Η ιμπεριαλιστική Ευρωένωση και το καπιταλιστικό σύστημα δεν εξανθρωπίζονται.

Οι αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ κλιμακώνουν την αντιλαϊκή καταιγίδα με νέο κύμα μέτρων σκληρής λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεις και τσεκούρωμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων στη δουλειά και την Κοινωνική Ασφάλιση.
Η πλουτοκρατία πασχίζει να διαχειριστεί την καπιταλιστική κρίση, που είναι συντονισμένη και βαθαίνει σε όλη την Ευρωζώνη.
Πέρα από τις ασίγαστες αντιθέσεις ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της πλουτοκρατίας σε κάθε κράτος και μεταξύ των κρατών - μελών της ιμπεριαλιστικής Ευρωένωσης, ενιαίος στόχος της εξουσίας των μονοπωλίων είναι το τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Γι' αυτό, η επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα είναι κοινή σε όλη την ΕΕ.



Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Ιταλίας, ενός από τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Ευρωζώνης, που δεν έχει συνάψει «μνημόνιο».
Εκεί το τελευταίο χτύπημα των λαϊκών δικαιωμάτων περιλαμβάνει περικοπές ύψους 45 δισ. ευρώ για το 2012 και το 2013, οι οποίες έρχονται να προστεθούν στις περικοπές των 79 δισ. ευρώ που είχε αποφασίσει η ιταλική κυβέρνηση πριν από περίπου ένα μήνα. Παράλληλα, η κλιμάκωση της επίθεσης της πλουτοκρατίας περιλαμβάνει μέτρα για αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, περαιτέρω διευκόλυνση των απολύσεων, περιορισμούς στο δικαίωμα στην απεργία, μείωση των συλλογικών συμβάσεων, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, επιβολή «φόρου αλληλεγγύης» κ.ά. Πρόκειται για αντιλαϊκά μέτρα αντίστοιχα με εκείνα που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αντίστοιχα με εκείνα που εφαρμόζονται σε Ισπανία και Πορτογαλία, ενώ και η γαλλική κυβέρνηση προωθεί νέο πρόγραμμα σκληρής λιτότητας.



Ο ελληνικός λαός μπορεί να βγάλει χρήσιμα διδάγματα από την Ιταλία, όπου οι συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικάτων καλούσαν και καλούν τους εργάτες να υποταχθούν σε αντιλαϊκά μέτρα, είτε για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου παλιότερα, είτε για τη «θωράκιση» από την κρίση, είτε για το ξεπέρασμά της σήμερα.
Τελικά, ο ιταλικός λαός δε σταματά να μετρά απώλειες στα δικαιώματά του, καθώς η επίθεση του κεφαλαίου όχι μόνο δε βάζει φρένο, αλλά ειδικά σήμερα, που προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση του, κλιμακώνεται.
Η υποταγή ενός λαού στον εκβιασμό μια φορά δίνει το έναυσμα για την ένταση των εκβιασμών στη συνέχεια.



Οι εξελίξεις καταρρίπτουν και τα σάπια ιδεολογήματα που επιχειρούν να αθωώσουν το καπιταλιστικό σύστημα, υποστηρίζοντας ότι τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα στην Ελλάδα επιβάλλονται «έξωθεν», ότι αν δεν υπήρχε το μνημόνιο δε θα επιβάλλονταν, ότι υπάρχει «κατοχή» κ.λπ.
Τα ίδια μέτρα που χτυπούν τους εργαζόμενους επιβάλλονται σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, ανεξάρτητα αν έχουν συνάψει μνημόνια, ανεξάρτητα από το αν το «τιμόνι» της διακυβέρνησης βρίσκεται στα χέρια «κεντροδεξιού» ή «σοσιαλδημοκρατικού» κόμματος.
Οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα: Η ιμπεριαλιστική Ευρωένωση και το καπιταλιστικό σύστημα δεν εξανθρωπίζονται.
Η πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή.
Απέναντι στην κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου, ο λαός πρέπει να απαντήσει γυρίζοντας την πλάτη στα κόμματα της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου. Το συμφέρον του λαού βρίσκεται στη λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση, στην αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία.