Ολάντ: «Δεν υπάρχουν πια κομμουνιστές στην Γαλλία»

Η λεγόμενη τηλεμαχία «ντιμπέιτ» ανάμεσα στον απερχόμενο Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και τον υποψήφιο των «Σοσιαλιστών, Φρανσουά Ολάντ, προβαλλόταν ως το «μέγα γεγονός» και αναμενόταν να ξεκινήσει μετά τις 10 η ώρα Ελλάδας. Πρόκειται για μια παράσταση των δύο διαχειριστών να εμφανίσουν ότι έχουν «διαφορές» για να κρύψουν τη συμφωνία στη στρατηγική, δηλαδή την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου. Σύμφωνα με όσα διαρρέονταν, ο Σαρκοζί θα υιοθετούσε ακόμη πιο αντιδραστικό λόγο, με σειρά ξενοφοβικών και ρατσιστικών μέτρων που έχουν διατυπωθεί από την Μαρίν Λεπέν (για να δελεάσει τους ψηφοφόρους του «Εθνικού Μέτώπου») και θα κατηγορούσε τον Ολάντ ως «επικίνδυνο αριστερό».

Ολάντ: «Δεν υπάρχουν πια κομμουνιστές στην Γαλλία»

Το πόσο ...επικίνδυνος είναι ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός αποδεικνύεται και από το εξής γεγονός: πριν τον α' γύρο, μιλώντας σε ξένους δημοσιογράφους, ο Ολάντ είχε υποστηρίξει ότι «δεν υπάρχουν πια κομμουνιστές στη Γαλλία, ή έστω είναι πολύ λίγοι, και έτσι δεν υπάρχει λόγος φόβου». Η αποστροφή του αναφερόταν στη συμμετοχή του Γαλλικού ΚΚ στην κυβέρνηση Μιτεράν, τα πρώτα χρόνια της ανάδειξής του στην προεδρία και τη συμμετοχή στην καπιταλιστική διαχείριση, που οδήγησε στη στήριξη της κυβέρνησης Ζοσπέν (συμμετείχε στην επέμβαση της Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας) ή το να ψηφίζουν οι ...κομμουνιστές τον «δεξιό» Σιράκ για να μη βγει ο «ακροδεξιός» Λεπέν το 2002.

Σήμερα, το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ και η συμμαχία του «Αριστερού Μετώπου» με τον Μελανσόν στηρίζουν τον Ολάντ ενισχύοντας, όπως κάνουν και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, τις αυταπάτες περί «ανθρώπινου καπιταλισμού». Αυτή η χρεοκοπημένη στρατηγική δίνει το δικαίωμα σε αστούς, όπως ο Ολάντ, να θεωρούν ότι έχουν ξεμπερδέψει με τους κομμουνιστές στη Γαλλία. Βέβαια, και στη Γαλλία και αλλού όπου τα ΚΚ ενσωματώθηκαν στο σύστημα γεννιούνται νέες δυνάμεις, που με εργαλείο τον Μαρξισμό - Λενινισμό αντιπαλεύουν τον εκφυλισμό.

Ταυτόχρονα, ο Ολάντ επιμένει να «ρίχνει ματιές» και προς την ακροδεξιά του «Εθνικού Μετώπου», που πλέον εκτός από το ρόλο του «απορροφητικού μαξιλαριού» για τη λαϊκή δυσαρέσκεια και του μηχανισμού εγκλωβισμού ανώριμων συνειδήσεων, έχει αναδειχθεί σε ρυθμιστή της εκλογικής αναμέτρησης. Οσο για το πλέον χρησιμοποιημένο επιχείρημά του περί «αναδιαπραγμάτευσης του Δημοσιονομικού Συμφώνου» που αξιοποιείται ιδιαίτερα και εδώ στην Ελλάδα από ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά παζάρια για λογαριασμό της γαλλικής αστικής τάξης που δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα του λαού.