20 χρόνια από την τελευταία πράξη διάλυσης της ΕΣΣΔ.

Στις 19 Αυγούστου του 2011 θα πραγματοποιηθούν στην πόλη Ντονιέτσκ, της Ουκρανίας, εκδηλώσεις με θέμα: «20 χρόνια χωρίς της ΕΣΣΔ», που διοργανώνουν τα κόμματα που συμμετέχουν στην Ενωση Κομμουνιστικών Κομμάτων - ΚΚΣΕ. Στις εκδηλώσεις, που γίνονται την 20ή επέτειο από τα γεγονότα της Μόσχας, που επιτάχυναν τη διάλυση της ΕΣΣΔ, θα πάρουν μέρος ο Γκ. Ζιουγκάνοφ, Πρόεδρος της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), ο Π. Σιμοσένκο - Α' Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας (ΚΚΟυ), η Τ. Γκόλουμπεβα - Α' Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Λευκορωσίας, καθώς και οι εκπρόσωποι των Κομμουνιστικών Κομμάτων των άλλων χωρών, που προήλθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Στο μεταξύ, σε συνέντευξή του, ο Βίκτορ Τιούλκιν, Α' Γραμματέας της ΚΕ του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ - ΕΚΚ), αναφέρεται σ' εκείνα τα γεγονότα, όταν μια ομάδα ανώτατων στελεχών του σοβιετικού κράτους ανακοίνωσε τη δημιουργία της Κρατικής Επιτροπής Εκτακτης Ανάγκης (ΚΕΕΑ), δηλώνοντας πως για «λόγους υγείας» ο Μ. Γκορμπατσόφ δεν μπορεί να ασκήσει τα καθήκοντά του. Κίνηση που ανατράπηκε λίγα 24ωρα αργότερα.

Ο Β. Τιούλκιν περιγράφει στη συνέντευξή του την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της εποχής, ενώ απαντώντας στο ερώτημα τι θα είχε συμβεί εάν είχε επικρατήσει η ΚΕΕΑ, σημειώνει τα εξής: «Η ανάλυση των γεγονότων δείχνει, πως αυτό δεν μπορούσε να γίνει, επειδή είχε σχεδιασθεί κάτι άλλο» και προσθέτει: «Οι δηλώσεις της ΚΕΕΑ δείχνουν πως εξέφραζαν την βάσιμη ανησυχία για την κρίσιμη κατάσταση που δημιουργήθηκε (...), ωστόσο η ΚΕΕΑ σε βασικά ζητήματα ακολουθούσε τις θέσεις του Γκορμπατσόφ. Η ηγεσία της ΚΕΕΑ τασσόταν υπέρ της συνέχισης των λεγόμενων δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, υπέρ της πορείας της αγοράς καθώς και της δημιουργίας της μεικτής οικονομίας, στην ουσία υπέρ της συνέχειας της καπιταλιστικοποίησης της οικονομίας, υπέρ της ανάπτυξης του αστικού κοινοβουλευτισμού, υπό το σύνθημα της λαϊκής εξουσίας και του πολιτικού πλουραλισμού, δηλαδή στην ουσία υπέρ της παρεκτροπής από το σοβιετικό σύστημα οργάνωσης της εξουσίας. Ολες οι ελπίδες για την αλλαγή της κατάστασης και τη διατήρηση της ΕΣΣΔ η ηγεσία της ΚΕΕΑ της συνέδεε με την αλλαγή των προσωπικοτήτων στην ηγεσία. Θεωρώντας πως οι καλοί θα αντικαταστήσουν τους κακούς. Εάν φανταστούμε πως με κάποιο θαύμα η ΚΕΕΑ θα πετύχαινε, τότε μάλλον θα διατηρούσε την πορεία του Γκορμπατσόφ. Δηλαδή θα συνεχιζόταν η πορεία προς τον καπιταλισμό, μόνο που για κάποιο διάστημα θα πραγματοποιούνταν κάτω από την κόκκινη σημαία του ΚΚΣΕ».

Απαντώντας στο ερώτημα τι θα έπρεπε να γίνει, ο Β. Τιούλκιν αναφέρεται στο κίνημα των κομμουνιστικών δυνάμεων, που μέσα στο ΚΚΣΕ μάχονταν τις δυνάμεις του οπορτουνισμού, που εκείνη την περίοδο είχαν διαμορφωθεί σε αντεπαναστατική δύναμη και προσθέτει: «Στο ΚΚΣΕ υπήρχαν πολλοί τίμιοι κομμουνιστές που αντιστέκονταν στην πολιτική της καπιταλιστικοποίησης, όμως οι πιο πολλοί από αυτούς δεν είχαν σαφή κατανόηση του τι συμβαίνει στην ουσία, και πρώτα απ' όλα τους έλειψαν οι οργανωτικές δυνατότητες για τον κοινό θεωρητικό, πολιτικό και οικονομικό αγώνα. Κανένα από τα μέλη της ΚΕΕΑ ούτε νωρίτερα, ούτε κατά τη διάρκεια της διακήρυξης της έκτακτης κατάστασης, δεν προσπάθησε να απευθυνθεί στις κομματικές μάζες και να οργανώσει την αντίσταση στο εσωκομματικό μέτωπο. Κατά τη γνώμη μας από εκεί θα έπρεπε να ξεκινήσουν».