Από «διαχειριστές» χορτάσαμε...

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το τελευταίο «σκετσάκι» που παίζεται στα ΜΜΕ ακούει στον τίτλο «ασυντόνιστη κυβέρνηση», «ανήμπορη κυβέρνηση», «διστακτική κυβέρνηση» κ.ο.κ.

Με τον τρόπο αυτό εισάγεται από το παράθυρο η γνωστή θεωρία πως όσα τραβάει ο ελληνικός λαός οφείλονται στην αδυναμία «ορθής διαχείρισης» της κρίσης εκ μέρους των αρμοδίων.

Την παραπάνω προπαγάνδα ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά ενάντια στην «κακή διαχείριση» της ΝΔ.

 Την ίδια προπαγάνδα εφαρμόζει τώρα η ΝΔ ενάντια στην «κακή διαχείριση» του ΠΑΣΟΚ. «Αλλη» διαχείριση, λιγότερο «νεοφιλελεύθερη», περισσότερο «κεϋνσιανή», με «καλύτερο μείγμα» του κρατικού και δημόσιου τομέα, εισηγούνται και ορισμένοι αριστεροφανείς του δημόσιου λόγου.

*

Η επιμονή στην «διαχειριστική» προσέγγιση της κρίσης δεν υπαγορεύεται μόνο από τις κομματικές αντιπαραθέσεις και αντιπαλότητες. Δεν είναι επίσης μια «ελληνική» τακτική. Ακολουθείται εντός και εκτός Ελλάδας από τα αστικά κόμματα και τις φιλικές τους δυνάμεις.

Η επιχείρηση εγκλωβισμού των λαϊκών στρωμάτων στην αναζήτηση «ικανότερου διαχειριστή», ο οποίος θα αμβλύνει τάχα τα δεινά που υφίστανται τα λαϊκά στρώματα, αποσκοπεί να μείνουν στο απυρόβλητο τα πραγματικά αίτια της κρίσης.

Επιδίωξη είναι να μην γίνεται αντιληπτό ότι

η αντιλαϊκή πολιτική δεν είναι αποτέλεσμα «πράσινης» ή «γαλάζιας», «κεντροαριστερής» ή «κεντροδεξιάς», «σοσιαλδημοκρατικής» ή «φιλελεύθερης» γραμμής, αλλά το αποτέλεσμα της ταξικής γραμμής και της συνειδητής επιλογής όλων των εκπροσώπων της ολιγαρχίας, ανεξαρτήτως χρώματος.

*

Πίσω από την «διαχειριστική» προσέγγιση του προβλήματος επιδιώκεται να ξεστρατίσει η λαϊκή οργή, να μην φτάσει σε εκείνο το επίπεδο ωρίμανσης που θα αμφισβητήσει το σύστημα της εκμετάλλευσης, αλλά να ξεθυμαίνει, να γίνεται ακίνδυνη και τελικά να παγιδεύεται σε μια ατέρμονη διαδρομή από τον Αννα στον Καϊάφα.

Μέσω αυτής της τακτικής, οι τραγικές για το λαό συνέπειες της κρίσης αποδίδονται στον «α» ή τον «β» διαχειριστή, γεγονός που διευκολύνει την πλουτοκρατία να συνεχίζει την αντιλαϊκή της πολιτική, είτε εκπροσωπείται από τον «α» είτε εκπροσωπείται από τον «β» διαχειριστή.

*

Ομως, η απειλή εξανδραποδισμού που βιώνει ο ελληνικός λαός δεν εκπορεύεται από το «χρώμα» των εκάστοτε κυβερνητικών ταγών, ούτε από το «ιδεολογικό» τους πρόσημο. Εκπορεύεται από το ταξικό τους πρόσημο.

Το ταξικό πρόσημο του ΠΑΣΟΚ ήταν που καθόρισε την πολιτική του παγώματος των μισθών και συντάξεων το 1985.

Το ταξικό πρόσημο της ΝΔ ήταν που καθόρισε το «0+0=14%» επί Μητσοτάκη.

Το ταξικό πρόσημο του ΠΑΣΟΚ ήταν που αμέσως μετά επέβαλε την λιτότητα για «να μπούμε» και μετά για να «μην βγούμε» από την ΟΝΕ.

Το ταξικό πρόσημο της ΝΔ ήταν που αργότερα έφερε την λεγόμενη «ήπια προσαρμογή».

Και τώρα είναι πάλι το ταξικό πρόσημο του ΠΑΣΟΚ που η ίδια αντιλαϊκή πολιτική ακολουθείται και επιτείνεται μέσω μνημονίου.

*

Το ίδιο ακριβώς ισχύει σε κάθε καπιταλιστική γωνιά του πλανήτη.

Για παράδειγμα, οι Γερμανοί εργαζόμενοι βιώνουν μια υπερδεκαετή περίοδο βάρβαρης λιτότητας.

Αυτή η πολιτική διατηρείται απαρέγκλιτα καθ' όλο το προηγούμενο διάστημα, κι όταν στην κυβέρνηση βρίσκονταν οι σοσιαλδημοκράτες, κι όταν ακολούθησε η συγκυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών - χριστιανοδημοκρατών, και σήμερα που τη σκυτάλη κρατά η κυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών - φιλελεύθερων.

Ανάλογη είναι η εμπειρία πέραν του Ατλαντικού.

Οι Αμερικανοί εργαζόμενοι βλέπουν τη ζωή τους να καταβυθίζεται είτε στην προεδρία των ΗΠΑ ήταν ο «νεοφιλελεύθερος» Μπους, είτε τώρα που έχει αναλάβει ο «νεοκεϋνσιανός» Ομπάμα, ο οποίος μόλις προχτές ανακοίνωσε κοινωνικές περικοπές ύψους 750 δισ. δολαρίων (!) σε βάθος 12ετίας (!) με πρόσχημα το υψηλό χρέος (αυτό κάτι μας θυμίζει).

*

Η απόδραση και η έξοδος επομένως των εργαζόμενων από αυτό τον φαύλο κύκλο δεν θα υπάρξει όσο θα συνεχίζουν να αναζητούν «καλυτέρευση» μένοντας στα ίδια. Πιστεύοντας όποιον εμφανίζεται κάθε φορά σαν «ο λιγότερος κακός», που πάντα μετά από λίγο αποδεικνύεται ότι είναι εκείνος που τους οδηγεί ακόμα βαθύτερα στο«μη χειρότερα».

Πρέπει να πάψουν να αναθέτουν τη διαχείριση της ζωής τους στους ίδιους εκείνους διαχειριστές που η τάξη των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, έχει αναγορεύσει σε διαχειριστές των δικών της συμφερόντων.

Η εργατική τάξη δεν μπορεί να εκπροσωπείται ούτε να έχει την αυταπάτη της «ορθής διαχείρισης» από τους διαχειριστές της τάξης που την καταπιέζει, της τάξης που φορτώνει το λαό με χρέη, του κόβει μισθούς και τον χρεοκοπεί.

Οι εργαζόμενοι έχουν μια μόνο επιλογή:

Να πάψουν να είναι «διαχειρίσιμοι» από τους εκμεταλλευτές τους, να τους ανατρέψουν σαρώνοντας το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης μαζί με το αστικό πολιτικό του προσωπικό, και να γίνουν οι ίδιοι οι διαχειριστές των υποθέσεών τους.