ΠΑΡΑΣΙΤΙΣΜΟΣ του καπιταλισμού σημαίνει ότι η αστική τάξη έχει μετατραπεί σε απλούς ιδιοκτήτες, μέσω των μετοχών, των μεγάλων επιχειρήσεων, μονοπωλιακών ομίλων κλπ., και δεν έχει καμιά σχέση, με την οργάνωση και ανάπτυξη της παραγωγής. Οι καπιταλιστές γίνονται παράσιτα.
Ο ΜΑΡΞ ΑΝΑΦΕΡΕΙ στον τρίτο τόμο του «Κεφαλαίου» (σελ. 551), μελετώντας το τι σημαίνει για την εξέλιξη του καπιταλισμού η εμφάνιση της μετοχικής εταιρίας:
«ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ του πραγματικά ενεργού κεφαλαιοκράτη σε απλό διευθυντή, διαχειριστή ξένου κεφαλαίου, και των ιδιοκτητών κεφαλαίου σε απλούς ιδιοκτήτες, απλούς κεφαλαιοκράτες του χρήματος (...) Στις μετοχικές εταιρίες η λειτουργία είναι χωρισμένη από την ιδιοκτησία του κεφαλαίου, επομένως και η εργασία είναι εντελώς χωρισμένη από την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την υπερεργασία. Αυτό είναι αποτέλεσμα της ανώτατης ανάπτυξης της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής...».
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι οι ιδιοκτήτες του κεφαλαίου δεν έχουν πλέον σχέση με την οργάνωση και τη λειτουργία της παραγωγής, σημαίνει ότι οι ιδιοκτήτες του κεφαλαίου είναι πλέον περιττοί, δε χρειάζονται για την ανάπτυξη της παραγωγής, των παραγωγικών δυνάμεων, αφού αυτή μπορεί να αναπτύσσεται και χωρίς τους ιδιοκτήτες κεφαλαίου. Ολες οι λειτουργίες της παραγωγής μπορούν να διεκπεραιωθούν από τους ίδιους τους άμεσους παραγωγούς, δηλαδή την εργατική τάξη, στο επίπεδο ολόκληρης της κοινωνίας.
ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ο Μαρξ: «Είναι η κατάργηση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής μέσα στα πλαίσια του ίδιου του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής... Αποκαθιστά σε ορισμένες σφαίρες το μονοπώλιο και προκαλεί γι' αυτό την ανάμειξη του κράτους. Αναπαράγει μια νέα οικονομική αριστοκρατία, παράσιτα νέου είδους, με τη μορφή σχεδιαστών, ιδρυτών και απλώς ονομαστικών διευθυντών. Ενα ολόκληρο σύστημα αγυρτείας και απάτης σχετικά με τις ιδρύσεις, την έκδοση μετοχών και το εμπόριο μετοχών».
Ο ΛΕΝΙΝ, που ανέπτυξε τη θεωρία στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, μίλησε για τη δημιουργία ενός τεράστιου στρώματος των καπιταλιστών που ζουν από το «κόψιμο των κουπονιών», (μερίσματα μετοχών), χωρίς να συνεισφέρουν σε οποιαδήποτε παραγωγική δραστηριότητα, όταν εκτιμούσε ότι «ο ιμπεριαλισμός είναι μια τεράστια συσσώρευση χρηματικού κεφαλαίου... από δω πηγάζει η ασυνήθιστη αύξηση της τάξης ή, πιο σωστά, του στρώματος των εισοδηματιών...» («Απαντα», τ. 27, σελ. 404).
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, με το πέρασμα του καπιταλισμού στο μονοπωλιακό στάδιο, οξύνεται στο έπακρο η βασική αντίθεση του καπιταλισμού που είναι: Η κοινωνικοποίηση της παραγωγής, της εργασίας και η ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση του προϊόντος, με τη θεώρηση ότι ο άνθρωπος και η εργατική του δύναμη είναι η σπουδαιότερη παραγωγική δύναμη. Που φαίνεται καθημερινά από τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, από την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, το ξέσπασμα των οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού. Η αστική τάξη περνά ολοκληρωτικά στην αντίδραση σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ, η αστική τάξη έχει γίνει περιττή σχετικά με το ρόλο της στην ανάπτυξη της παραγωγής και δεν έχει καμιά σχέση με την παραγωγή παρά μονάχα με την ιδιοκτησία, οι δε αντιφάσεις του καπιταλισμού έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό όξυνσης, που καταστρέφουν παραγωγικές δυνάμεις με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη, εμποδίζουν τη συνεχή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.
ΕΤΣΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ είναι παρασιτικός, έχει σαπίσει, είναι ιστορικά ξεπερασμένος και πρέπει να αντικατασταθεί από το σοσιαλισμό, να γίνει η καπιταλιστική ιδιοκτησία κοινωνική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου