Διεργασίες στον ευρύτερο οπορτουνιστικό χώρο.

Συζητήσεις στο φάσμα του οπορτουνισμού προκάλεσε η πρόταση του επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Α. Τσίπρα απ' το βήμα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του σχήματος προς σύμπασα την «αριστερά» για συσπείρωση σε ένα «μίνιμουμ πρόγραμμα», το οποίο συμπυκνώνεται στη φράση του «να κλείσουμε το δρόμο του μνημονίου». Ας σημειώσουμε εδώ ότι οι διεργασίες στον ευρύτερο χώρο είναι έντονες, πραγματοποιούνται συναντήσεις και συζητήσεις τόσο ανάμεσα στα διάφορα σχήματα, αλλά και με τις λεγόμενες ΠΑΣΟΚογενείς δυνάμεις, όπου διερευνώνται οι δυνατότητες σύμπραξης, με το βλέμμα στραμμένο και στην κάλπη.

Η πρώτη αντίδραση στην πρόταση Τσίπρα ήρθε απ' τη ΔΗΜ.ΑΡ., ο γραμματέας της οποίας Σπ. Λυκούδης απέρριψε την πρόταση, δηλώνοντας: «Κοινός τόπος για πολιτικές ταυτίσεις και για κοινή συμπόρευση δεν υπάρχει, η Αριστερά, εφόσον, όπως είναι σήμερα, δεν μπορεί να διατυπώσει πρόταση κοινής πορείας, δεν μπορεί να αθροιστεί. Κοινά σημεία στις πολιτικές απόψεις, όπως κατά του μνημονίου ή του μεσοπρόθεσμου, δεν αρκούν. Δεν συνιστούν κοινό τόπο για λύση». Ο Σπ. Λυκούδης αναφέρθηκε και στο ΚΚΕ λέγοντας ότι αυτό ακολουθεί «μοναχική πορεία, την οποία δεν μπορεί να ακολουθήσει κανένας λογικός αριστερός», εννοώντας προφανώς ότι την πορεία του ΚΚΕ δεν μπορούν και δεν θέλουν να την ακολουθήσουν δυνάμεις αυτοπροσδιοριζόμενες «αριστερές», στην πραγματικότητα «τσόντες» της σοσιαλδημοκρατίας, ταγμένες στο «μονόδρομο» της διαχείρισης του συστήματος.

Με την πρόταση του Αλ. Τσίπρα φάνηκε να διαφωνούν και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που μετέχουν ταυτόχρονα και στο «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» (ΜΑΑ) του Αλ. Αλαβάνου. Εκ μέρους τους, μιλώντας στη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ο Γ. Σαπουνάς υποστήριξε την πρόταση μιας «ευρύτερης μετωπικής συγκρότησης με πυρήνα την ριζοσπαστική αριστερά». Αλλά και ο Π. Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ και επικεφαλής του «αριστερού ρεύματος» του ΣΥΝ, φάνηκε να μη συμμερίζεται την αναγκαιότητα της πρότασης που κατέθεσε ο Αλ. Τσίπρας. Οπως είπε «η αναφορά σε συνεργασίες, που ξεκινάνε από τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, μέχρι δυνάμεις που αποχωρούν από το ΠΑΣΟΚ, δεν έχει νόημα, χωρίς να αποσαφηνίζεται το συγκεκριμένο εναλλακτικό προγραμματικό τους περιεχόμενο» και εκτίμησε ότι προέχει η συνεργασία όλων των δυνάμεων της «ριζοσπαστικής αριστεράς».

Αν και επισήμως απ' την ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν υπήρξε κάποια αντίδραση, ωστόσο σε κείμενο θέσεων για τη συνδιάσκεψή της εγκαλεί τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ γιατί «επιμένει σε μια γραμμή αριστερού ευρωπαϊσμού και κυβερνητισμού» και καταφέρεται και εναντίον του «αριστερού ρεύματος» του ΣΥΝ γιατί μιλάει πολύ αλλά δεν πράττει τίποτα, «δεν κάνει το βήμα της ρήξης».

Στο μεταξύ, ολοκληρώθηκε ο κύκλος των επαφών του «μετώπου» του Αλ. Αλαβάνου «με κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς» (ΑΚΟΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, Αριστερή Ανασύνθεση τάση του Συνασπισμού, ΔΗΚΚΙ, Κόκκινο, Κομμουνιστική Ανανέωση, ΝΑΡ, Ρόζα και με κινήσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου). Ο ΣΥΝ αρνήθηκε την πρόσκληση για συνάντηση. Οι συζητήσεις, στις οποίες «διαπιστώθηκε στις περισσότερες περιπτώσεις υψηλός βαθμός σύγκλισης και δυνατότητα ενδεχομένως περαιτέρω βημάτων», επικεντρώθηκαν μεταξύ άλλων «στην συγκρότηση πλατιού μετώπου με επίκεντρο την αριστερά, την ίδια τη συμπαράταξη της Αριστεράς στη δράση μα και στην πολιτική και εκλογική έκφραση» σε ένα πρόγραμμα «ανατροπής της πολιτικής της τρόικας και της κυβέρνησης».

Οι αντιπαραθέσεις στο χώρο του οπορτουνισμού σε καμία περίπτωση δεν πηγάζουν από ουσιώδεις πολιτικές διαφορές. Αλλωστε, απ' τις τοποθετήσεις όλων των σχημάτων γίνεται φανερό ότι κινούνται στην ίδια κατεύθυνση, της διαχείρισης του συστήματος, χωρίς να θίγουν στο παραμικρό την εξουσία του κεφαλαίου. Ο γραμματέας του ΣΥΝ Δ. Βίτσας ήταν σαφής όταν δήλωνε ότι ο προτεινόμενος απ' το κόμμα του πόλος «μπορεί να διαμορφώσει και ένα μαξιλάρι παροχών και εγγυήσεων για κάθε πολίτη αυτής της χώρας και να αναζωογονήσει και την ελληνική οικονομία», σκορπίζοντας αυταπάτες στο λαό ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας θα φέρει δήθεν όφελος και στον ίδιο. Αλλά και ο Δ. Παπαδημούλης (ρ/σ Ράδιο 9) ομολόγησε πως «μόνο αν φτιάξουμε μια μεγάλη συμμαχία είναι δυνατόν να προκαλέσουμε φθορά σ' αυτό το διεφθαρμένο δικομματικό σύστημα που μας έχει φέρει ως εδώ», να διεκδικήσουν δηλαδή με αξιώσεις αναβαθμισμένο ρόλο στο υπό αναμόρφωση αστικό πολιτικό σύστημα.