Το ΚΚΕ στα τελευταία χρόνια έδωσε πολλές μάχες, μικρές και μεγάλες.
Πολέμησε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, συνολικά την ΕΕ και τη στρατηγική της.
Πολέμησε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την ιμπεριαλιστική ειρήνη.
Εδωσε μεγάλες μάχες με την εργοδοσία και τους εκπροσώπους της στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Πολέμησε την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της. Βρέθηκε απέναντι αποφασιστικά στις λεγόμενες αναδιαρθρώσεις σε όλους τους κρίσιμους τομείς στην εκπαίδευση, στην Υγεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση κ.α. Πολέμησε με αρχές και θέσεις τη συκοφαντία και διαστρέβλωση των επαναστάσεων του 20ού αιώνα και το κορυφαίο επίτευγμά τους, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Ρωσία και σε πολλές άλλες χώρες.
Σε όλες αυτές τις μάχες και σε πολλές άλλες εξέφραζε αμετακίνητα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης απέναντι στα μονοπώλια, στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Εδωσε δύναμη και προοπτική στο εργατικό λαϊκό κίνημα και χάραξε το δρόμο για τη νίκη του. Κατάκτησε σημαντικές θέσεις, κύρος, δύναμη σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Δε θα υπήρχαν αυτά τα αποτελέσματα αν δεν πολεμούσε σθεναρά, με ιδεολογική συνέπεια και αδιαλλαξία τον πιο ύπουλο και επικίνδυνο, για τις τύχες του εργατικού κινήματος, αντίπαλο. Τον οπορτουνισμό, το συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο σε όλα τα πεδία.
Στο θεωρητικό - ιδεολογικό, στο πολιτικό, στο μαζικό κίνημα, στις καθημερινές μάχες.
Εναν αντίπαλο που σε κάθε κρίσιμη μάχη σκορπούσε τη σύγχυση, τον
αποπροσανατολισμό, το συμβιβασμό, την ηττοπάθεια και ήταν σύμμαχος, στυλοβάτης και αιχμή της επίθεσης του συστήματος απέναντι στο ΚΚΕ, στην ιδεολογία, στην πολιτική του, στη δράση του. Ηταν σύμμαχος και στήριγμα της επίθεσης του κεφαλαίου και των κομμάτων του στο εργατικό κίνημα, στο ΚΚΕ, στο ΠΑΜΕ.
Από το 1968 ως τα σήμερα ήταν ένας διαρκής αγώνας για την υπεράσπιση των σκοπών του εργατικού κινήματος και την απαλλαγή του από αυταπάτες ότι μπορεί να έχει προοπτική με εκκλήσεις προς τους καπιταλιστές και την ΕΕ να γίνουν φιλεργατικοί, φιλολαϊκοί, με αυταπάτες ότι μπορούν να συνυπάρχουν καπιταλιστές και εργάτες στην ίδια κατεύθυνση.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως συνέχεια και εκφραστής αυτού του ρεύματος, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, παραμένει αμετακίνητος στη βασική του φιλοσοφία και στην πάγια τακτική του να καμουφλάρεται κάθε φορά στα νέα δεδομένα της ταξικής πάλης.
Είναι και παραμένει επικίνδυνος αντίπαλος για το εργατικό λαϊκό κίνημα και ισχυρός μοχλός της αστικής πολιτικής για την υπονόμευση της ταξικής πάλης.
Η αστική τάξη, το καπιταλιστικό σύστημα έχει κάθε λόγο και συμφέρον να στηρίζει αυτό το συμβιβαστικό, οπορτουνιστικό ρεύμα. Οι θέσεις και η πολιτική του δεν προκαλούν καμία ανησυχία. Αντίθετα, διευκολύνουν τον πόλεμό τους απέναντι στο ΚΚΕ, στο επαναστατικό κίνημα, στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης που τρέμουν και φοβούνται.
Για παράδειγμα, η θέση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομική κρίση εξυπηρετεί πολύ καλά την αστική πολιτική. Αντιστρέφουν πλήρως την πραγματικότητα, όπως κάνουν και οι αστοί.
Δεν προκάλεσαν το τσουνάμι, τα μνημόνια, το σεισμό της οικονομικής κρίσης. Οι σεισμοί προκαλούν τα τσουνάμια και όχι τα τσουνάμια τους σεισμούς. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση προκάλεσε το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων για την προστασία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και κερδοφορίας. Αθωώνουν πλήρως τον καπιταλισμό. Κρύβουν ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Ταυτίζονται με την αστική πολιτική για τη διέξοδο από την κρίση. Εχουν δώσει διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να θίξουν τα θεμέλιά της: Την ΕΕ, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και κερδοφορία.
Το αντιμνημονιακό μέτωπο είναι το απαραίτητο καμουφλάζ, για να καλύπτει την έλλειψη πολιτικής κα να συσκοτίζει τη συμπόρευση με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να πανηγυρίσει μια ενδεχόμενη νίκη του Ολάντ στη Γαλλία, όπως έκανε και σε προηγούμενα χρόνια σε ανάλογες περιπτώσεις. Μέχρι εκεί φτάνει η πολιτική του. Ουρά και στήριξη των ιμπεριαλιστών στους διάφορους ελιγμούς τους.
Οι εκλογές στις 6 του Μάη είναι μια ακόμα αναμέτρηση στον αγώνα με τις αστικές δυνάμεις και το στήριγμά τους στο εργατικό κίνημα τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αναμέτρηση αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον του εργατικού κινήματος.
Το πρόβλημα που κρίνεται στις εκλογές είναι αν το εργατικό κίνημα θα κάνει ένα ουσιαστικό βήμα μπροστά. Αν θα κατακτήσει μια νέα θέση μάχης απέναντι στην εργοδοσία και τα κόμματά της.
Αν θα μειωθεί αισθητά η επίδραση των κεφαλαιοκρατών στην εργατική τάξη και το κίνημά της. Αν θα γίνουν υπολογίσιμα βήματα στη χειραφέτηση των εργατών και στο συσχετισμό δύναμης απέναντι στο κεφάλαιο και τα κόμματά του. Αν θα γίνουν υπολογίσιμα βήματα στη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, τη μικρομεσαία αγροτιά.
Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ μπορεί να καταγράψει αυτές τις αλλαγές και να δώσει νέα δυναμική στην επιτάχυνσή τους. Κάθε άλλη ψήφος προσθέτει νέα εμπόδια στον αγώνα της εργατικής τάξης με τα μονοπώλια και το κεφάλαιο, ειδικά η ψήφος στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αποφασιστική αναμέτρηση και πρέπει να δοθεί με πείσμα και αυτοθυσία. Σε μικρογραφία μπορεί να συγκριθεί με τον αγώνα των χαλυβουργών του Ασπροπύργου.
Ο αγώνας τους επηρεάζεται από το συσχετισμό δύναμης στον κλάδο του μετάλλου. Σε όλα τα μεγάλα εργοστάσια του κλάδου η εργοδοσία, το μεγάλο κεφάλαιο κρατά καθηλωμένες τις εργατικές δυνάμεις, γιατί ελέγχει τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος.
Σε αυτές τις ηγεσίες, όπου κυριαρχούν η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, έχει χωμένη την ουρά του και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Αν δεν ανατραπεί αυτός ο συσχετισμός σε βάρος της εργοδοσίας δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Σήμερα, έχουν δημιουργηθεί καλύτερες προϋποθέσεις να υπάρξουν ανατροπές.
Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να δώσει λύση σε αυτό το κρίσιμο πρόβλημα.
Γι' αυτό και τρέμουν οι κεφαλαιοκράτες μπροστά σε μια ισχυροποίηση του ΚΚΕ.
Γι' αυτό και προτιμούν να έχουν απέναντί τους ως «αντίπαλο» τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και όχι ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου