1. Μέσα στη γενικευμένη διάλυση, η ψυχή του καθενός δοκιμάζεται άγρια.
Η κατάστασή της αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στα νεκρώσιμα ιδιόμελα του Ιωάννου Δαμασκηνού: «Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει, προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα».
2. Το καθεστώς παραπαίει, ούτε το θέαμα δεν μπορεί πλέον να το σώσει.
Ο Βενιζέλος θυμίζει παρηκμασμένη φιγούρα γκρουπιέρη σε καζίνο που παίζει μόνος, χωρίς να υπάρχουν γύρω του παίκτες.
3. Μεγαλύτερο δέος και από τους μπάτσους των ΜΑΤ προκαλούν οι δικαστικοί κλητήρες. Δίχως να σου ανοίξουν το κεφάλι ή να σε τσουβαλιάσουν στη ΓΑΔΑ, κάνουν το φυλλοκάρδι σου να τρέμει.
Μπορεί να μην οπλοφορούν, αλλά μεταφέρουν εκείνη την εντολή που θα σε καταστήσει από τη μια στιγμή στην άλλη παρία. Το προνόμιο του κλητήρα είναι μοναδικό: δεν γνωρίζει το αφεντικό του αλλά τον εκπροσωπεί γενικώς και αορίστως. Ο δικαστικός κλητήρας είναι το καύχημα της Δικαιοσύνης, το στολίδι της. Απορώ με τις Τράπεζες που δεν έχουν στήσει στο Σύνταγμα το άγαλμα του δικαστικού κλητήρα.
4. Από τη στιγμή που τα φόρτωσε όλα στο αόριστο κακό, η Ιερά Σύνοδος δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να σηκώνει ψηλά τα χέρια με τον τρόπο των γιατρών μπροστά στον ετοιμοθάνατο. Το κακό πολλαπλασιάζεται με αδιατάρακτη συμμετρία. Αυτό με κάνει να συμφωνήσω μελαγχολικά με τον Επίκουρο: «Είτε ο Θεός επιθυμεί ν' απορρίψει το κακό και δεν μπορεί, είτε το μπορεί και δεν το επιθυμεί, είτε δεν το επιθυμεί και δεν το μπορεί, είναι αδύναμος, πράγμα που δεν αρμόζει στο Θεό. Εάν το μπορεί και δεν το επιθυμεί, είναι κακός, πράγμα που είναι ξένο προς το Θεό. Εάν δεν το μπορεί και δεν το επιθυμεί, είναι ταυτόχρονα αδύναμος και κακός και επομένως δεν είναι Θεός. Εάν το επιθυμεί και το μπορεί, πράγμα που αρμόζει στο Θεό, από πού προέρχεται το κακό και γιατί ο Θεός δεν το εξαφανίζει;».
5. Συνδέοντας τη μοίρα τους με το καθεστώς, αρκετοί δημοσιογράφοι είναι πρόθυμοι να παρουσιάσουν κάθε φρικαλεότητα του κράτους σαν αναγκαία δοκιμασία για ν' αποκτήσουμε την πνευματικότητα που θα μας βοηθήσει ν' αντέξουμε την πραγματικότητα. Δεν είναι και λίγο να σπρώχνεις τις λέξεις σε μια άνευ προηγουμένως ματαιότητα, να ξεπερνάς την όρασή σου, και χωρίς δυσκολία να καταπίνεις την κάμηλο. Ισως γι' αυτό οι περισσότεροι έχουν πρόβλημα ύπνου και άσχημα μαντάτα από το στομάχι. Γι' αυτό, αν καταφέρουν και φτάσουν στη σύνταξη, περνούν γρήγορα στο χώρο της λογοτεχνίας μπας και σωθούν από τις ενοχές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου