Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΕΡΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥ...

Η κυβέρνηση προπαγανδίζει την πολιτική της ως μονόδρομο για να βγει η οικονομία από την κρίση και για την ανάπτυξη που θα ωφελήσει και το λαό.

 Ποια είναι η πραγματικότητα;

   Η κυβέρνηση, τα αστικά επιτελεία και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου όταν μιλούν για έξοδο από την οικονομική κρίση και ανάπτυξη, εννοούν ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, δυνάμωμα του κεφαλαίου. Ταξική η οικονομία, ταξική και η ανάπτυξη, άρα σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού. Μάλιστα, συζητούν μέτρα για ένταση της ανταγωνιστικότητας που θα φέρει την ανάπτυξη που σημαίνει ακόμη φτηνότερη εργατική δύναμη, άρα ακόμη περισσότερα κέρδη, ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Τα μέτρα που έχουν παρθεί και αυτά που έρχονται, όπως π.χ. παραπέρα μείωση μισθών και συντάξεων, έχουν ήδη εξαγγελθεί, αυτό σημαίνουν και έχουν μόνιμο χαρακτήρα.

   Η κυβέρνηση ήδη έχει προχωρήσει στην αντικατάσταση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων με τις επιχειρησιακές, στην αύξηση των δοκιμαστικών περιόδων από δύο σε δώδεκα μήνες που σημαίνει απολύσεις χωρίς αποζημίωση, στα τετραήμερα και στα τριήμερα στην επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών στους μεγαλοεπιχειρηματίες, ή στη μείωσή τους για τους συνεπείς εργοδότες που δεν καθυστερούν να πληρώνουν στα ταμεία. Προχωρά στη γενικευμένη εμπορευματοποίηση Υγείας - Πρόνοιας με το νέο νομοσχέδιο, στο ροκάνισμα των επικουρικών συντάξεων και στην κατάργηση των ΒΑΕ, άνοιξε τη συζήτηση για κατάργηση της Κυριακής αργίας, επιβάλλει γενικευμένη ακρίβεια με αυξήσεις σε έμμεσους φόρους, ΦΠΑ, εισιτήρια και διόδια, σε απολύσεις συμβασιούχων στο δημόσιο, στο ενιαίο μισθολόγιο που θα μειώσει δραστικά τους μισθούς, ενώ η ανεργία καλπάζει. Αντίστοιχα, η πολιτική απελευθέρωσης σε διάφορους τομείς της οικονομίας όπως πρώην ΔΕΚΟ, κλειστά επαγγέλματα, προκειμένου να επενδύσει και να κερδοφορήσει το μεγάλο κεφάλαιο σ' αυτούς τους τομείς, χτυπά εργαζόμενους μέσω απολύσεων, μείωσης μισθών, και ξεκληρίζει αυτοαπασχολούμενους, μικρούς ΕΒΕ. Ταυτόχρονα, προχωρά σε ιδιωτικοποιήσεις σε ό,τι έχει απομείνει σε κρατική ιδιοκτησία. Αλλά αυτά τα μέτρα φτωχαίνουν εξαθλιώνουν εργαζόμενους, ενισχύουν το κεφάλαιο. Αυτή η πολιτική γενικεύεται σε Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Γερμανία, κ.λπ.,

   Να γιατί η σύγκρουση των εργαζομένων με το κεφάλαιο, τα κόμματά του, την ΕΕ και με αυτές τις επιδιώξεις είναι αναπόφευκτη. Και η απεργία είναι βήμα που μπορεί να δώσει ώθηση, πρέπει να την κάνουμε να δώσει ώθηση στην αντεπίθεση, στη ρήξη. Αλλωστε, ο πλούτος που παράγεται στη χώρα, μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών, των μικροπαραγωγών, αν καταργηθεί το κέρδος, δηλαδή η καπιταλιστική ιδιοκτησία, αν γίνει λαϊκή, κοινωνική ιδιοκτησία και η Ελλάδα να αποδεσμευτεί από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Τότε δε θα υπάρχουν και ανάπτυξη σε όφελος του λαού θα υπάρχει.

  Ρωτάνε κάποιοι: Μπορεί η Ελλάδα να σταθεί μόνη της; Βεβαίως μπορεί, αλλά χωρίς τους καπιταλιστές, με λαϊκή εξουσία. Η Ελλάδα διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής, των μέσων παραγωγής, του εμπορικού δικτύου και ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης σύγχρονης τεχνολογίας. Διαθέτει έμπειρο και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση και πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό. Διαθέτει αξιόλογες πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, που είναι σημαντικό πλεονέκτημα για την παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων. Εχει το μεγάλο πλεονέκτημα να μπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές ανάγκες, αλλά και για το εξωτερικό εμπόριο. Διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών. Χρειάζεται κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κεντρικός σχεδιασμός, εργατικός λαϊκός έλεγχος. Ετσι θα αναπτύσσονται η βιομηχανία, η αγροτική παραγωγή χωρίς κρίσεις, ικανοποιώντας όλες τις λαϊκές ανάγκες. Δίπλα στην κοινωνική παραγωγή θα υπάρχει και η συνεταιριστική παραγωγή για τους μικροπαραγωγούς. Αυτός είναι ο δρόμος του λαού.