Γιατί «σηκώνουν» τη διαφθορά;

Ολο και πιο συχνά προβάλλεται το φαινόμενο της διαφθοράς, σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, ως η αιτία για την κρίση. Ρεπορτάζ και αποκαλύψεις επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα για να κρύψουν τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης. Η διαφθορά και η κακοδιαχείριση είναι φαινόμενα υπαρκτά, αλλά ωχριούν μπροστά στη «νόμιμη» κλεψιά των εργατών από τους καπιταλιστές, με την ιδιοποίηση της υπεραξίας που παράγουν οι εργάτες, τη δραστική μείωση μισθών, εργοδοτικών εισφορών κ.λπ.

Αυτή τη «νόμιμη» κλοπή αποσιωπούν όλα τα κόμματα του κεφαλαίου και τα παρακλάδια τους, γιατί βεβαίως αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά του. Ετσι ξυφουλκούν μεταξύ τους για το ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο διεφθαρμένος. Αυτό είναι το πεδίο της όποιας αντιπαράθεσής τους και είναι φυσιολογικό γιατί έχουν την ίδια στρατηγική. Ετσι οι λεονταρισμοί των διαφόρων πολιτικών του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ ή των άλλων παραφυάδων του συστήματος «ότι εμείς είμαστε πιο

αποτελεσματικοί από τους άλλους», αποσκοπούν στο να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων για να μη δουν ότι όλοι μαζί οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης τους κλέβουν τον ιδρώτα τους. Να μη δουν ότι είναι οι ίδιοι που τους στερούν τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες που έχει αυτή η χώρα και τους καταδικάζουν σε μια χαμοζωή, που δεν αξίζει να ζουν στον 21ο αιώνα με τα τόσα επιτεύγματα και αλματώδη πρόοδο της επιστήμης.

Είναι τώρα μερικές μέρες που η αστική προπαγάνδα βομβαρδίζει τις λαϊκές συνειδήσεις με τις «συντάξεις - μαϊμού», με τα κοινωνικά «επιδόματα - μαϊμού», τις «αναρρωτικές άδειες μαϊμού» κ.λπ. που όση δόση αλήθειας και αν έχουν είναι αποτέλεσμα της ρουσφετολογικής πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ και ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση κάνει λόγο για απώλεια από το κράτος ενός δισ. ευρώ όταν μέσα σε δύο χρόνια έχει δώσει μόνο στις τράπεζες 150 δισ. ευρώ, ενώ τα προηγούμενα χρόνια έδωσε πολλαπλάσια σε επιχειρηματικούς ομίλους για δημόσια έργα υποδομών που κερδίζουν από την εκμετάλλευσή τους επίσης δισ. ευρώ. Αλλά αυτή η άθλια προπαγάνδα, αφενός αποπροσανατολίζει από το ποια τάξη κατασπαταλά το κρατικό χρήμα, (μεγαλοεπιχειρηματίες) και αφετέρου ενοχοποιεί τα λαϊκά στρώματα ως συνυπεύθυνα για την κρίση στη λογική «μαζί τα φάγαμε». Λένε ότι τα παραπάνω τσακίζουν τα Ταμεία, για να συγκαλύψουν την πολύμορφη λεηλασία της περιουσίας τους από το κεφάλαιο, αποτέλεσμα της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων.

Ο «βομβαρδισμός» σε μεγάλες δόσεις με τη «διαφθορά», με τη συνδρομή των ΜΜΕ που ανήκουν στους ίδιους τους μεγαλοκαπιταλιστές, πάει χέρι - χέρι με το βομβαρδισμό ότι η κατάσταση που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα είναι μονόδρομος, είναι «επώδυνη αλλά αναγκαία συνθήκη δήθεν για να σταθούμε στα πόδια μας». Σκοπός τους, η σκέψη και η δράση των εργαζομένων να ξεκινάει από τα «δεδομένα» που θέλουν: δηλαδή ... δεδομένα τα μνημόνια, δεδομένη η ΕΕ και το ευρώ (το δίλημμα που θέτουν είναι «Ευρώπη ή χάος»), δεδομένη η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δεδομένη εντέλει η καπιταλιστική βαρβαρότητα. Στην ίδια κατεύθυνση με τα αστικά κόμματα, με αντιμνημονιακή ρητορική περί διαφθοράς, κινούνται και οι διάφορες παραλλαγές του οπορτουνισμού, που θέλουν να εξωραΐσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα χωρίς να θίγουν στο ελάχιστο την ουσία της εκμετάλλευσης. Ολοι μαζί λένε στο λαό ότι μπορεί να γίνει το σύστημα «πιο δίκαιο», «λιγότερο διεφθαρμένο», στη διαφθορά οφείλεται η κρίση, το χρέος, άρα χωρίς διαφθορά θα εξαλειφθούν, συγκαλύπτοντας ότι η διαφθορά είναι σύμφυτη του συστήματος, και έτσι να εμποδίσουν κάθε προσπάθεια οργάνωσης της πάλης ενάντιά του, ενάντια στην εκμετάλλευση, για διέξοδο σε όφελός του χωρίς καπιταλιστές.

Το ΚΚΕ, βεβαίως, δεν χαρίζεται στα ζητήματα της διαφθοράς και των σκανδάλων (παρόλο που έχει αποδειχτεί επανειλημμένα ότι οι διαδικασίες στο αστικό κοινοβούλιο οδηγούν στο κουκούλωμα), αλλά παράλληλα αποκαλύπτει ότι αιτία της κρίσης είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία, το κέρδος που πρέπει οι εργαζόμενοι να εξαλείψουν για να φέρουν φιλολαϊκή διέξοδο. Τους καλεί να γίνουν οι ίδιοι κυρίαρχοι της ζωής τους και αυτό πρώτα και κύρια κρίνεται στο πεδίο της οικονομίας. Η κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, ο πανεθνικός σχεδιασμός με εργατικό έλεγχο, η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η μονομερής διαγραφή του χρέους είναι στόχοι πάλης ζωτικής σημασίας, οι μόνοι που δίνουν προοπτική στα λαϊκά στρώματα. Αυτόν το δρόμο μπορεί να τον επιβάλει και θα το κάνει η οργανωμένη ταξικά προσανατολισμένη λαϊκή πάλη.

Δ. Κ.