Σ' αυτόν τον ...υπέροχο ναό της αστικής δημοκρατίας, στα χρόνια του μεταπολεμικού καπιταλισμού της ψηφιακής εποχής, πολλή βρώμα πλάκωσε απ' τα σκαλιά ως το ιερό του κεφαλαίου. Σαράφηδες πουλάνε κι αγοράζουνε λαούς και κοινωνίες τυλιγμένες σε χαρτιά ανώνυμων τίτλων. Η τεράστια επιστημονική και τεχνολογική παγκόσμια περιουσία αλλάζει χέρια και συμπυκνώνεται σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα που τρέφουν λογαριασμούς, αφήνοντας νηστικούς τους ανθρώπους όπου Γης. Στο προαύλιο, τα παιδάκια μαθαίνουν να παίζουν μπάλα με ανθρώπινα κεφάλια κομμένα σύριζα στο πηγούνι, βαρβαρόπουλα μιας νέας εποχής που τα καμαρώνουν αποκτηνωμένοι γονείς. Η επιτυχία και η πρόοδος στις μέρες μετριέται με φόνους εξ ορισμού ανεξιχνίαστους και μαζικούς.
Το φραγγέλιο δεν το 'πιασε ακόμη ο λαός. Δεν αναποδογύρισε τους πάγκους των εμπόρων. Μπαινοβγαίνει και προσκυνάει τις αγορές, έχοντας προσαρμοστεί στην ιδέα «μια εταιρεία μια χώρα»... Κι έγιν' ο κόσμος μια χαψιά, άθροισμα εξαθλιωμένων χωριών που αγωνίζονται να γίνουν δορυφόροι των μεγάλων κάστρων του καπιταλισμού της οικονομικής νεοφεουδαρχίας. Σε μια γωνιά γεμάτη γαλανά νερά, βράχια
ανθισμένα μέσα στη θάλασσα, με αμπέλια και ελιές, με ωραίους νεκρούς στα σπλάχνα της τέχνης της ζωής ικανούς να διδάξουν γενεές επί γενεών να σκέφτονται, στο παιχνίδι της ροής των κερδών μπήκε κι ο αιφνίδιος θάνατος της διαλεκτικής. Οι Ιησουίτες της πολιτικής αναζητούν έναν εκατομμυριούχο βουλευτή νόμιμο (!) που έβγαλε ανήθικα (!) τα λεφτά του έξω απ' το χωριό και τα πήγε στο κάστρο, στο οποίο του είπαν ότι ανήκει. Κι αυτό το βάφτισαν εξωτερικό. Και ψάχνει το πόπολο στα σκουπίδια να φάει, στα χαρτιά να μάθει τι έχασε απ' τα ματωμένα δικαιώματα που κέρδισε στα χωράφια, και τις φάμπρικες, και τα γραφεία, κι αλλάζει προτεραιότητα μυρίζοντας τον αέρα σα σκυλί, μην και τον βρει και τον ξεσκίσει στις βρισιές και τις μούντζες. Το χρήμα στη θέση του. Στο καταφύγιό του. Στην τραπεζούλα και την επενδυσούλα του. Γέμισε ο τόπος κολοκοτρωναίους που περπατάνε ξυπόλυτοι με περικεφαλαία, πυρπολώντας ως καρνάβαλο τη λογική και σφίγγοντας τη γραβάτα σε μίμηση θυσίας. Εχουν πέραση ετούτον τον καιρό οι εγχώριες τροίες, τα ξύλινα αλογάκια μα προπάντων οι Ιφιγένειες διάδοχοι των εξαθλιωμένων προτεκτοράτων. Μια χώρα των μακάρων παίζεται στα ζάρια της πραγματικότητας. Ιλιγγιώδες σπορ ο εθισμός στη ναυτία. Ν' ακούς την κυρίαρχη επικράτεια της τηλοψίας, την αγράμματη κι απολίτιστη νομενκλατούρα να πουλάει έκπληξη για το κακό που βρήκε τον κόσμο με χορηγό την ίδια.
ανθισμένα μέσα στη θάλασσα, με αμπέλια και ελιές, με ωραίους νεκρούς στα σπλάχνα της τέχνης της ζωής ικανούς να διδάξουν γενεές επί γενεών να σκέφτονται, στο παιχνίδι της ροής των κερδών μπήκε κι ο αιφνίδιος θάνατος της διαλεκτικής. Οι Ιησουίτες της πολιτικής αναζητούν έναν εκατομμυριούχο βουλευτή νόμιμο (!) που έβγαλε ανήθικα (!) τα λεφτά του έξω απ' το χωριό και τα πήγε στο κάστρο, στο οποίο του είπαν ότι ανήκει. Κι αυτό το βάφτισαν εξωτερικό. Και ψάχνει το πόπολο στα σκουπίδια να φάει, στα χαρτιά να μάθει τι έχασε απ' τα ματωμένα δικαιώματα που κέρδισε στα χωράφια, και τις φάμπρικες, και τα γραφεία, κι αλλάζει προτεραιότητα μυρίζοντας τον αέρα σα σκυλί, μην και τον βρει και τον ξεσκίσει στις βρισιές και τις μούντζες. Το χρήμα στη θέση του. Στο καταφύγιό του. Στην τραπεζούλα και την επενδυσούλα του. Γέμισε ο τόπος κολοκοτρωναίους που περπατάνε ξυπόλυτοι με περικεφαλαία, πυρπολώντας ως καρνάβαλο τη λογική και σφίγγοντας τη γραβάτα σε μίμηση θυσίας. Εχουν πέραση ετούτον τον καιρό οι εγχώριες τροίες, τα ξύλινα αλογάκια μα προπάντων οι Ιφιγένειες διάδοχοι των εξαθλιωμένων προτεκτοράτων. Μια χώρα των μακάρων παίζεται στα ζάρια της πραγματικότητας. Ιλιγγιώδες σπορ ο εθισμός στη ναυτία. Ν' ακούς την κυρίαρχη επικράτεια της τηλοψίας, την αγράμματη κι απολίτιστη νομενκλατούρα να πουλάει έκπληξη για το κακό που βρήκε τον κόσμο με χορηγό την ίδια.
Εβλεπα, τις προάλλες, τυχαία μια αστυνομική σειρά απ' αυτές που παράγει με τη σέσουλα το πραιτόριο των πανίσχυρων ηλιθίων της βιομηχανικής ιδέας περί το σύγχρονο κόσμο. Μια εταιρεία αγροτική στην Αμερική απειλείται με κλείσιμο απ' τους αγαθούς μπάτσους, επειδή χρησιμοποιώντας μεταλλαγμένους σπόρους και χωράφια δίπλα σε βουστάσια, ένα στα πεντακόσια γεύματα με προϊόντα της μπορεί να εμπεριέχει το βακτήριο της αλλαντίασης. Δυο νέα παιδιά πεθαίνουν. Τρώγοντας σαλάτα και οικολογικό χάμπουργκερ. Σε εστιατόριο του καστροχωριού, σαν τα χάνια του μεσαίωνα ένα πράμα. Οταν βρίσκεται η άκρη του νήματος στο έγκλημα της τροφικής αλυσίδας, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας λέει: «Αν έφτιαχνα τροφή με καθαρό τρόπο οι άνθρωποι θα πείναγαν. Ενας νεκρός στους πεντακόσιους είναι μικρό τίμημα για να φάνε οι υπόλοιποι». Κι ο καθαρόμπατσος του απαντά: «Ναι αλλά έχουν δικαίωμα να ξέρουν τι τρώνε». Και παίρνει την υπέροχη απάντηση αντάξια των μεγάλων τραγικών: «Δεν θέλουν να ξέρουν άνθρωπέ μου! Μόνο να τρώνε θέλουν!».
Την επομένη των 199 «ναι σε όλα», γέμισε ο τόπος μοιρολόγια για την πείνα. Ανακαλύφθηκαν νοικοκυριά με... «ολική ανεργία» που ζουν χρόνια τώρα χωρίς ηλεκτρικό. Ανακαλύφθηκε η ανομία στα πανεπιστήμια ως καινούργια ονομασία της αντίστασης στη μετατροπή τους σε σούπερ μάρκετ. Στη Χαλυβουργία κατέβηκαν ναζί για συμπαράσταση. Νερό, σκατά, λεφτά και αίμα. Μόνο να τρώνε ήθελαν, λένε οι ανθρωποφάγοι κι οι δυο Πακιστανοί, που βρέθηκαν τυλιγμένοι με μια κουβέρτα από τη μυρουδιά της σήψης, σ' ένα διαμέρισμα στον Αϊ-Παντελεήμονα... Κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά πώς, τώρα, θα νοικιαστεί; Ε! όλο και κάποιος εκατομμυριούχος θα βρεθεί να θυσιαστεί παίζοντας τον ενοικιαστή.
Καρνάβαλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου