Ενοχοποιούν το λαό για το χρέος της πλουτοκρατίας...

«Ακόμα και η φαινομενικά πιο αριστερή πρόταση μπορεί να γίνει εργαλείο στα χέρια του αντιπάλου, αυτό όμως δε σημαίνει να φτάσεις και στο άλλο άκρο, να αγνοήσεις την αξία ανάδειξης αριστερών εναλλακτικών προτάσεων στην κρίση, όπως για παράδειγμα κάνει το ΚΚ στην Ελλάδα. Συνεπώς το δίλημμα προτάσεις ή κοινωνικές αντιστάσεις είναι ψευδές. Το ένα δυναμώνει το άλλο, και μας οδηγεί διαρκώς σε καλύτερες θέσεις.

Οι εναλλακτικές προτάσεις - διεκδικήσεις της αριστεράς αποτελούν σκαλοπάτι για την αναζήτηση συνολικής προοδευτικής διεξόδου, σκαλοπάτι για την συνολική αλλαγή - ανατροπή του μοντέλου παραγωγής και οικονομίας που γεννά την κρίση. Είναι προτάσεις που ανοίγουν το δρόμο για την υπέρβαση της οικονομίας των αγορών στην κατεύθυνση μιας οικονομίας των ανθρώπινων και των κοινωνικών αναγκών».

Μ' αυτά τα λόγια ο Αλ. Τσίπρας επιχείρησε τις προάλλες να δικαιολογήσει τη συμμετοχή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) στην αναζήτηση από τη μεριά του κεφαλαίου εναλλακτικών λύσεων για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης και του δημόσιου χρέους, το οποίο αποτελεί συνέπεια της πολιτικής υπέρ της πλουτοκρατίας και έχει για μήτρα του την ίδια στρατηγική που γέννησε την κρίση.

Με καραμπινάτες λαθροχειρίες και ακροβατισμούς, ο ΣΥΝ απολογείται και προσπαθεί να κρυφτεί για το γεγονός ότι οι προτάσεις που αρθρώνει έχουν όλες στον πυρήνα τους τη διαχείριση του χρέους, αποσπασμένο από την πολιτική που το δημιούργησε. Ο ΣΥΝ και το ΚΕΑ διαχωρίζουν σκόπιμα τον καπιταλιστή - δανειστή από τον καπιταλιστή - δανειζόμενο. Οι δήθεν «εναλλακτικές προτάσεις» τους ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό με εκείνες που «ζυμώνουν» και προωθούν ισχυρές μερίδες της πλουτοκρατίας στην Ελλάδα και την ΕΕ, με στόχο να διασφαλίσουν τα γενικότερα συμφέροντά τους από την καταστροφή κεφαλαίου, που είναι αναγκαία για να ξεπεραστεί - έστω και πρόσκαιρα - η κρίση.

Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΝ και το ΚΕΑ θεωρούν δεδομένη την αστική εξουσία και απευθύνονται σε αυτή με προτάσεις εντός των τειχών του συστήματος, βαφτίζοντάς τες «αριστερές» και «ριζοσπαστικές», ακριβώς για να κρύψουν ότι η μόνη ριζοσπαστική διέξοδος σήμερα για το λαό είναι να μην αναγνωρίσει στη συνείδησή του το χρέος της πλουτοκρατίας και των κομμάτων του, και στη βάση αυτή να συγκεντρώσει δυνάμεις για να αντιπαλέψει τα χειρότερα που έρχονται, στην προοπτική της ανατροπής της εξουσίας που τα επιβάλλει.

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ και οι οπορτουνιστές του ΚΕΑ, στριμωγμένοι από την πολιτική κριτική του ΚΚΕ και τα αδιέξοδα της στρατηγικής τους, ισχυρίζονται ότι με το να αναζητούν τρόπους που εξασφαλίζουν στο κεφάλαιο φτηνότερο δανεισμό και άρα ισχυροποιούν την εξουσία του, δίνουν διέξοδο στο λαό και βοηθούν το κίνημα!

Η στρατηγική τους είναι επιζήμια για τα λαϊκά στρώματα. Αφήνουν στο απυρόβλητο την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, που δημιουργεί τις κρίσεις, και πασχίζουν να συμβάλουν στη συζήτηση για τη μείωση του χρέους, καθιστώντας το σε «νούμερο 1» πρόβλημα για το λαό, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δεν έχει καμιά ευθύνη για τη δημιουργία, άρα και για την αποπληρωμή του.

Διαχρονικός ο ρόλος τους

Ο ΣΥΝ και οι σύμμαχοί του στην ΕΕ αναζητούν κομμάτι στη διαχείριση του καπιταλισμού και αναβαθμισμένο ρόλο στο αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτό κάνουν άλλωστε από το 1968, με το μανδύα δήθεν της «ανανέωσης», της αναπαλαίωσης δηλαδή του καπιταλισμού. Αυτό φανερώνουν οι προτάσεις τους για το χρέος, και συνολικά οι αναλύσεις τους για την καπιταλιστική κρίση, την οποία βαφτίζουν και αυτοί «κρίση χρέους», όπως κάνουν και τα αστικά κόμματα.

Ποιες είναι όμως αυτές οι «εναλλακτικές προτάσεις - διεκδικήσεις της αριστεράς», οι οποίες, σύμφωνα με τον ΣΥΝ και το ΚΕΑ, «αποτελούν σκαλοπάτι για την αναζήτηση συνολικής προοδευτικής διεξόδου, σκαλοπάτι για τη συνολική αλλαγή - ανατροπή του μοντέλου παραγωγής και οικονομίας που γεννά την κρίση»;

Τις περιέγραψε αναλυτικά ο Γ. Δραγασάκης στο συνέδριο για το χρέος που διοργάνωσαν οι οπορτουνιστές την περασμένη βδομάδα στην Αθήνα. Μεταξύ άλλων, ζητάνε να επιτραπεί ο κατευθείαν δανεισμός των κρατών από την ΕΚΤ, να δημιουργηθεί κοινός μηχανισμός δανεισμού για την έκδοση ευρωομολόγων, να μετατραπεί μέρος των εθνικών χρεών σε κοινό ευρωπαϊκό χρέος, να γίνει διαγραφή, αδρανοποίηση ή επαναγορά μέρους του χρέους, με τους πόρους ενός φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και να εξασφαλιστεί αναπτυξιακή ώθηση, μέσα από έναν ενισχυμένο προϋπολογισμό και νέους θεσμούς, διαφανείς και δημοκρατικά ελεγχόμενους.

Στο σύνολό τους, είναι προτάσεις που έχουν ήδη κατατεθεί στη συζήτηση που διεξάγεται στους κόλπους της πλουτοκρατίας και του πολιτικού της προσωπικού, σε μια προσπάθεια να διαχειριστούν με ελεγχόμενο τρόπο τις συνέπειες από τη συμμετοχή στην - ανισόμετρα αναπτυσσόμενη - οικονομία της ΕΕ χωρών με υψηλά δημοσιονομικά χρέη.

Κάθε καπιταλιστική κυβέρνηση αναζητά φθηνότερο χρήμα για την ντόπια αστική τάξη, οι δανειστές ζητάνε να εξασφαλίσουν τα χρήματα και τους τόκους τους και όλοι μαζί, με δεδομένα τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, προσπαθούν - ελεγχόμενα προς το παρόν και στη βάση του αδυσώπητου νόμου της ανισομετρίας - να επιμερίσουν κέρδη και ζημιές από την αναπόφευκτη απαξίωση κεφαλαίων.

Η συζήτηση αυτή αποκτά επείγοντα χαρακτήρα για το κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές του ενώσεις σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, όπου οξύνονται οι αντιθέσεις παγκόσμια και στο εσωτερικό της Ευρωένωσης. Σ' αυτή την αναζήτηση λύσεων προς όφελος της πλουτοκρατίας συμμετέχουν ο ΣΥΝ και το ΚΕΑ και αυτή τους τη στρατηγική επιλογή προσπαθούν να την παρουσιάσουν σαν «κρίκο» και σκαλοπάτι που δήθεν ριζοσπαστικοποιεί τις αγωνιστικές διαθέσεις και οδηγεί σε «συνολική αλλαγή - ανατροπή του μοντέλου παραγωγής και οικονομίας που γεννά την κρίση». Στην πραγματικότητα, κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Απαλλαγή από την εξουσία του κεφαλαίου

Ο ΣΥΝ και το ΚΕΑ βάζουν το ένα ψέμα πάνω στο άλλο και αναπαράγουν αυταπάτες, επιδιώκοντας, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, να εγκλωβίσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε αιτήματα και διεκδικήσεις κομμένες και ραμμένες στα συμφέροντα των μονοπωλίων. Αυτή είναι άλλωστε διαχρονικά η στρατηγική και ο ρόλος τους, σε αναφορά και με τη σοσιαλδημοκρατία. Στην περίπτωση της διαχείρισης του χρέους, σκόπιμα κρύβουν ότι η κρίση είναι του καπιταλισμού και ότι το χρέος και η κρίση έχουν την ίδια πηγή: Το κεφάλαιο και την πολιτική που το υπηρετεί.

Σκόπιμα κρύβουν ότι δανειστές και δανειζόμενοι είναι στην ίδια όχθη, απέναντι στο λαό, τα δικαιώματα του οποίου καρατομούν για χάρη της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Στο λαό χρεώνουν την αποπληρωμή του χρέους, είτε αυτό είναι «κουρεμένο», είτε ακούρευτο, είτε υποθηκευμένο στην ΕΚΤ, είτε εκφρασμένο σε ευρωομόλογα, και πάει λέγοντας.

Απαλλαγή από το χρέος για το λαό δε σημαίνει αυτό να μετριαστεί ή να μηδενιστεί. Ούτε να διαιρεθεί σε «νόμιμο» και «παράνομο», όπως ζητάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προτείνοντας τη συγκρότηση κοινοβουλευτικής επιτροπής για τον έλεγχο του χρέους. Με τέτοια τερτίπια βάζουν το λαό στη γωνία και του ζητάνε να αποδεχτεί σαν δικό του το κομμάτι του χρέους που θα κριθεί «νόμιμο», με βάση τα κριτήρια που θέτει μια αστική κυβέρνηση και άρα το κεφάλαιο.

Απαλλαγή του λαού από το χρέος σημαίνει να φύγει από τη μέση το κεφάλαιο που αναπαράγει τα χρέη και τις κρίσεις. Η ομολογία του Γ. Παπανδρέου ότι «και χρέος να μην είχαμε, τα μέτρα θα τα παίρναμε» αντανακλά τον πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου και δεν είναι θέμα «μοντέλου της οικονομίας και της παραγωγής», όπως λέει ο πρόεδρος του ΣΥΝ. Οσο τα μονοπώλια κατέχουν τα μέσα παραγωγής, όποιον διαχειριστή και αν επιλέξουν, η κατάσταση θα παραμένει ίδια για το λαό, στο βαθμό που δεν ανατρέπεται η εξουσία τους.

Ο ΣΥΝ και το ΚΕΑ κάθε άλλο παρά πρόταση ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων και κοινωνικοποίησής τους έχουν. Γι' αυτό η στρατηγική τους και οι προτάσεις που εδράζονται σ' αυτή δεν είναι απλά εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο αντίπαλος, όπως εξυπνακίστικα προσπαθεί να παρουσιάσει τα πράγματα ο Αλ. Τσίπρας, για να ξεπεράσει την κριτική του ΚΚΕ. Αντίθετα, είναι κομμάτι της στρατηγικής του αντιπάλου, το οποίο καλείται να διεκπεραιώσει ο οπορτουνισμός σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος και της αναγκαίας όσο ποτέ ριζοσπαστικοποίησής του.

Π.