Εχοντας σαν βάση το μνημόνιο που υπέγραψαν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD),το Λαϊκό Κόμμα (CDS) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) με την τρόικα (Ευρωπαϊκή Ενωση - Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), η κυβέρνηση PSD-CDS προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την καπιταλιστική κρίση στην οποία οδηγήθηκε η χώρα λόγω της πλουσιοπάροχης χρηματοδότησης των μονοπωλίων του βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου, που εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες στην Πορτογαλία όπως και σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Τώρα, προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση και πάλι σε όφελος του κεφαλαίου, ελαχιστοποιώντας τις απώλειές του, εξαπολύεται μία ολομέτωπη επίθεση σε βάρος των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού.
Χαρατσώνουν το λαό για τα κέρδη του κεφαλαίου
Οι θυσίες που απαιτεί από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους η αστική κυβέρνηση στην Πορτογαλία, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα, γίνονται για την κερδοφορία των καπιταλιστών και αποσκοπούν να κάνουν ακόμα πιο φτηνή την τιμή της εργατικής δύναμης, ώστε το κεφάλαιο να ξεκινήσει από καλύτερη θέση όταν έρθει η φάση της ανάπτυξης.
Πάντως, η κρίση στη χώρα βαθαίνει. Ετσι, εκτιμάται πως η μείωση του ΑΕΠ θα φτάσει το 2,8% τον επόμενο χρόνο, αντί της εκτίμησης που είχε γίνει την άνοιξη για 2%, όταν η κυβέρνηση της χώρας είχε συμφωνήσει με την τρόικα στην υποτιθέμενη «βοήθεια» των 78 δισ. ευρώ. «Βοήθεια» που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τις λαϊκές ανάγκες. Στην Πορτογαλία, όπως και στην Ελλάδα, το ψευτοεπιχείρημα που χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση και τις άλλες αστικές δυνάμεις είναι ότι αν δεν περάσουν τα σκληρά μέτρα «δε θα εισπραχτούν τα χρήματα και δε θα μπορούν να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις».
Η κατάσταση στη χώρα είναι ήδη δραματική, όταν το ποσοστό κινδύνου φτώχειας, σύμφωνα με στοιχεία του Εθνικού Ινστιτούτου Στατιστικής, είναι της τάξης του 17,9%. Φυσικά, ο «κίνδυνος» είναι δύσκολο να ερμηνευτεί, καθώς η αστική στατιστική κρύβει, για παράδειγμα, τη συγκαλυμμένη ανεργία της ημιαπασχόλησης, ακόμα και ελάχιστων ωρών εργασίας τη βδομάδα, που ισοδυναμεί με φτώχεια και εξαθλίωση. Υπάρχουν, δε, πάνω από 2,7 εκατομμύρια Πορτογάλων που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας και επιβιώνουν ουσιαστικά επειδή λαμβάνουν κάποιες «κοινωνικές παροχές» από το κράτος (σε είδος ή σε χρήμα), παροχές που κυβέρνηση και αστική τάξη θέλουν να εξαλείψουν ή να μειώσουν δραστικά, ρίχνοντας και άλλες πολλές χιλιάδες Πορτογάλων στην εξαθλίωση.
Το 2011 όλες οι συντάξεις «πάγωσαν», ενώ οι τιμές μέχρι το Σεπτέμβρη φέτος ήδη αυξήθηκαν κατά 3,6%. Ακόμα, επιβλήθηκε ένας έκτακτος φόρος εισοδήματος, που ουσιαστικά χτυπάει μισθωτούς και συνταξιούχους, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν φέτος πάνω από 800 δισ. ευρώ σε φόρο εισοδήματος, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ίδιας της κυβέρνησης, ενώ εξαιρούνται τα εισοδήματα του κεφαλαίου (μετοχές, μερίσματα). Στο μεταξύ, ο επιπλέον φόρος εισοδήματος που θα εφαρμοστεί σε επιχειρήσεις με αυξημένα κέρδη και ο νέος υπολογισμός φόρου στα μεγάλα εισοδήματα αξιοποιείται ως «στάχτη στα μάτια» του λαού, καθώς τα ποσά που θα εξοικονομηθούν με τα παραπάνω είναι αστεία σε σύγκριση με τα χαράτσια που επιβάλλονται στους μισθωτούς και συνταξιούχους. Τα εισοδήματα των κεφαλαιοκρατών ή συνεχίζουν να απαλλάσσονται (στην πλειοψηφία τους) ή υπόκεινται σε φορολογικό συντελεστή της τάξης του 21,5% ή και χαμηλότερο.
Ταυτόχρονα, στις 11 του Νοέμβρη, υιοθετήθηκε σε πρώτη ανάγνωση από το Κοινοβούλιο της Πορτογαλίας ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2012, όπου περιέχονται ακόμα πιο βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, συνέχεια των προηγούμενων που ήδη εφαρμόζουν οι κυρίαρχες τάξεις της χώρας. Το κείμενο, που αποτελεί κήρυξη πολέμου στον πορτογαλικό λαό, υιοθετήθηκε χωρίς αντιδράσεις, καθώς η κεντροδεξιά κυβέρνηση του πρωθυπουργού Πάσος Κοέλιο διαθέτει πλειοψηφία 132 εδρών σε σύνολο 250. Το «αντιπολιτευόμενο» Σοσιαλιστικό Κόμμα, που διαθέτει 74 έδρες, απείχε από την ψηφοφορία, αιτιολογώντας ότι η αποχή «είναι ψήφος εμπιστοσύνης για τη συνέχιση της πορείας της χώρας στην Ευρωζώνη».
Και στην Πορτογαλία, όπως στην Ελλάδα, με το πρόσχημα της «δημοσιονομικής εξυγίανσης», επιβάλλονται βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Ετσι, τα λαϊκά στρώματα καλούνται και με τον προϋπολογισμό του 2012, να πληρώσουν μεγαλύτερο φόρο για τα προϊόντα, για το εισόδημά τους και για τα ακίνητα, ενώ, σύμφωνα με τις πληροφορίες που ήδη διαρρέονται στα πορτογαλικά ΜΜΕ, αναμένεται να καταργηθεί ο 13ος και 14ος μισθός των δημόσιων υπαλλήλων με μηνιαίες απολαβές άνω των 1.000 ευρώ. Στον ιδιωτικό τομέα, θεσπίζεται η ημερήσια αύξηση του ωραρίου κατά 30 λεπτά, ενώ η κυβέρνηση σχεδιάζει αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, που συμπεριλαμβάνουν ευέλικτες ώρες εργασίας και καθιστούν ευκολότερη την απόλυση.
Παράλληλα, ο οίκος «Fitch» προχώρησε στις 24 του Νοέμβρη σε υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Πορτογαλίας κατά μία βαθμίδα, από «BBB-» σε «BB+», με αρνητική προοπτική, ενώ πρόσφατα ανακοινώθηκε πως η ανεργία έφτασε στο 12,4% και προβλέπεται να φτάσει το 2012 το 13,4%, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που σαφώς υπολείπονται των πραγματικών.
Μαζική εργατική απάντηση στα αντιλαϊκά μέτρα
Με μία ιδιαίτερα μαζική και δυναμική 24ωρη γενική απεργία (στις 24 του Νοέμβρη), απάντησαν οι εργαζόμενοι στα βάρβαρα μέτρα, και τα νέα που έρχονται με τον προϋπολογισμό, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων (CGTP-IN) και της Γενικής Ενωσης Εργατών (UGT). Μεγάλα ήταν τα ποσοστά συμμετοχής στο δημόσιο τομέα, σε βιομηχανίες (κλωστοϋφαντουργία, αυτοκινητοβιομηχανία, μεταλλουργεία, ναυπηγεία κ.λπ.) σε επιχειρήσεις και τόπους δουλειάς, στις αερομεταφορές και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθώς και στα ταχυδρομεία, στον τομέα της Υγείας και της Εκπαίδευσης. Από το πρωί είχαν οργανωθεί απεργιακές φρουρές στους τόπους δουλειάς, ενώ έγιναν και συγκεντρώσεις το απόγευμα στη Λισαβόνα και σε άλλες πόλεις.
Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν, το βράδυ της 24ωρης απεργίας, οι γενικοί γραμματείς της CGTP και της UGT εκτιμώντας το αποτέλεσμά της, αποφάνθηκαν πως «ήταν η μεγαλύτερη απεργία όλων των εποχών, όπου μαζικά οι εργαζόμενοι εξέφρασαν την οργή και τη διαμαρτυρία τους για την άγρια επίθεση που δέχονται». Βεβαίως, και στην Πορτογαλία οι λαϊκοί αγώνες πρέπει να φουντώσουν και κυρίως, πέρα από τη διεκδίκηση αιτημάτων που θα ανακουφίζουν από τη σημερινή βαρβαρότητα, πρέπει να θέτουν το ζήτημα της αμφισβήτησης της εξουσίας των μονοπωλίων ως την ανατροπή της για να γίνουν τα λαϊκά στρώματα αφέντες του πλούτου που παράγουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου