Δεν είναι ανάξιοι οι ηγέτες της ΕΕ, όπως ακούμε, δεν υπολείπονται των προηγούμενων, ούτε τα πράγματα περιπλέχτηκαν περισσότερο γιατί οι ηγέτες της ευρωζώνης βρίσκονται σε διακοπές.
Αυτό που αποδεικνύεται είναι αυτό που εδώ και πολλά χρόνια λέει το ΚΚΕ και το επανέλαβε ακόμα πιο σταθερά με την έναρξη της κρίσης, ότι δεν υπάρχει αποτελεσματικό διαχειριστικό φάρμακο για την κρίση του καπιταλισμού. Και οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι και οι δημοκράτες των ΗΠΑ και οι ρεπουμπλικάνοι μπορεί να έχουν παραλλαγές διαχείρισης, το αποτέλεσμα όμως δεν πρόκειται να είναι αυτό που είχαμε πριν, στις αρχές της δεκαετίας του '70, όπου ο καπιταλισμός κατάφερνε να ξεπερνάει την κρίση του και να περνάει σε ανάπτυξη με ρυθμούς μεγαλύτερους από αυτούς που είχε πριν την κρίση.
Δεν υπάρχει γιατρειά για το καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτό που παρατηρούμε σήμερα δεν είναι οι ανάξιοι και απαθείς ηγέτες, αλλά ένας αμείλικτος πόλεμος μεταξύ τους, για το ποιο κράτος θα έχει τις μικρότερες απώλειες και για το ποιοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα έχουν τις μεγαλύτερες απώλειες.
Αποδείχθηκε επίσης ότι ήταν κυριολεκτικά φληναφήματα αυτά που ακούγαμε και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ότι υπάρχουν οίκοι αξιολόγησης φιλοαμερικανοί, κατά των ευρωπαίων. Όπως βλέπετε αυτοί οι οίκοι αξιολόγησης δεν είναι τίποτε άλλο παρά συνασπισμένοι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι οποίοι ενδιαφέρονται να διατηρήσουν την κερδοφορία τους και δεν έχουν ούτε αμερικάνικη στενά ιδεολογία, ούτε ευρωπαϊκή.
Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι το εξής: Ο ελληνικός λαός, οι λαοί της Ευρώπης και γιατί όχι οι λαοί όλου του κόσμου, θα κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια ή με μια απλή διαμαρτυρία ή με τυφλά ξεσπάσματα και θα παρακολουθούν τους ιμπεριαλιστές να τσακώνονται μεταξύ τους - συμφιλιωμένοι βεβαίως εναντίον των λαών - για το πώς θα διαχειριστούν την κρίση; Θα κάνουν δικό τους σύνθημα οι λαοί τη διάσωση της καπιταλιστικής οικονομίας και ιδιαίτερα του καπιταλιστικού πολιτικού συστήματος ή χειραφετημένοι και ριζικά αντίθετοι από το αστικό πολιτικό σύστημα θα αξιοποιήσουν τις τρύπες και τις αδυναμίες που έχει αυτό προκειμένου να κάνουν μια μεγάλη επέλαση και να υλοποιήσουν αυτό που η ζωή απαιτεί: Η δεύτερη δεκαετία και η τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα να γίνουν δεκαετίες κοινωνικών εξεγέρσεων, κοινωνικών επαναστάσεων. Όχι τυφλά ξεσπάσματα. Οι λαοί καλούνται και ο ελληνικός λαός βεβαίως που εμείς εδώ έχουμε ευθύνη, να επιδείξει την υπέρτατη αντοχή, τη διάθεση για θυσία που αυτά όμως θα βρίσκονται πάνω στη λεωφόρο που οδηγεί στην εργατική, στη λαϊκή εξουσία.
Επομένως αυτό που πρέπει να γίνει σήμερα είναι, στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, να παρεμποδίσουμε, να δυσκολέψουμε να περάσουν τα μέτρα. Η αναχαίτισή τους συνδέεται άμεσα με το δυσκόλεμα πρακτικά - γι' αυτό χρειάζεται σύσσωμος ο λαός να δράσει σε όλα τα μέτωπα - και να δημιουργήσουμε ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα ούτως ώστε να ανοίξει ο δρόμος όπως λέμε της εργατικής λαϊκής εξουσίας.
Απορρίπτουμε κάθε πολιτική θέση, η οποία περιορίζεται να λέει «κάτω η κυβέρνηση» «κάτω το μνημόνιο». Όχι γιατί το σύνθημα «κάτω το ΠΑΣΟΚ» δεν είναι δίκαιο, όχι γιατί το σύνθημα «κάτω το μνημόνιο» δεν είναι επίσης δίκαιο, αλλά γιατί αυτά καθαυτά τα συνθήματα δεν ανοίγουν το δρόμο της νέας πολιτικής εξουσίας, αλλά αντίθετα είναι συνθήματα τα οποία μπορούν θαυμάσια να τα αξιοποιήσουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις προκειμένου να περάσουν την Α ή τη Β διαχείριση, την αναποτελεσματική τελικά, αλλά που θα έχει μία και μοναδική αποτελεσματικότητα: Να κερδίσουν χρόνο σε βάρος του λαϊκού κινήματος.
Επομένως δεν πρέπει να χαθεί πολύτιμος χρόνος. Ο Σεπτέμβρης, ο μήνας που θα νιώσουν και νέα λαϊκά τμήματα την καταιγίδα των μέτρων, πρέπει να γίνει ο μήνας της σύσσωμης παρεμπόδισης των μέτρων. Με διάφορους τρόπους. Σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στη γειτονιά, παντού. Αυτός ο αγώνας, κατά τη γνώμη μας, θα έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στο βαθμό που θα επιτευχθεί η ενότητα δράσης και η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού και στο βαθμό που εμπεδωθεί ακόμα πιο πλατιά και στέρεα η συμπόρευση με το ΚΚΕ. Είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που έχει δηλώσει ανοιχτά ότι δεν μετέχει στην αστική διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Μετέχει μόνο σε εκείνο το Μέτωπο που παλεύει ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, που προσπαθεί να έχει αποτελέσματα, οποιαδήποτε αποτελέσματα στην καθημερινότητα και αποτελεσματικότητα σήμερα είναι να παρεμποδίσεις να υλοποιούνται τα μέτρα».
Δημοσιογράφος: Υπάρχουν φωνές τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα για το λεγόμενο Ευρωομόλογο και τις θεσμικές αλλαγές συνολικά στην ΕΕ. Ποια είναι η θέση του ΚΚΕ;
Αλ. Παπαρήγα: «Το ευρωομόλογο, η οικονομική διακυβέρνηση όπως λέμε, το υπουργείο Οικονομίας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα απατηλά μέτρα της διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού. Ακόμα κι αν αυτά τα μέτρα έχουν μια αποτελεσματικότητα για το αστικό σύστημα, αυτή θα είναι ο πέλεκυς σε βάρος των λαών. Εμείς δεν υιοθετούμε τα φάρμακα της ενίσχυσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της διαχείρισης της κρίσης, πολύ περισσότερο που αυτά στρέφονται κατά των λαών. Το ευρωομόλογο μπορεί κάποια κράτη να το θέλουν και κάποια να μη το θέλουν, είναι η συνήθης διαμάχη ανάμεσα στα κράτη, ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους για το ποιος θα κερδίσει περισσότερο ή για το ποιος θα χάσει λιγότερο.
Και μόνο που τσακώνονται ποιος είχε πρώτος την ιδέα του ευρωομόλογου, την είπε ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, και μόνο που γίνεται αυτή η συζήτηση είναι ένας αποπροσανατολισμός του λαού. Πίσω από το ευρωομόλογο θα υπάρχουν καινούργια μέτρα. Αφού λένε το εξής, απευθύνονται στην Ιταλία και στην Ισπανία που δεν έχουν μνημόνιο: Προχωρήστε τις μεταρρυθμίσεις. Οι μεταρρυθμίσεις τι είναι; Τα πιο αντιδραστικά και βάρβαρα μέτρα εναντίον του λαού. Και είναι και οικονομικά και θεσμικά και κατασταλτικά».
Δημοσιογράφος: Όλο και περισσότεροι μετά τη συμφωνία στις Βρυξέλλες λένε ότι καθημερινά ανατρέπεται και αυτή καθαυτή η συμφωνία κι ότι από τέλη Αυγούστου αρχές Σεπτέμβρη τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ περισσότερο σε οικονομικό επίπεδο. Βλέπετε εκλογές;
Αλ. Παπαρήγα: «Είπαμε ότι πρόκειται για μια ήπια χρεοκοπία που θα ακολουθήσει και νέο γύρο κουρέματος, μέχρι το 50%, και ότι πρόκειται για μια συμφωνία η οποία είναι προσωρινή, συγκυριακή. Νομίζω όλα αυτά τα στοιχεία που ακολούθησαν και αυτά που ακούμε από τα επίσημα στόματα είναι ότι ο μηχανισμός της στήριξης της ελληνικής οικονομίας, είναι πολύ πιθανό να μη λειτουργήσει από τη στιγμή που θα χρειαστεί να στηριχθεί η Ιταλία, η Ισπανία, ενώ στην πόρτα είναι και η Γαλλία η οποία έχει μεγάλο πακέτο ιταλικών ομολόγων. Από εκεί και πέρα όταν τα σημάδια της κρίσης βρίσκονται και στην αμερικανική οικονομία καταλαβαίνετε τι γίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Επομένως, νομίζω ότι αυτή η συμφωνία για την Ελλάδα πολύ πιθανό να ακυρωθεί στην πράξη. Λέω είναι πολύ πιθανό. Μπορεί να ακυρωθεί μερικά και μπορεί να ακυρωθεί και εξολοκλήρου.
Για τις εκλογές. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτεται ο Παπανδρέου, νομίζω όμως ότι οι εκλογές θα σηματοδοτήσουν από την πλευρά των επιχειρηματικών ομίλων και της ευρωζώνης την ανάγκη για συνεργασία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και στήριξη από διάφορες γνωστές φτερούγες που υπάρχουν μέσα στο κοινοβούλιο. Επομένως, αν γίνουν εκλογές, και εμείς λέμε, αντί για δημοψήφισμα, πρέπει να γίνουν εκλογές, ο λαός πρέπει να σηματοδοτήσει ένα βαθύ ρήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Και αυτό σηματοδοτείται με αγώνες και πριν απ' όλα αλλά και με την ενίσχυση του ΚΚΕ.
Αυτό το λέμε, όχι γιατί μας ενδιαφέρει γενικά να ενισχυθεί το ΚΚΕ, και έχουμε το δικαίωμα να θέλουμε να δυναμώσουμε. Δεν είναι για εμάς αυτοσκοπός το δυνάμωμα. Πιστεύουμε ότι θα είναι ένα γερό χαστούκι και κυρίως μια γερή ανάσα στην πάλη για να δυσκολευτούν να περάσουν τα μέτρα και για να φωτίσει ο ορίζοντας της ριζικής πολιτικής αλλαγής».
Δημοσιογράφος: Υπό τις παρούσες συνθήκες πιστεύετε ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει κάποια περιθώρια αντίδρασης; Τι πιστεύετε ότι θα μπορούσε να κάνει;
Αλ. Παπαρήγα: «Πρώτο, η κυβέρνηση παίζει με τους κανόνες της ΕΕ. Μέσα σε αυτούς συμμετέχει ενεργά. Ακούγεται και λίγο αστείο ότι είναι δυνατό η ελληνική κυβέρνηση να πάρει πρωτοβουλίες διάσωσης της ευρωζώνης. Είναι αστείο, γιατί ξέρουμε ότι μέσα εκεί είναι ισχυρότερες δυνάμεις και οι αποφάσεις της ΕΕ έχουν τη σφραγίδα τους.
Η ελληνική κυβέρνηση πάνω απ' όλα διεκδικεί να έχει τις λιγότερες απώλειες η ελληνική πλουτοκρατία. Από τη στιγμή όμως που στηρίζει αυτό το σύστημα, οι διεκδικήσεις της δεν αφορούν το λαό. Και μάλιστα όσο πιο πολύ διεκδικεί η ελληνική κυβέρνηση, τόσο πιο πολύ δίνει εγγυήσεις ότι θα αφαιρεθούν τα πάντα από τον ελληνικό λαό».
Δημοσιογράφος: Σας άκουσα να λέτε προηγουμένως για σύσσωμη αντίδραση στους χώρους δουλειάς. Καλείτε σε γενική απεργία; Πιστεύετε ότι θα ήταν λύση στο πρόβλημα;
Αλ. Παπαρήγα: «Μια μορφή πάλης ποτέ δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Όσο ανεβασμένη και αν είναι αυτή. Το πρώτο είναι να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι αυτό που λέγεται διάσωση της ελληνικής οικονομίας και της ευρωζώνης τον αφορά μόνο γιατί παίρνονται μέτρα σε βάρος του. Ότι ο ίδιος δεν πρέπει να μετέχει στη διάσωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Από κει και πέρα πρέπει να παρεμποδίζονται και να υποσκάπτονται τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση και ταυτόχρονα να υπάρχει ένα μεγάλο κίνημα με όλες τις μορφές πάλης - δεν μπορώ να τις προκαθορίσω τώρα, ούτε τις διαδοχικές φάσεις που θα περάσει αυτό το κίνημα. Δεν προγραμματίζεται κάτι τέτοιο στα γραφεία του Περισσού, ούτε είναι δυνατό να το επιβάλει το ΚΚΕ, αλλά πρέπει να υπάρχει ένα κίνημα που θέτει ως στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και όχι την ανατροπή μιας κυβέρνησης μόνο, γιατί αυτό ανοίγει την πόρτα για μια άλλη αστική κυβέρνηση, είτε μονοκομματική είτε πολύ περισσότερο να είναι κυβέρνηση συνεργασίας.
Μακάρι να μπορούσαμε να προτείνουμε κάποια συγκεκριμένα, τέσσερα, πέντε μέτρα που θα αντιμετωπιζόταν η κατάσταση. Δεν γίνεται. Δεν ζούμε στη δεκαετία του '70 ούτε του '50 και του '60, όπου με τέσσερα πέντε μέτρα λύνονταν κάποια προβλήματα του λαού. Αυτό δεν γίνεται. Είναι άλλη φάση. Η κρίση είναι βαθιά και επομένως το κίνημα πρέπει να πάει πολιτικά πιο μπροστά. Δεν μπορεί να παίξει μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού».
Δημοσιογράφος: Υπάρχει μια γενικότερη πολιτική γεωστρατηγική θα την χαρακτήριζα εκτίμηση. Έχουμε το κραχ του '29 με το οποίο πολλοί βλέπουν ομοιότητες στην Αμερική σήμερα. Το κραχ του '29 τελείωσε με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου. Ηχούν τα τύμπανα γεωστρατηγικά του πολέμου;
Αλ. Παπαρήγα: «Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε. Το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε άλλη φάση. Ούτε το new deal του Ρούσβελτ, ούτε τα σχέδια Μάρσαλ μπορούν να τιθασεύσουν τις αντιφάσεις που έχει το σύστημα, τη σαπίλα του και τις αντιθέσεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Πιθανόν να περάσουμε μια φάση που φαινομενικά η κρίση έχει ξεπεραστεί. Αλλά θα υποβόσκει νέα κρίση.
Αυτό λέμε, είναι σε άλλη φάση. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 με την κρίση που την είπαν πετρελαϊκή διαπιστώθηκε - και αυτό δεν το λέει μόνο το ΚΚΕ, το λένε και σοβαροί αναλυτές - ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ξεπερνάει την κρίση με τον τρόπο που την ξεπέρναγε πριν. Αυτό είναι ένα στοιχείο που πρέπει να συνειδητοποιηθεί και πιστεύω ότι αυτό το στοιχείο θα αποτελέσει και εγερτήριο για τους λαούς. Όταν είπα στην αρχή προβλεπόμενες και απρόβλεπτες εξελίξεις, είναι και η όξυνση των τοπικών πολέμων. Αυτά που γίνονται στη Λιβύη, αυτά που γίνονται στη Συρία, στο Κοσσυφοπέδιο δεν είναι τυχαία. Και βεβαίως σε τέτοιες περιστάσεις αξιοποιούνται εστίες που υπέβοσκαν, που ήταν κρυμμένες, προϋπάρχουσες, αλλά δημιουργούνται και νέες. Βεβαίως και οι πολεμικές αναμετρήσεις είναι μέσα. Οι πολεμικές αναμετρήσεις τώρα γίνονται σε τοπικό περιφερειακό επίπεδο, πίσω όμως είναι οι αναμετρήσεις των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Και δεν είναι τυχαίο, αυτές τις μέρες πέρασε από τη βουλή η πλήρης ενσωμάτωση της Ελλάδας στον κοινό επιχειρησιακό χώρο του ΝΑΤΟ. Αρχίζουμε με έδρα την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Ρουμανία και είδατε τι περιεχόμενο έχουν. Ποιος απειλεί αυτή τη στιγμή τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ; Υπάρχει κάποιος που τις απειλεί; Ποιος; Ο Καντάφι, η Σομαλία; Είναι αστεία αυτά. Οι απειλές είναι μεταξύ τους, μεταξύ των ισχυρών δυνάμεων. Αλλά προσχήματα μπορούν να βρεθούν πάρα πολλά. Και οι περιφερειακοί πόλεμοι είναι μορφή πολέμου που οι κύριοι αντίπαλοι είναι οι ιμπεριαλιστές. Διεκδικούν αγορές και κάνουν τοπικούς πολέμους για να πετύχουν. Και κάνουν και οι ίδιοι άμεσους πολέμους, αλλά ενώ τους κάνουν όλοι μαζί, δεν βλέπετε τι κάνουν στη Λιβύη, τσακωμός η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Γερμανία κάνει την ουδέτερη, αλλά βάζει τα κεφάλαια. Δεν μπορεί λοιπόν κανείς να αποκλείσει όξυνση των πολεμικών επιχειρήσεων. Και η Ελλάδα είναι μέσα σε αυτό το χώρο. Γεωγραφικά εδώ είμαστε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου