Χρήσιμα συμπεράσματα

Yπάρχουν ζητήματα, σκέψεις κι ερωτηματικά που η τρέχουσα κρίση του καπιταλισμού τα φέρνει με οξύτητα στην επικαιρότητα. Ενα κορυφαίο από αυτά είναι η προ εικοσαετίας ανατροπή του σοσιαλισμού, που γνωρίσαμε τον εικοστό αιώνα. Πολλοί μιλούν για ανθρώπινο θαύμα που κατάφερε να φέρει πολλά βήματα μπροστά την κοινωνική εξέλιξη. Αυτή η σκέψη θα δυναμώνει και θα πλαταίνει αφού η καπιταλιστική κρίση έχει μονιμότερο χαρακτήρα. Στις μέρες μας ζωντανή αφορμή για παρόμοιες σκέψεις είναι η θύμηση της ενοποίησης των τότε δυο Γερμανιών που στην ουσία ήταν η ανατροπή και η απορρόφηση της ανατολικής Λαϊκής Γερμανίας από τη δυτική καπιταλιστική.

Πολλά ειπώθηκαν τότε από τη διεθνή καπιταλιστική προπαγάνδα που άναψαν απατηλές προσδοκίες. Οσοι μιλούσαν τότε για τον κίνδυνο αναβίωσης μιας μιλιταριστικής Γερμανίας του οικονομικού ιμπεριαλισμού αποτελούσαν περιθώριο. Σήμερα η ενοποιημένη καπιταλιστική Γερμανία έγινε ο οικονομικός πάτρωνας
τοκογλύφος της Ευρώπης. Με αυξημένο, μάλιστα, μιλιταριστικό ιμπεριαλιστικό ρόλο εξαιτίας των αποφάσεων να αρθούν οι στρατιωτικοί περιορισμοί που της επιβλήθηκαν με την ήττα του ναζιστικού καθεστώτος.

Εξελίχθηκε σε ιμπεριαλιστικό οικονομικό χωροφύλακα της Ευρώπης με τη μέθοδο του οικονομικού ελέγχου, της πρωτοκαθεδρίας των μονοπωλίων της. Είναι ιμπεριαλιστική δύναμη με λόγο και ρόλο δίπλα στις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και μαζί με την ιμπεριαλιστική Γαλλία διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία. Μετά από αυτή την εξέλιξη απόκτησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η πορεία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού για την παγκόσμια ειρήνη. Αυτό με δεδομένο ότι και οι άλλες ιμπεριαλιστικές ευρωπαϊκές δυνάμεις όπως π.χ. η Ιταλία εξακολουθούν να κρατούν μερίδιο παρεμβάσεων, επιρροών, ακόμη κι ανοιχτών επεμβάσεων. Το σύνολο όλων αυτών των εξελίξεων, αναβιώνει σκέψεις κι αναμνήσεις που ασκούν αργή, αλλά σταθερή έλξη για την Σοβιετική Ενωση και το πρώην σοσιαλιστικό στρατόπεδο, παράγοντα προόδου για την ανθρωπότητα. Μπορούν να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα με την πείρα που έχει συσσωρευτεί.

H Ρωσία της νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης του 1917 και μετέπειτα η Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατίων μπαίνει εκ των πραγμάτων στη ζυγαριά της σύγκρισης με την τωρινή νεοκαπιταλιστική Ρωσία. Τώρα ο ρωσικός λαός δεν έχει να αγωνιστεί και να πολεμήσει όπως προηγούμενα για τις σοσιαλιστικές βάσεις της πατρίδας του. Ούτε για την ελευθερία άλλων λαών. Ο αναδυόμενος ρωσικός ιμπεριαλισμός γίνεται ο συνεταίρος κάθε εκμεταλλευτικής τάξης του πλανήτη, ταυτόχρονα όμως και ανταγωνιστής της. Η σοβιετική πολιτική ειρήνης έμεινε στις παρακαταθήκες των επαναστατικών παραδόσεων του προλεταριάτου. Ο προσωρινός αποπροσανατολισμός του διεθνούς εργατικού κινήματος από τις αστικές ηγεσίες που ήρθαν στα πράγματα, και τους συμβιβασμένους στο σύστημα και τους θιασώτες ενός ανύπαρκτου «ανθρώπινου καπιταλισμού, το οδηγεί στην υποταγή και την υποχώρηση. Αυτό όμως δεν μπορεί παρά να είναι προσωρινό. Η αφύπνιση ακόμη και μικρών «επαναστατικών νησίδων», οι ταξικές κι ευρύτερες λαϊκές πρωτοβουλίες είναι ανάγκη επιβίωσης για το λαϊκό κίνημα σε κάθε ξεχωριστή χώρα και το επαναστατικό εργατικό κίνημα διεθνώς.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ