Πολύ κλαψούρισμα ακούγεται μετά τα δραματικά γεγονότα της Τετάρτης 29/6/2011. Αυτά θα μείνουν ως νοητική παρακαταθήκη για όλους όσοι επιζητούν την άλλη κοινωνία του μέλλοντος, της Δημοκρατίας, της Ειρήνης και του Σοσιαλισμού. Ομως, το κλαψούρισμα συνεχίζεται κυρίως απ' αυτούς που συνέβη να βρεθούν στον ύψιστο πολιτικό θώκο του αστικού πολιτικού εποικοδομήματος.
Σύνηθες κλαψούρισμα γι' αυτούς η «αδικαιολόγητη βία της αστυνομίας». Αμοιροι και υποκριτές κάνουν πως δεν γνωρίζουν την ουσία προσανατολισμού των δυνάμεων ασφαλείας που μετατράπηκαν σε γενίτσαρους.
Κλαψουρίζουν ακόμη και για τη μειωμένη εθνική κυριαρχία των Ελλήνων στην πατρίδα τους. Κάνουν πως δεν ξέρουν ότι η Ελλάδα είναι σήμερα η αστική Ελλάδα. Είναι τιμάριο στα χέρια της ελληνικής πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, της μεγαλοαστικής τάξης.
Η Ελλάδα είναι το είδος που προσφέρει η ελληνική μεγαλοαστική τάξη στους θεσμικούς της εταίρους της διεθνούς τοκογλυφικής χρηματιστικής ολιγαρχίας. Είναι η ανάδειξη των πλέον εκφυλιστικών μορφών στην κορυφή της καπιταλιστικής πυραμίδας του χρηματιστικού κεφαλαίου. Τα κλαψουρίσματα της παραδοσιακής δεξιάς, της κεντρο-αριστερής σοσιαλθολούρας και της εκσυγχρονισμένης αριστεροθολούρας ακούγονται ως φωνές της αγνής του λιμανιού, της ράφτρας που δεν καταλαβαίνει την κατάντια της βελόνας και του βρακιού της. Ας γίνει κατανοητό ότι, όλα όσα συμβαίνουν είναι συνέπειες της εσωτερικής λειτουργίας των αστικών ανταγωνισμών και της αντιφατικής λειτουργίας της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας. Οι οξυμένες αντιφάσεις και ανταγωνισμοί του αστικού πολιτικού εποικοδομήματος επιβεβαιώνουν έμπρακτα την αδυναμία του κεφαλαίου να διασφαλίσει την κοινωνική ανεκτικότητα και συνοχή.
Μια νέα ανάγκη κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης της κοινωνίας είναι ιστορικά αναπότρεπτη. Ακόμη κι αν το αστικό σύστημα κατορθώσει να προσπεράσει την άμεση απειλή λαϊκής ανατροπής, αυτή θα επαναλαμβάνεται κάθε φορά που η αστική τάξη θα παρουσιάζεται ανίκανη, ανήμπορη και ανεύθυνη, όπως τώρα, να διασφαλίσει την κοινωνία από το θάνατο. Αυτός ο θάνατος ζυγώνει να είναι είτε κοινωνικός, είτε πολιτικός, είτε οικονομικός. Ομως, όποιος κι από τους τρεις κι αν είναι, θα συμπαρασύρει και τους άλλους δυό. Οι διαπιστώσεις αυτές, ίσως φαίνονται υπερβολικές στον καθημερινό άνθρωπο της ομαλής συντηρητικής ζωής. Ισως ακόμη να τις εκλάβουν ως μήνυμα αλόγιστης επαναστατικής νομιμοφροσύνης άτομα και ομάδες που φυτοζωούν στην εγκεφαλική τους μοναδικότητα. Θα είναι τραγικό για το εργατολαϊκό κίνημα να επιτρέψει ψυχοφθόρες αντιλήψεις που υποκαθιστούν την επαναστατική πολιτική πρακτική με τη θεωρητική ιδεολογία και καταντούν την ντετερμινιστική ιδεολογία σε ιδεοληψία επαναστατημένων ομάδων, προσώπων του ανικανοποίητου επαναστατισμού. Για μια ακόμη φορά, η στήλη και ο γράφων αυτής, επισημαίνει τον πολλαπλό κίνδυνο οπορτουνισμού, ρεφορμισμού και σεχταρισμού. Επισημαίνει την ουσία των λεγομένων της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, από την ιστορική συγκέντρωση της 15ης Μάη 2010 και την εξέλιξη μιας σύγχρονης δημοκρατικής σοσιαλιστικής αντίληψης, ενός σύγχρονου επαναστατικού δημοκρατικού σοσιαλισμού. Ενός σοσιαλισμού του επαναστατικού εργατικού ελέγχου και της σχεδιασμένης σοσιαλιστικής οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου