Διαχείριση σε όλες τις πτώσεις...

«Οσο μεγαλώνουν τα ποσοστά μας στις δημοσκοπήσεις, τόσο μεγαλώνουν κι οι ευθύνες μας να ανταποκριθούμε στις ανάγκες της κοινωνίας» δηλώνει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης (περιοδικό «Βουλή και Ευρωβουλή»). 

Πώς, όμως, ορίζει τις «ανάγκες της κοινωνίας»; 

Απαντάει ο ίδιος: «Οι πολίτες ζητούν μια πολιτική ανάπτυξης, δικαιοσύνης, κοινωνικής αλληλεγγύης και δίκαιης κατανομής των βαρών». Και προφανώς, σαν θέση - πρόταση υπέρ της κοινωνίας, θεωρεί και αυτήν: «Εάν επιμείνουν σε αυτό το δρόμο το δίδυμο Μερκοζί, απειλείται όχι μόνο η κοινωνική συνοχή, αλλά και το εγχείρημα της Ευρωζώνης. Το πρόβλημα της ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής προοπτικής δεν είναι μόνο η ανάγκη δημοσιονομικού νοικοκυρέματος, αλλά η έλλειψη εργαλείων προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια κρίση χρέους που όλο και φουντώνει. Το ευρώ χρειάζεται όσα εργαλεία έχει το δολάριο, η βρετανική λίρα, το γιεν (...) μια κεντρική τράπεζα που να λειτουργεί ως δανειστής ύστατης καταφυγής, να τυπώνει χρήμα (...) Το χρέος των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας ή της Αγγλίας είναι πολύ μεγαλύτερο από το χρέος της Ευρωζώνης. Αλλά εκεί έχουν εργαλεία, τράπεζα, μηχανισμούς που τους επιτρέπουν να μην είναι τόσο ευάλωτοι στις επιθέσεις των αγορών όσο η Ευρωζώνη».

Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια και ομολογώντας επί της ουσίας ότι στόχος των οπορτουνιστών είναι να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων, ο Δ. Παπαδημούλης ισχυρίζεται αυθαίρετα ότι η «κοινωνία» είναι αυτή που ζητά έναν εξανθρωπισμένο καπιταλισμό και βάζει στο «στόμα» του λαού αιτήματα που θέτουν και υπερασπίζονται τμήματα του κεφαλαίου. Υπόσχεται φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, με εργαλεία που εφαρμόζουν άλλα καπιταλιστικά κράτη, πουλώντας αυταπάτες ότι ο λαός μπορεί να ευημερήσει, αρκεί να γίνουν ορισμένες ενδοκαπιταλιστικές διευθετήσεις που έχουν σχέση με τη διαχείριση του χρέους. Αρα, να παλέψουν μαζί εργάτες και αφεντικά για να εξασφαλίσει το κεφάλαιο επιπλέον εργαλεία διαχείρισης της κρίσης που το ίδιο προκάλεσε και ξεσπάει στις πλάτες του λαού. Διαχωρίζει μάλιστα τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις από τις «αγορές», για να τραβήξει τμήματα του λαού στο να ταυτιστούν με μια αστική διαχείριση, που θα κηρύξει δήθεν τον ανένδοτο στις «αγορές», καλλιεργώντας αυταπάτες για μέτρα περιορισμού της «ασυδοσίας» τους, όπως παρουσιάζουν οι οπορτουνιστές τη δράση των μονοπωλίων, για να θολώσουν τα νερά.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβει ότι η διατήρηση του καπιταλισμού είναι αυτό που τον ενδιαφέρει, γι' αυτό παλεύει για «κοινωνική συνοχή», που σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων ταυτίζεται με την ταξική συνεργασία, τον αφοπλισμό δηλαδή της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αγωνιά για τη διάσωση της ΕΕ και της Ευρωζώνης και μιλάει με τη γλώσσα των καπιταλιστών, υιοθετώντας την προπαγάνδα περί αναγκαίου δημοσιονομικού νοικοκυρέματος, δήθεν «κρίσης χρέους» κλπ. Επικαλείται σαν παραδείγματα άλλες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, των οποίων τα «εργαλεία» ζηλεύει και θέλει η ΕΕ να τα αποκτήσει, κρύβοντας ότι και σ' αυτές τις χώρες η κρίση είναι βαθιά και καπιταλιστική και πως οι λαοί τους κάθε άλλο παρά ωφελούνται από «εργαλεία» όπως αυτά που περιγράφει ο Παπαδημούλης και τα οποία κάνουν πιο επιθετικό το κεφάλαιο απέναντι στους εργαζόμενους και το λαό. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα λόγο να στοιχηθούν πίσω από μια ή την άλλη μερίδα τη πλουτοκρατίας, που προσπαθεί να τους πείσει ότι η δική της σωτηρία και ισχυροποίηση εν μέσω κρίσης, συμφέρει και το λαό, όπως προπαγανδίζει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Πάλη τώρα για το εμπόδισμα των βάρβαρων μέτρων, σε ρότα ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.