηλότερο ποσοστό μετά την Ουγγαρία με τη Γερμανία στον αντίποδα με 27%, τη Χιλή με 29%, την Τουρκία με 35%). Στην Ελλάδα περισσότεροι από τους μισούς (55%) εργαζομένους που έλαβαν μέρος στην έρευνα, θα ήταν πρόθυμοι να δεχτούν μείωση μισθού για να αποτραπεί μια πιθανή μείωση προσωπικού, καθώς και για να διασφαλίσουν τη δική τους εργασία. Η Ισπανία (57%), η Ιταλία (55%), και η Ινδία (71%) αποτελούν επίσης χώρες στις οποίες οι εργαζόμενοι δηλώνουν ότι θα συνέβαλαν μειώνοντας τις αποδοχές τους, προκειμένου να σωθούν θέσεις εργασίας."
Συγκλονιστικό! Περισσότεροι από τους μισούς εργαζόμενους είναι πρόθυμοι να δεχτούν μείωση των -ήδη βάναυσα τσεκουρωμένων- αποδοχών τους προκειμένου να διασφαλίσουν την δουλειά τους. Πού είναι, αλήθεια, το περίφημο "δικαίωμα στην εργασία"; Πώς διάβολο κατάντησε ζητιανιά αυτό το γαμημένο δικαίωμα;
Μέσα σ' ένα κλίμα μείγματος απογοήτευσης και φόβου, λοιπόν, θα πάμε την Κυριακή στις κάλπες. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θε διεξαχθούν εκλογές σε τέτοιο κλίμα. Παρόμοια ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν πολλά σε τούτον εδώ τον τόπο, όπου οι εκλογές σε κλίμα ελπίδας είναι σπάνιες. Μόνο που ούτε η απογοήτευση ούτε ο φόβος αποτελούν καλό σύμβουλο. Ειδικά όταν πνίγουν μέσα τους κάθε φλόγα ελπίδας...
Ίσως να μιλάω με την δηλητηριώδη σιγουριά ενός "κουφάλα" που την "καθάρισε". Ίσως... Μόνο που αυτή η σιγουριά μού μοιάζει με την σιγουριά τού Ιωνά στην κοιλιά του ψαριού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου