Οργάνωση με προοπτική.

Οταν βλέπεις τους αστούς να κλαίνε, φύγε μακριά. Νέα δεινά έρχονται.

Από την αρχή το ΚΚΕ έκανε καθαρό ότι ο λαός δε χρωστά σε κανέναν και δεν πρέπει να πληρώσει για κανέναν.

Κάλεσε σε πάλη για να πληρώσουν οι καπιταλιστές. Και έκανε καθαρό ότι αυτή η πάλη δεν αρκεί πλέον να είναι μόνο αμυντική, αλλά πρέπει να ανοίγει δρόμο για λύση στο πρόβλημα της εξουσίας.

Η ανάλυση του ΚΚΕ έδειχνε πως η καπιταλιστική κρίση δεν ήταν κάτι μερικό, δεν ήταν «των τραπεζών», δεν ήταν «του χρέους», δεν ήταν «του καπιταλισμού καζίνο», όπως έλεγαν διάφοροι για να επικεντρώσουν στο επιμέρους και να χαθεί το δάσος.

Εδειξε ότι η κρίση είναι στο ίδιο το σύστημα και μάλιστα στον πυρήνα του, στην παραγωγή.

Η ανάλυση αυτή είναι κρίσιμη για την εργατική τάξη για να μπορεί, εξηγώντας την πραγματικότητα, να βρει τον τρόπο που θα αλλάξει αυτήν την πραγματικότητα και όχι το φάντασμά της.

Για τους εργάτες είναι κρίσιμο να έχουν καθαρό ότι επειδή η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, γι' αυτό και οι καπιταλιστές ψάχνουν τρόπους να την ξεπεράσουν καταστρέφοντας ό,τι περισσεύει. Πάνω σ' αυτό στήνεται όλος ο καυγάς, αυτόν τον καυγά καλείται να πληρώσει η εργατική τάξη, γι' αυτό και η λύση από τη σκοπιά των συμφερόντων της δεν μπορεί να είναι άλλη από την πάλη που οδηγεί σε ανατροπές στο ίδιο το σύστημα. Κανένα πρόβλημα δε λύθηκε χωρίς να χτυπηθεί η αιτία του.

***

Αυτή η ανάλυση του ΚΚΕ πολεμήθηκε, αποκρύφτηκε από τα αστικά μέσα ενημέρωσης, χαρακτηρίστηκε ως προς τη λύση που έδινε μαξιμαλιστική - «παραπέμπει στη δευτέρα παρουσία» λέγανε ορισμένοι.

Η ίδια η ζωή τα έφερε έτσι που ανοιχτά πλέον οι ίδιοι οι καπιταλιστές μιλάνε για καταστροφή κεφαλαίων, αφού ήδη έχουν καταστρέψει μεγάλες μάζες εργαζομένων.

Κι έρχονται τώρα να κλάψουν δήθεν για τα δεινά που έχουν σωρευτεί στον κόσμο και να ζητάνε η όποια λύση να είναι τέτοια που να μη φέρει κι άλλα δεινά.

Πάλι ψέματα λένε. Κάθε ομάδα καπιταλιστών πιέζει για τη λύση που δεν καταστρέφει την ίδια, αλλά τους ανταγωνιστές της. Για μια τέτοια σύγκρουση διαμορφώνουν τις συμμαχίες τους.

***

Είναι η ώρα που τα λαϊκά στρώματα πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε κάθε ιδεολόγημα που προέρχεται από την αστική τάξη, να μη δεχτούν τη «συμπάθεια» των αστών.

Είναι η ώρα πιο δυνατά να ακουστεί «την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία». Είναι η ώρα να βάλει πλώρη ο λαός για τη δική του εξουσία.

Βήματα σ' αυτή την κατεύθυνση έχουν ήδη γίνει, να προστεθούν κι άλλα. Η μάχη θα δίνεται σε όλα τα επίπεδα. Και στο χώρο παραγωγής άμεσα με τον καπιταλιστή. Και στον πολιτικό χώρο όπου δε θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο την κυβέρνηση, αλλά και όλους τους άλλους που σπεύδουν να δώσουν χέρι βοηθείας στο σύστημα.

Σήμερα περισσότερο από χτες θα ενταθούν οι προσπάθειες να αφοπλιστεί το λαϊκό κίνημα. Να δεχτεί λύσεις που θα το πηγαίνουν πίσω. Ηδη κάθε πικραμένος εμφανίζει και μια λύση: Από τις «λαϊκές τράπεζες» ως τους «λαϊκούς καπιταλιστές».

Επιμέρους, αλλά αποκαλυπτικό: Την ώρα που απαιτείται ταξική συσπείρωση για να αντιμετωπιστούν οι καπιταλιστές, βγαίνει η ΓΣΕΕ και διακηρύσσει πως πρέπει οι εργάτες να νοιάζονται για το πώς θα γίνει βιώσιμη η καπιταλιστική ανάπτυξη. Σ' αυτό ομονοούν όσοι στη ΓΣΕΕ δήθεν διαφωνούν στις επιμέρους λύσεις. Ολοι μαζί παλεύουν για ένα: Να θεωρήσουν οι εργαζόμενοι ως «ο γέγονε» ό,τι έχουν πάθει, να στοιχηθούν πίσω από αυτόν ή τον άλλον σωτήρα, να πάρει μια ανάσα το σύστημα κι αύριο πάλι εδώ είμαστε να ανακαλύψουμε καινούριους λόγους για καινούριες θυσίες.

Καμιά θυσία πια. Τα πράγματα πάνε ήδη κατά διαβόλου. Δεν είναι που δεν αντέχει άλλο σφίξιμο το ζωνάρι, δεν είναι που κλείνουν σχολειά για να ανοίξουν φυλακές, δεν είναι που πετάνε στον Καιάδα όσους δεν είναι καλοί πελάτες στα νοσοκομεία. Είναι που όλα αυτά είναι μόνο η αρχή για ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή εργατικής δύναμης. Είναι που οι καπιταλιστές αντλούν εφεδρείες, για να χτυπήσουν την εργατική τάξη, μέσα από την εργατική τάξη. Αυτή η αιμορραγία δε θα σταματήσει αν δεν έρθουν τα πάνω κάτω. Και για να γίνει αυτό, μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Τον διακήρυξε το ΚΚΕ: Να μετρήσει το μπόι του ο λαός, να αντεπιτεθεί, να τους νικήσει.

Δεν είναι τυχαίο που ο μόνος τίτλος χτες στις εφημερίδες που έδινε ελπίδα και προοπτική για την εργατική τάξη ήταν αυτός στον «Ριζοσπάστη».

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ