Αντιεπιστημονικότητα...

«Τρεις λύσεις για το ελληνικό χρέος...».

«Επαναγορά ομολόγων στην τρέχουσα τιμή από τη δευτερογενή αγορά...».

«Επιμήκυνση του χρέους, με την έκδοση νέων ομολόγων μακροχρόνιας περιόδου...».

«Ανταλλαγή χρέους με νέα μακροχρόνια ομόλογα...».

Η μονοτονία της έκφρασης, που την ακούει κανείς όποιο κανάλι και να ανοίξει, όποια εφημερίδα και αν διαβάσει, από διάφορους αστούς οικονομικούς αναλυτές.

Λες και όλοι τους έχουν αποστηθίσει τα ίδια λόγια, τις ίδιες φράσεις, το ίδιο κείμενο, και με λόγια κλισέ, επιχειρούν, υποτίθεται, να ενημερώσουν την κοινή γνώμη για το ελληνικό δράμα.

Ζούμε στην εποχή της συγκάλυψης της ουσίας των κοινωνικών φαινομένων και των αιτιών τους. 

Ζούμε στην εποχή, όπου η μονωδία των φράσεων από έναν πληθωρισμό «αναλυτών», έρχεται να αντικαταστήσει την επιστημονική ανάλυση των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων. 

Οπου αιωρούμενες προτάσεις και λέξεις, οι οποίες δεν στηρίζονται πουθενά, έρχονται να υποκαταστήσουν το λογικό συνειρμό των γεγονότων.

Ετσι η καπιταλιστική κρίση εμφανίζεται ως κρίση χρέους. 

Τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, δηλαδή η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (εργατικής δύναμης και κεφαλαίου), σαν αποτέλεσμα της όξυνσης της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της που επιδρά στην όξυνση όλων των αντιθέσεων του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αποδίδονται στο... σπάταλο κράτος. 

Που είναι σπάταλο όταν ενισχύει τους μονοπωλιακούς ομίλους για να κάνουν επενδύσεις, όταν τους φοροαπαλλάσσει, αλλά τσιγκούνικο μέχρι αηδίας όταν πρόκειται για λαϊκές ανάγκες. 

Η ίδια λύση, η αναγκαία για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του συστήματος καταστροφή κεφαλαίου, που έχει υπερσυσσωρευτεί στο πιστωτικό σύστημα, εμφανίζεται ως... selective default (επιλεκτική χρεοκοπία) αλλά και ως... πιστωτικό γεγονός.