ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΠΕΡΙ «Ανάπτυξης»...

Ευρωπαϊκή Επιτροπή έσπευσε να παρέμβει στη συζήτηση περί ανάπτυξης, που κορυφώνεται με αφορμή τις δηλώσεις Ολάντ, διευκρινίζοντας ότι η ΕΕ διαθέτει ήδη σχέδιο για την ανάπτυξη, τη στρατηγική «Ευρώπη 2020», την οποία πρότεινε το 2010 και ενέκριναν τα κράτη - μέλη και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο ίδιος ο Μπαρόζο, είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ότι «δεν τίθεται ζήτημα είτε δημοσιονομική σταθερότητα ή ανάπτυξη. Χρειαζόμαστε και τα δύο», επιβεβαιώνοντας ότι το ένα συμπληρώνει το άλλο στο τσάκισμα του λαού, για τη σωτηρία των μονοπωλίων. Αρα, ανάπτυξη στην ΕΕ σημαίνει λιτότητα και μείωση μισθών και δικαιωμάτων από τη μια, επιδοτήσεις και προνόμια από την άλλη, αφού, όπως λέει η Κομισιόν, άμεσα σχεδιάζονται μεγάλα ευρωπαϊκά δάνεια υποδομών, αυξημένος ρόλος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και επιδοτήσεις στα μονοπώλια μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Ο λαός δεν έχει τίποτα καινούριο να περιμένει από την ανάπτυξη που ευαγγελίζονται και στην Ελλάδα οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, αλλά και οι οπορτουνιστές, που καλλιεργούν φρούδες προσδοκίες στη γραμμή του σοσιαλδημοκράτη Ολάντ. Ο Γάλλος υποψήφιος των σοσιαλδημοκρατών, δηλώνει προεκλογικά ότι θα ζητήσει αλλαγές στο νέο «δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας», που προβλέπει αυστηρή λιτότητα. Σε συνέντευξή του, όμως, στο περιοδικό Der Spiegel στις αρχές Απρίλη, αναγνώρισε ευθαρσώς ότι «ορισμένες πτυχές του συμφώνου είναι λογικές» και ότι «δεν θα αμφισβητήσει τα πάντα, αλλά θα προσθέσει μια ενότητα για την ανάπτυξη χωρίς την οποία είναι πεπεισμένος ότι καμία αναδιάρθρωση των δημόσιων οικονομικών δεν θα είναι δυνατή»! «Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα για την ανάπτυξη στο δημοσιονομικό σύμφωνο», είναι η ακριβής δήλωσή του στο Spiegel.

Ο Ολάντ λέει ψέματα ότι το σύμφωνο δεν προβλέπει τίποτα για την ανάπτυξη. Η αλήθεια είναι ότι στη Σύνοδο Κορυφής που συζητήθηκε το νέο δημοσιονομικό σύμφωνο τον περασμένο Μάρτη (1-2/3/2011), το πρώτο θέμα στην ατζέντα των 27 ήταν μια δέσμη μέτρων για την ανάπτυξη, στην οποία μεταξύ άλλων προβλέπεται: -- Νομοθέτηση «βελτιωμένων μηχανισμών διαμόρφωσης μισθών». Δηλαδή, σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα, κατάργηση κλαδικών συμβάσεων και επιδομάτων, αφήνοντας ουσιαστικά τον καθορισμό των μισθών στην αγορά και στις αδηφάγες ορέξεις των εργοδοτών. -- Νομοθεσία που «θα καθιστά τις προσλήψεις ευκολότερες και πιο ελκυστικές για τους εργοδότες». Με παραπέρα μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» (καρατόμηση των ασφαλιστικών εισφορών). Νέες επιχορηγήσεις προς τους επιχειρηματίες, προκειμένου να προσλαμβάνουν τζάμπα εργαζόμενους, κατάργηση κάθε έννοιας σύμβασης για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας κ.ά. -- Προγράμματα με «ενεργές πολιτικές για την αγορά εργασίας, ιδίως με σκοπό την ενίσχυση της συμμετοχής των νέων, των γυναικών και των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας». Πρόκειται ουσιαστικά για προγράμματα «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας» με πενιχρούς μισθούς και δικαιώματα, μερικής απασχόλησης και «πράσινων θέσεων εργασίας», όπως επιτακτικά ζητούν τα μονοπώλια. -- «Δομικές μεταρρυθμίσεις για αύξηση της ανταγωνιστικότητας». Μέσω της επέκτασης των προγραμμάτων εκ περιτροπής εργασίας, σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα του εργαζόμενου, γενικευμένη κατάργηση του σταθερού ωραρίου κ.ά.

Αυτά είναι τα «αναπτυξιακά» μέτρα που προωθεί η ΕΕ και είναι φανερό ότι στο σύνολό τους συνιστούν ένταση της επίθεσης ενάντια σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο από εργασιακά και άλλα δικαιώματα στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Παραμυθιάζουν το λαό ότι μια άλλη «διαχείριση» στη χώρα του και με συσχετισμό υπέρ της σοσιαλδημοκρατίας, η ΕΕ μπορεί να αλλάξει ρότα. Ο λάος το έχει ξαναδεί το έργο και πρέπει να αξιοποιήσει την πείρα του. Αλλαγές προς όφελός του μπορούν να έρθουν, μόνο αν με την πάλη του και ισχυρό ΚΚΕ αλλάξει τους συσχετισμούς σε εθνικό επίπεδο και κερδίσει την εξουσία από τους αστούς, κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια. Γι' αυτή την προοπτική παλεύει το ΚΚΕ και καλεί το λαό, στις 6 του Μάη, να δείξει και με την ψήφο του ότι δεν σκιάζεται και δεν «τσιμπάει» στις αυταπάτες περί δήθεν «καλής» και «κακής» διαχείρισης ενός συστήματος σάπιου και ξεπερασμένου. Να γκρεμίσει στην κυριολεξία το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, να προσπεράσει τα αναχώματα, να βγάλει και στην κάλπη πανίσχυρο το ΚΚΕ.