Το «γαλλικό σχέδιο» και η «Στάνταρ & Πουρς»...

Η συζήτηση γύρω από το «γαλλικό σχέδιο» για την αντιμετώπιση του κρατικού χρέους της Ελλάδας μετά την ψήφιση από τη Βουλή του «Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος» επικεντρώνει στις μορφές διαχείρισης του κρατικού χρέους, αλλά το αστικό πολιτικό σύστημα πασχίζει για έξοδο από την οικονομική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης. 

Η κρίση και το χρέος έχουν την ίδια ρίζα, τη συσσώρευση κερδών και κεφαλαίου, αλλά δεν προκάλεσε το χρέος την κρίση. 

Το κρατικό χρέος οξύνει την καπιταλιστική κρίση, γιατί εμποδίζει την έξοδο απ' αυτήν σε όφελος του κεφαλαίου, εμποδίζοντας την κρατική χρηματοδότησή του για να κάνει επενδύσεις. 

Η όποια κριτική αστικών ΜΜΕ και κάποιων «αριστερών» σε μέτρα κυβέρνησης - τρόικας, ότι αυτά χτυπούν το λαό και δε συμβάλλουν στην ανάπτυξη, γιατί μειώνεται η αγοραστική δύναμη, επιδιώκει να χειραγωγήσει λαϊκές δυνάμεις που διεκδικούν ικανοποίηση των αναγκών τους, σε μια παραλλαγή «κεϋνσιανής», παλιάς σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, προβάλλοντας ανεφάρμοστη διέξοδο στα πλαίσια του συστήματος γιατί έρχεται σε αντίθεση με την άνοδο της ανταγωνιστικότητας, η οποία απαιτεί τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης. Και θα εφαρμόζονται και σε ενδεχόμενο κάποιας ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Οσοι μιλούν για τις μορφές διαχείρισης του χρέους που θα ανακουφίσουν το λαό, είτε με την αναδιάρθρωση είτε με την αναδιαπραγμάτευση και πληρωμή του λεγόμενου «νόμιμου» χρέους, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, διάφοροι παρόμοιας απόχρωσης οικονομολόγοι κ.λπ., ή για αναδιαπραγμάτευση των μνημονίων και του «Μεσοπρόθεσμου», καλώντας το λαό σε ανάλογες διεκδικήσεις, ουσιαστικά μεταφέρουν τη συζήτηση στο πεδίο της σωτηρίας του κεφαλαίου, εκβιάζοντας τους εργαζόμενους να υποτάσσουν τους αγώνες και τις διεκδικήσεις τους όχι στο να μην πληρώσουν δεκάρα, να διεκδικούν ικανοποίηση όλων των αναγκών τους οξύνοντας την καπιταλιστική κρίση ως το επίπεδο ρήξης και ανατροπής αυτής της πολιτικής, δημιουργώντας ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα σε σημείο που να μην μπορεί να επιβάλει την όποιας μορφής αστική πολιτική, αλλά σε μια λύση καπιταλιστικής διαχείρισης.

***

Οι δυσκολίες του αστικού πολιτικού συστήματος στη διαχείριση της συγκεκριμένης πραγματικότητας οφείλονται στην τεράστια ένταση της διεθνοποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας, στο γεγονός ότι για την Ελλάδα αυτό εκφράζεται και με τη συμμετοχή στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, στην οποία συμμετέχει από υποδεέστερη θέση λόγω ανισομετρίας, με δεδομένη τη συγχρονισμένη οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη. Η εκτίμηση του «οίκου αξιολόγησης» «Στάνταρ & Πουρς», οργάνου του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, ότι το «γαλλικό σχέδιο» θα θεωρηθεί «επιλεκτική χρεοκοπία» εκφράζει αντιθέσεις διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου και διεθνώς, δηλαδή των τραπεζιτών με τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου, αφού παρεμβάλλει εμπόδια στην προσπάθεια κουρέματος της αξίας ομολόγων στις τράπεζες, δηλαδή της ελεγχόμενης χρεοκοπίας αλλά με χασούρα των τραπεζών, ως μέσο ελεγχόμενης καταστροφής κεφαλαίου. Η διαφοροποίηση της Γερμανίας μετά την παρέμβαση των «οίκων αξιολόγησης» δείχνει ότι ψάχνουν για «συμβιβασμούς». Οι αντιδράσεις που εκφράστηκαν από ηγέτες ισχυρών κρατών της ΕΕ σ' αυτήν την παρέμβαση, του αστικού Τύπου στην Ελλάδα, δείχνουν τις αντιθέσεις και ανάμεσα σε ΕΕ - ΗΠΑ, και επειδή χρηματοπιστωτικοί οίκοι των ΗΠΑ διαχειρίζονται την ασφαλιστική κάλυψη των ομολόγων με κίνδυνο να πάθουν ζημιά.

***

Ο λαός δεν μπορεί να πληρώνει τα χρέη που του έχουν επιβάλει καθημερινά, στο ρεύμα, στο νερό, στο νοίκι, στη μόρφωση των παιδιών του, στην Υγεία κ.λπ. Τον έχουν χρεοκοπήσει. Γι' αυτό όχι μόνο δεν πρέπει να δίνει δεκάρα για τις ανησυχίες και τα ζόρια των αστών, αλλά, διεκδικώντας την ικανοποίηση όλων των αναγκών του με ανάλογους στόχους πάλης ενάντια στο κεφάλαιο συνολικά, να μην αναγνωρίσει το κρατικό χρέος, να μη δεχτεί να γίνει ο ίδιος θύμα της αποπληρωμής του, να ανεβάζει τον αγώνα του στο επίπεδο της πολιτικής πάλης για διέξοδο από την κρίση σε όφελός του. Να οξύνει, δηλαδή, με τον αγώνα του την κρίση, να κάνει το αστικό πολιτικό σύστημα αδύναμο, τόσο, ώστε να το ανατρέψει, ανατρέποντας την εξουσία του κεφαλαίου, κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής, αφαιρώντας την ιδιοκτησία τους από τους καπιταλιστές, για να οικοδομήσει τη σοσιαλιστική κοινωνία και οικονομία, που η ανάπτυξη θα γίνεται σε όφελός του και χωρίς οικονομικές κρίσεις. Με λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από την ΕΕ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ι.