Κάτω από άλλες συνθήκες, το χτεσινό αποκλειστικό πρώτο θέμα του «Ριζοσπάστη» θα ήταν τουλάχιστον αντικείμενο δημόσιας συζήτησης. Κάτω από άλλες συνθήκες...
Ομως, ακόμα και στην αναγγελία των πρωτοσέλιδων, που γίνεται στις πρωινές εκπομπές, οι εκφωνητές έσπευσαν να προσπεράσουν το θέμα με γρήγορη ανάγνωση του τίτλου.
Δεν κατάλαβαν; Δεν ήξεραν πώς να το χειριστούν; Τίποτα απ' αυτά.
Το πρωτοσέλιδο μιλά μόνο του: Η ΝΑΤΟική αρμάδα ετοιμάζεται να απλωθεί από την Ανατολική Μεσόγειο ως τον Περσικό και οι Ελληνες εφοπλιστές καλούνται, έναντι υψηλού τιμήματος, να προσφέρουν πλοία για ναύλωση. Πρόκειται για καθαρή προετοιμασία πολέμου με άμεση και αναβαθμισμένη εμπλοκή της Ελλάδας. Γι' αυτό και η σιωπή από τα αστικά ΜΜΕ.
Καταγράφεται η διαφορά, κοντά στις τόσες άλλες που μαρτυρούν ότι άλλος ο ρόλος των αστικών ΜΜΕ κι άλλος του εργατικού Τύπου, στο προκείμενο του «Ριζοσπάστη». Ρόλοι που καθορίζονται από την τάξη που καθένας υπηρετεί.
Μια διαφορά που διαπερνά όλη τη λειτουργία των ΜΜΕ, από την ιδιοκτησία ως τα στελέχη του που πασχίζουν να μυήσουν στην αστική προπαγάνδα και τον πιο νέο εργαζόμενο σ' ένα έντυπο, σ' ένα κανάλι, σ' ένα ραδιόφωνο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλοι παίρνουν μέρος στην αντιπαράθεση. Αλλο κάνει ο συντάκτης στο όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ κι άλλο ο αναλυτής στο Μέσο που προωθεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Η διαφορά είναι εξαιρετικά εμφανής στα ζητήματα της καπιταλιστικής κρίσης. Μ' αφορμή και τις γιορτινές μέρες, δύο σχολές αναδείχτηκαν.
***
Στη μια σχολή, η πραγματικότητα περιγράφεται με μαύρο δάκρυ. Αλλά η αιτία κρύβεται πίσω από το αποτέλεσμα. Ετσι, η πραγματικότητα παραμένει εκεί, δυνάστης. Και η εργατική τάξη άλαλη, τρομοκρατημένη μπροστά στα δεινά που έρχονται.
Οι εργάτες εμφανίζονται ως μέρος του προβλήματος σα να πέρασαν μόνοι τους την κόκκινη γραμμή της ανέχειας. Οι μειώσεις μισθών σαν φυσικό φαινόμενο. Και η αβεβαιότητα για το αύριο σαν ψυχολογικό πρόβλημα.
Το γενικό περιβάλλον, η μάχη μεταξύ ιμπεριαλιστών εμφανίζεται επίσης ως μια νομοτέλεια που μοιάζει με την εναλλαγή εποχών.
Για κερασάκι ένα γαργαλιστικό ρεπορτάζ για έναν από τους μεγιστάνες του πλούτου προσφέρει την αναγκαία «αντικαπιταλιστική νότα». Μόνο που δεν αναφέρεται πουθενά πως αυτός ο πλούτος είναι παράγωγο της αντεπανάστασης που η αστική προπαγάνδα ονομάζει «δημοκρατία», «ελευθερία», δηλαδή δημοκρατία και ελευθερία των αστών να πλουτίζουν από τη δουλειά των εργατών, κρατώντας τους στην ανέχεια. Γιατί, αυτός ο πλούτος κρύβει πίσω του τεράστια δυστυχία για τους λαούς της πρώην ΕΣΣΔ και πως ο ολιγάρχης, εκτός των άλλων, είναι κι ένας καλός χριστιανός, που, επειδή ο θεός τον πλούτισε, κάνει και τις αγαθοεργίες του. Καταλήγει έτσι αυτή η σχολή στο διά ταύτα: Κάτσε στ' αυγά σου, θεού θέλημα οι διαφορές.
***
Στην άλλη σχολή, αναζητούνται στην πραγματικότητα οι σχέσεις που τη διέπουν.
Ετσι, μέσα από την αποκάλυψη, φαίνεται και η δυναμική που αναπτύσσεται, όταν η εργατική τάξη αποφασίζει να τα βάλει με την αιτία, να καταργήσει τον δυνάστη.
Αυτό κάνει ο «Ριζοσπάστης».
***
Στην περίπτωση της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», εξαρχής ήταν καθαρό πως το θέμα δεν ήταν να γράψουμε μόνο τι επιδιώκει ο Μάνεσης, αλλά να δούμε τι σχέση έχει αυτό με όσα αξιώνουν στο σύνολό τους οι καπιταλιστές. Κύριο ήτανε να δούμε, επίσης, πώς σ' αυτήν την αντιπαράθεση θα ενισχυθεί εκείνη η πλευρά που δεν έχει απλά το δίκιο με ηθικολογικούς όρους, αλλά τεκμηριωμένα παράγει τον πλούτο και άρα της ανήκει.
Μέσα και από μια τέτοια αποκάλυψη, παράλληλα με τη δράση του συνόλου του ταξικού κινήματος, αναπτύχθηκε ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης, χιλιάδες εργάτες είδαν στην «Ελληνική Χαλυβουργία» το δικό τους εργασιακό χώρο, ενίσχυσαν την απεργία των χαλυβουργών, «ψήφισαν» μαζί με τους χαλυβουργούς τη συνέχεια της απεργίας, τώρα την επεκτείνουν σ' όλη την Αττική. Η προτροπή «να γίνει όλη η Αττική μια Χαλυβουργία» είναι κατεύθυνση που ανταποκρίνεται στα καθήκοντα της στιγμής, παράλληλα υπακούει σε μια στρατηγική που κηρύσσει πως οι εργάτες μπορούν χωρίς αφεντικά, αυτός πρέπει να 'ναι ο στόχος τους.
***
Μια από τις διαφορές ανάμεσα στην αστική δημοσιογραφία και την εργατική είναι ακριβώς εδώ. Οι καπιταλιστές δίνουν χιλιάδες ευρώ σε αναλυτές που καθημερινά σκορπούν απογοήτευση και ήττα στους εργάτες. Οι εργάτες παράγουν μέσα στους χώρους δουλειάς τους δικούς ανταποκριτές που πλουτίζουν την ύλη του «Ριζοσπάστη» με εκείνες τις πληροφορίες που αλλιώς δεν θα μπορούσαν να βγουν στη δημοσιότητα. Οι πληροφορίες «δένουν» με την επιστημονική θεώρηση της ταξικής πάλης και «κουμπώνει» στην πράξη ο κοινός παρονομαστής των εργατών στους χώρους δουλειάς και των συντακτών του «Ρ», η στρατηγική στόχευση: Ενάντια στα μονοπώλια, για την εργατική λαϊκή εξουσία.
Ετσι αναδεικνύεται μέσα από την τέτοια παρουσίαση - ανάλυση της πραγματικότητας το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια μάχη τάξης με τάξη.
Ο «Ρ», όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, κάνει καθαρή τη θέση του. Το ίδιο και ο αστικός Τύπος. Σ' αυτήν τη μάχη, κρίνονται και οι δημοσιογράφοι. Στον αστικό Τύπο για όσα βλέπουν και δεν παλεύουν, κόντρα στις δυσκολίες για να τα γράφουν, και στον εργατικό Τύπο για την αποτελεσματικότητα με την οποία εκτελούν την κοινωνική - ταξική παραγγελιά που έχουν χρεωθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου