Χωρίς ντροπή...

Τουλάχιστον προκλητικό το δημοσίευμα πριν από λίγες μέρες της εφημερίδας «ΝΕΑ» με τίτλο: «Οι τεχνικές για να γίνει η απόλυση μια νέα αρχή - Πώς να διαχειριστείτε την απώλεια εργασίας»...

Είναι προφανές τι πραγματεύεται. Με τη βοήθεια μιας «ειδικού», οργανωτικής ψυχολόγου και συμβούλου εργασίας, υποδεικνύει στους ανέργους ότι πρέπει να συμβιβαστούν με τη νέα τους ...ιδιότητα και - προς Θεού! - να μη διοχετεύσουν την οργή τους στους «εργοδότες», αλλά να την καταπιούν ...δημιουργικά! 

Να χειριστούν το σοκ και την άρνηση, το φόβο και τον πανικό, το θυμό, «μπροστά σε άλλους δεν δυσφημείς τον προηγούμενο εργοδότη γιατί αυτό δεν θα αρέσει στον επόμενο», να αντιμετωπίσουν τις προσδοκίες, παραδεχόμενοι ότι «το να βρουν δουλειά είναι ζήτημα προσωπικής ευθύνης», να αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη, μεταξύ άλλων, «φροντίζοντας τον εαυτό τους, την οικογένεια, τους φίλους τους, ξεκινώντας σπορ» κ.ά...

Ούτε ίχνος τσίπας απ' τις φυλλάδες των αστών. 

Τη δουλειά τους βέβαια κάνουν. 

Σε περίοδο κρίσης του καπιταλισμού, που η προϋπάρχουσα ανεργία διογκώνεται, προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν, εμπαίζοντας εργαζόμενους και ανέργους με το χειρότερο τρόπο και προσφέροντας τάχα στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης διέξοδο εκτόνωσης σε όφελος του συστήματος και σε βάρος τους, με εξυπνακίστικα τρικ, για να συνηθίσουν να ζουν στην πείνα. 

Οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν ακριβώς το αντίθετο απ' αυτό που τους συμβουλεύουν οι άρπαγες του προϊόντος του μόχθου τους. 

Να μην καταπιούν την οργή τους. 

Να τη μετουσιώσουν σε υλική δύναμη ανατροπής του συστήματος που γεννά και διογκώνει την ανεργία. 

Να μη συμβιβαστούν ούτε με την ανεργία, ούτε με τη μισή δουλειά, ούτε με τη δουλειά χωρίς δικαιώματα. 

Να οργανωθούν, να παλέψουν, να περάσουν στην αντεπίθεση για να συντρίψουν το σύστημα που τους θέλει είτε εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα είτε ανέργους με «βουλωμένο» στόμα, να επιρρίπτουν την ευθύνη για την ανεργία σε οτιδήποτε άλλο εκτός απ' αυτούς στους οποίους ανήκει. 

Το να απολαμβάνουν οι άνθρωποι του μόχθου όσα τους αξίζουν και δικαιούνται δεν είναι ατομική υπόθεση. Είναι υπόθεση συλλογική. Είναι υπόθεση ανειρήνευτης ταξικής πάλης. 

Δημοσιεύματα όπως αυτό των «Νέων» θέλουν αυτό να το κρύψουν, θέλουν να βολοδέρνουν οι άνθρωποι του μόχθου στα αδιέξοδα ενός συστήματος και να μην αποκτήσουν συνείδηση ότι υπάρχει διέξοδος, ότι μπορεί να την επιβάλουν με τον αγώνα τους.