Δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι για την τάξη στην υπηρεσία της οποίας έχουν τεθεί κάτι τέτοιες πένες η ύπαρξη του ΚΚΕ, η δράση του, η πολιτική του πρόταση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, για τη λαϊκή εξουσία, είναι πράγματι εφιάλτης. Τους κατατρέχει στον ύπνο και στον ξύπνιο τους, κάθιδροι προσπαθούν να τον «ξορκίσουν», αυτογελοιοποιούμενοι κιόλας αφού είναι οι ίδιοι που στήνουν στον τοίχο όποιον αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, προφανώς γιατί ο εφιάλτης που ζει σήμερα ο λαός είναι προϋπόθεση για να ζουν οι ίδιοι τα όνειρά τους. Ομως, ο δικός τους «εφιάλτης» είναι το δικό μας «όνειρο». Αυτό που πασχίζουν με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, να αποτρέψουν, είναι την ίδια στιγμή αυτό που εμείς, όσοι συνειδητά ενταχθήκαμε στο ΚΚΕ και χιλιάδες άλλοι που συμπορεύονται μαζί μας, παλεύουμε με νύχια και με δόντια, με όλη μας την ψυχή να γίνει πραγματικότητα.
Δεν ξέρουμε, και δε μας ενδιαφέρει κιόλας, αν οι πάσχοντες από αντικομμουνισμό έχουν καταλάβει και τι έχουν καταλάβει για το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, που δε διαχωρίζεται σε παλιό και νέο - όπως ύπουλα προσπαθεί ο αρθρογράφος να το διαχωρίσει - που περηφανεύεται για τη συνέχεια και για το ότι κρατά ψηλά τις αξίες, τις αρχές, τα ιδανικά του τιμημένου κόμματος της εργατικής τάξης, αδιάκοπα απ' την ίδρυσή του ως σήμερα. Μας αρκεί που ο λαός, η εργατική τάξη της χώρας έχουν καλά καταλάβει ότι είναι το μοναδικό κόμμα που μάχεται για τα δίκια τους, που αντιπαλεύει χωρίς καμία ταλάντευση, καμία υποχώρηση στον ταξικό αντίπαλο την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που μοχθεί για την άλλη κοινωνία, η οποία στο κέντρο της θα έχει τον εργαζόμενο και τις ανάγκες του, την κοινωνία την απαλλαγμένη απ' την καπιταλιστική εκμετάλλευση και τα παράσιτα που ρουφάνε το αίμα του λαού.
Η ανιδιοτέλεια, η αυτοθυσία, η προσφορά για το συλλογικό του λαού καλό, για να «ξεκολλήσει» η ρόδα της Ιστορίας απ' τα λασπόνερα του καπιταλισμού και να προχωρήσει μπροστά προς το «βασίλειο της ελευθερίας», ήταν, είναι και θα είναι οι τίτλοι τιμής κάθε κομμουνιστή. Ηταν αυτά που έπλασαν χιλιάδες ήρωες που όταν χρειάστηκε έδωσαν και τη ζωή τους για το λαό και την πατρίδα. Το καθήκον απέναντι στην εργατική τάξη, στους καταπιεζόμενους και εκμεταλλευόμενους κινεί το Κόμμα και τα μέλη του και δεν αποτιμάται σε χρήμα. Αυτό, βέβαια, είναι αδύνατον να το κατανοήσουν όσοι διαπαιδαγωγήθηκαν με τις αρχές και τις αξίες μιας τάξης που βασίζει την εξουσία της στη στυγνή εκμετάλλευση, που αποθεώνει τον ατομισμό, τον φιλοτομαρισμό, την αντίληψη του «αξία ζωής είναι το χρήμα, γι' αυτό δουλεύω, και δουλεύω για τους καπιταλιστές ενάντια στο λαό» και την αντίληψη του «πατάω επί πτωμάτων». Εφιάλτης λένε η προοπτική που ο λαός θα διαφεντεύει τον τόπο και την τύχη του. Οπως εφιάλτης ήταν για τους πολιτικούς τους προγόνους κάποτε το να παλέψουν για την πατρίδα και το λαό και να δώσουν και τη ζωή τους αν χρειαζόταν. Τότε στην Κατοχή που άλλοι έγιναν δωσίλογοι και ταγματασφαλίτες και άλλοι κατέφυγαν στα ζεστά σαλόνια του Καΐρου. Τότε πρόδωσαν, λούφαξαν, σάλπαραν σε πιο ήσυχα μέρη. Σήμερα οι επίγονοί τους συκοφαντούν και προβοκάρουν.
Τα μέλη του ΚΚΕ κάνουν «ταμείο» με τη συνείδησή τους και το λαό, για το αν έπραξαν όσα έπρεπε και μπορούσαν για να πάνε ένα βήμα παραπέρα τους στόχους του Κόμματος, κι όχι με την τσέπη τους. Εχουν επίγνωση της ευθύνης και γνώση ότι κανένα ουσιαστικό βήμα δεν μπορεί να γίνει προς τα εμπρός, δίχως κόστος, θυσίες και προπάντων σκληρή δουλειά. Και το αντιστάθμισμα είναι η ικανοποίηση που νιώθουν όταν ανταποκρίνονται στην ευθύνη τους και στο καθήκον να γίνουν πραγματικότητα οι εφιάλτες των μανδραβέληδων και όσων αυτοί εκφράζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου