Ο ΓΚΑΙΜΠΕΛΙΣΚΟΣ του περιοδικού «LIFO».

Ενα σχόλιο - πρόκληση για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, για το σύνολο των εργαζομένων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, που πληρώνουν ακριβά τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης χωρίς να ευθύνονται γι' αυτήν, φιλοξενείται στην ιστοσελίδα του περιοδικού «LIFO». 

Αφορμή για να εξαγριωθεί ο σχολιογράφος αποτέλεσαν οι 15 προτάσεις του ΠΑΜΕ για την προστασία των ανέργων που δημοσιεύτηκαν στον «Ριζοσπάστη» στις 12 Αυγούστου, τις οποίες ο σχολιογράφος τις χαρακτηρίζει ειρωνικά «ρεαλιστικότατες».

Το κείμενο θα μπορούσε να έχει γράψει ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης, της τρόικας, της ΝΔ ή του ΛΑ.Ο.Σ. 

Με αυτήν την έννοια, η γενική ιδέα του υπογράφοντος ως «public enemy», δεν είναι πρωτάκουστη και συνοψίζεται στο εξής: «Οι δήθεν "λαϊκές" αυτές διεκδικήσεις κατασπατάλησαν τους όποιους πόρους του κράτους και καταχρέωσαν το ελληνικό δημόσιο πέραν κάθε λογικής δανεισμού».

***

Αναπαράγει το ψέμα, ότι για χρόνια το ελληνικό κράτος δανειζόταν για να δίνει στα λαϊκά στρώματα παροχές και δικαιώματα! 

Ωστόσο, οι ελλείψεις σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, μαζικό αθλητισμό και πολιτισμό, λαϊκή στέγη, κοινωνικό τουρισμό, δημόσιες μεταφορές κ.ά. παρέμεναν τεράστιες. 

Οι όποιες αυξήσεις σε μισθούς ήταν πάντα αντιστρόφως ανάλογες με την αύξηση του κόστους ζωής, οι αντιασφαλιστικοί νόμοι διαδέχονταν ο ένας τον άλλο και κάθε κυβέρνηση νομοθετούσε πιο αντεργατικά από την προηγούμενη. 

Την ίδια στιγμή, τα ταμεία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων γέμιζαν με κρατικό χρήμα (σ.σ. με κορυφαία στιγμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες), δισεκατομμύρια ευρώ δόθηκαν στους επιχειρηματίες με πρόσχημα τη δημιουργία θέσεων εργασίας, ενώ επεκτάθηκαν οι φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, με αποτέλεσμα την παραπέρα μείωση εσόδων στο κράτος και στα ασφαλιστικά Ταμεία. Κι έπειτα, από πού κι ως πού οι μισθοί και οι συντάξεις «καταχρέωσαν» το ελληνικό δημόσιο; 

Τι σχέση έχουν οι εργαζόμενοι με το χρέος, αν υποθέσουμε, ότι τα αντεργατικά μέτρα παίρνονται για τη μείωση του χρέους; 

Για παράδειγμα, θα μειωθεί το χρέος, με το μέτρο της κυβέρνησης που διευκολύνει τις απολύσεις (σ.σ. μειώσεις αποζημιώσεων κ.λπ.) ή θα αυξηθούν οι άνεργοι;

***

Χωρίς να προτείνει κάτι για τους άνεργους - δεν είναι άλλωστε αυτό το κίνητρο συγγραφής του άρθρου - ρίχνει τόνους λάσπης στις λαϊκές διεκδικήσεις, στους αγώνες για εργασιακά και άλλα δικαιώματα, στους εργαζόμενους που σε τελευταία ανάλυση παράγουν όλο τον πλούτο που υπάρχει. 

Αυτό που «προτείνει» στους ανέργους είναι «να πάνε να πνιγούν», γιατί αν θεσπιστούν μέτρα προστασίας τους, θα γίνουν «επαγγελματίες άνεργοι». 

Ιδού, η κριτική του:

• «Πλήρης, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς όρους και προϋποθέσεις: Δηλαδή; Χωρίς κανέναν όρο; Αρκεί ας πούμε να είσαι Ελληνας πολίτης κι ας μην πληρώνεις για την ασφάλισή σου; Τι εννοούν χωρίς όρους και προϋποθέσεις;». Εννοούν ότι όταν ένας άνθρωπος αρρωστήσει είναι αυτονόητο σήμερα, στον 21ο αιώνα - υπάρχουν τα μέσα και οι προϋποθέσεις - ότι θα μπορεί να θεραπευτεί και δεν θα πεθάνει επειδή δεν έχει λεφτά. Εννοούν ότι οι εργαζόμενοι πληρώνουν επί χρόνια τις ασφαλιστικές τους εισφορές και δεν πρέπει να πεθαίνουν στο δρόμο μόλις μείνουν άνεργοι. Οι εργοδότες είναι αυτοί που χρωστούν τεράστια ποσά στα ασφαλιστικά Ταμεία. Ο «ρεαλισμός» του «public enemy» τι ακριβώς πρεσβεύει, αν όχι να γυρίσουμε πίσω σε βάρβαρες εποχές;
• «Μείωση 30% των τιμολογίων των ΔΕΚΟ, με παράλληλη απαγόρευση της διακοπής παροχής νερού, ρεύματος αλλά και σταθερού τηλεφώνου. Φανταστικό! Αυτό βέβαια στην πραγματικότητα σημαίνει 100% μείωση των τιμολογίων!». Η μείωση 30% αφορά όλους τους εργαζόμενους. Σήμερα, η ενέργεια και οι τηλεπικοινωνίες υπάρχει η δυνατότητα να παρέχονται σε όλους με ένα ελάχιστο αντίτιμο. Το ίντερνετ θα μπορούσε να είναι τελείως δωρεάν. Το μόνο εμπόδιο που μπαίνει είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι, η καπιταλιστική ιδιοκτησία και σε αυτούς τους τομείς της οικονομίας. Ενας μακροχρόνια άνεργος με δάνειο, ενοίκιο, κοινόχρηστα και έξοδα επιβίωσης, ναι, είναι πιθανό να μην μπορεί να πληρώσει ούτε και τα μειωμένα τιμολόγια. Μπορεί όμως - ρεαλιστικά αν το δούμε - να ζήσει χωρίς ρεύμα, νερό και τηλέφωνο;
• «Λοιπόν, σταματάω τη δουλειά μου σήμερα κιόλας. Δεν συμφέρει. Με το νέο σύστημα του ΠΑΜΕ αν κάθομαι θα παίρνω 1.100 ευρώ». Κανένας δε χάνει τη δουλειά του με τη θέλησή του. Κανένας επίσης δε λέει, ότι αν υπάρχουν δουλειές ο καθένας θα μπορεί να κάθεται και να πληρώνεται. Υπάρχουν όμως δουλειές για όλους; Ανεργία στον καπιταλισμό πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Αρα, κάπως πρέπει να ζήσουν αυτοί που «περισσεύουν» από την άναρχη παραγωγή. Το επίδομα που προτείνει το ΠΑΜΕ είναι το ελάχιστο και προκύπτει από το κόστος ζωής. Αν ο αρθρογράφος αγωνιούσε πράγματι για το πού θα βρει το κράτος τα λεφτά για το επίδομα, δεν θα ειρωνευόταν με σαχλά σχόλια τους ανέργους. Θα πρότεινε κάτι. Για παράδειγμα, θα πρότεινε, να μπαίνει ειδικός φόρος ή εισφορά στους εργοδότες για τον ΟΑΕΔ κάθε φορά που θα προχωρούν σε απολύσεις. Αν και μάλλον είναι «μη ρεαλιστικό» για τη λογική του...
• «Εννοείται πως μέτρα όπως η διαγραφή τόκων από χρέη και πάγωμα αποπληρωμής δανείων είναι αυτονόητα σε μία τέτοια λογική», διαπιστώνει στη συνέχεια φανερά ενοχλημένος. Ναι, εννοείται, πως ένας άνεργος δεν θα πρέπει να μένει στο δρόμο, αλλά να γίνεται διακανονισμός του δανείου του. Πώς αυτό το μέτρο θα επιβάρυνε το «δημόσιο χρέος» και το κράτος; Μήπως ο «ρεαλισμός» του αρθρογράφου πηγάζει από το άγχος του για το μέλλον των τραπεζών;
• Ε. Μ.